Текст и перевод песни Żywiołak - Og?

Był to czas wielkich dziwów na świecie
Kiedy losy człowiecze z boskimi się łączyły
W owy czas świętym zabrakło nieba
W zbuntowanych potrzebach
Po ziemi się włóczyli
Córy ludzkie i synowie boscy nieugięci
Wielkich ludzi popłodzili światu niepojętych
Dzikich ludzi podły miot dojrzewał gdzieś w kniejach
Ludzie wnet postanowili zgładzić te istnienia
Tak los nie karał ziemi tej często
Kobiety marły gęsto gdy synów tych rodziły
Rośli giganci w ludzkich łonach
I darły je ich dłonie
Gdy na świat wychodzili
I nie będą mieć wśród ludzi żadnego przebaczenia
Niebezpieczni Ci synowie obcego pochodzenia
Tu nie znajdą miłosierdzia
Nie zaznają spokoju
Niechaj zginął, niech przepadną potomkowie aniołów
Spadł deszcz, wody wzbierały gęsto
Deszcz niewidzialny często
Dzieło gniewu Bożego
Wielki o sile nie pojętej
Zobaczył ludzki pogrom
Z dachu arki w odmętach
Stworzył człowieka na własne podobieństwo
Dał mężczyźnie świętość, kobiecie diabelskość
Kto prawdę zaciera to jak Jego się wypiera
Nie wierząc w przebiegłość niebiosów i wielkość
Spadły otchłanie przeznaczenia
Ożyła znowu ziemia
Zalęgły się stworzenia
Ten sam z pogromu przeznaczenia
Znowu po świecie szukał
Sensu swego istnienia
Lecz nie będzie mieć wśród ludzi żadnego przebaczenia
Skalan grzechem wiekuistym buntu i potępieniem
Już nie będzie więcej kobiet plugawić swym nasieniem
Groty ludzkie w wielkiej bitwie przerwały to istnienie

Это было время великих странностей в мире
Когда судьба человеческая с божественной соединялись
В это время святой выбежал из небес
В мятежных потребностях
По земле бродили
Кори человеческие и сыновья божественные непреклонны
Великие люди пришли в мир непостижимых
Дикие люди мерзкий помет созревал где-то в кнежах
Люди решили уничтожить эти существа
Так судьба не наказывала землю эту часто
Женщины марли густо, когда эти сыновья рожали
Растущие гиганты в человеческих утробах
И darły их руки
Когда они выходили на свет
У них не будет прощения среди людей.
Опасные эти сыновья иностранного происхождения
Здесь они не найдут милосердия
Они не обретут покоя
Да погибнут потомки ангелов!
Пошел дождь, вода густо поднималась
Дождь невидимый часто
Работа гнева Божия
Великий о силе непостижимой
Увидел человеческий погром
С крыши ковчега в омутах
Он создал человека по своему подобию
Он дал мужчине святость, женщине дьявольскую
Кто правду размывает, как он отрекается
Не веря в хитрость небес и величие
Провалилась бездна судьбы
Снова ожила земля
Вторглись существа
Тот же погром судьбы
Опять по миру искал
Смысла своего существования
Но не будет у людей прощения
Скалан грехом Господним мятежом и осуждением
Больше не будет женщин портить свою сперму
Человеческие гроты в великой битве прервали это существование