Текст и перевод песни Żywiołak - Og?

Og?

Był to czas wielkich dziwów na świecie
Kiedy losy człowiecze z boskimi się łączyły
W owy czas świętym zabrakło nieba
W zbuntowanych potrzebach
Po ziemi się włóczyli
Córy ludzkie i synowie boscy nieugięci
Wielkich ludzi popłodzili światu niepojętych
Dzikich ludzi podły miot dojrzewał gdzieś w kniejach
Ludzie wnet postanowili zgładzić te istnienia
Tak los nie karał ziemi tej często
Kobiety marły gęsto gdy synów tych rodziły
Rośli giganci w ludzkich łonach
I darły je ich dłonie
Gdy na świat wychodzili
I nie będą mieć wśród ludzi żadnego przebaczenia
Niebezpieczni Ci synowie obcego pochodzenia
Tu nie znajdą miłosierdzia
Nie zaznają spokoju
Niechaj zginął, niech przepadną potomkowie aniołów
Spadł deszcz, wody wzbierały gęsto
Deszcz niewidzialny często
Dzieło gniewu Bożego
Wielki o sile nie pojętej
Zobaczył ludzki pogrom
Z dachu arki w odmętach
Stworzył człowieka na własne podobieństwo
Dał mężczyźnie świętość, kobiecie diabelskość
Kto prawdę zaciera to jak Jego się wypiera
Nie wierząc w przebiegłość niebiosów i wielkość
Spadły otchłanie przeznaczenia
Ożyła znowu ziemia
Zalęgły się stworzenia
Ten sam z pogromu przeznaczenia
Znowu po świecie szukał
Sensu swego istnienia
Lecz nie będzie mieć wśród ludzi żadnego przebaczenia
Skalan grzechem wiekuistym buntu i potępieniem
Już nie będzie więcej kobiet plugawić swym nasieniem
Groty ludzkie w wielkiej bitwie przerwały to istnienie

Ого?

Это было время великих чудес в мире,
Когда судьбы людские с божественными сплетались.
В то время святым не хватало небес,
В мятежных своих желаниях
По земле они бродили.
Дочери людские и сыновья божьи, непокорные,
Великих людей породили миру, непостижимых.
Диких людей, подлый отродье, зрело где-то в чащах.
Люди вскоре решили истребить эти создания.
Так судьба не карала землю эту часто:
Женщины умирали часто, рождая этих сыновей.
Росли гиганты в людских лонах
И рвали их своими руками,
Когда на свет выходили.
И не будет им среди людей никакого прощения,
Опасным этим сыновьям чужеродного происхождения.
Здесь не найдут они милосердия,
Не познают покоя.
Пусть погибнут, пусть пропадут потомки ангелов!
Хлынул дождь, воды поднимались бурно,
Дождь невидимый часто -
Дело гнева Божьего,
Великого, о силе непостижимой.
Увидел людской погром
С крыши ковчега в пучине.
Создал человека по своему подобию,
Дал мужчине святость, женщине – дьявольскую сущность.
Кто правду скрывает, тот словно Его отрицает,
Не веря в коварство небес и величие.
Рухнули бездны предназначения,
Ожила снова земля,
Завелись снова создания.
Тот же, из погрома предназначения,
Снова по миру искал
Смысл своего существования.
Но не будет ему среди людей никакого прощения,
Запятнанному грехом вечным бунта и проклятия.
Уже не будет больше женщин осквернять своим семенем.
Стрелы людские в великой битве прервали это существование.