Текст и перевод песни Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Φοβάμαι

Φοβάμαι

Μπροστά σου τα φώτα μιας πολιτείας
που περιμένει τις ανασκαφές...
Και τα κλουβιά με τα καναρίνια που κοιμούνται βαλμένα στη σειρά...
Κι εγώ που δεν έμαθα ακόμα ποιος είμαι
ένας κουρασμένος σκοπός, χωρίς προοπτική...
Και συ που σε λίγο θα σβήσεις
ένα από τα φώτα, για να κοιμηθείς με κάποιον που μου μοιάζει...
Έτσι που τα σίδερα του κλουβιού
να χαθούν για μια στιγμή, μέσα στο σκοτάδι...

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα ρούχα μου παλιώσανε και δεν αντέχουν
τρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσεις
τσέπες ξηλωμένες απ′ τα κέρματα
χαλασμένα φερμουάρ, χάσκουν χρεοκοπία
Το κορμί μου μελανιασμένο
μες το κρύο σαν λάθος
που δεν το παραδέχεται κανένας
γυρνάει και ζητά τη ζεστασιά σου

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα τσιμέντα σου καινούρια
με έπιπλα λουστραρισμένα
Και μάρμαρα λευκά
μια γυαλάδα που στραβώνει
και δε σ' αφήνει χώρο να σταθείς
και μόνο εγώ απ′ όλα εκεί μέσα σαπίζω σαν σε αρχαίο τάφο
Σκεύη παραστάσεις βρέθηκαν εκεί
εκτός από εμένα, που σε κρύπτη μυστική
ψάχνω ακόμη να σε βρω να με αναστήσεις

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν
σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις...
Γέρασα μ' ένα παιδικό παντελονάκι
και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη...
Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω
το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργα
κομπρεσέρ μ' ανοίγουν και με κλείνουν...
Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις
έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα
Και το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά κατάλοιπα...
Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου
και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Έτσι ζω προκαταβολικά το παρελθόν μου
και με δυο γυμνά καλώδια για χέρια
αγκαλιάζω τα ψηλά σου volt για στερνή φορά

Φοβάμαι!

Боюсь

Перед тобой огни города,
ждущего раскопок...
И клетки с канарейками, спящими в ряд...
А я, так и не узнавший, кто я,
усталая цель без перспективы...
А ты, которая скоро погаснешь,
один из огней, чтобы уснуть с кем-то, похожим на меня...
Чтобы прутья клетки
хоть на миг растворились во тьме...

Боюсь всего, что произойдет для меня без меня...

Моя одежда износилась и не держится,
дыры на коленях от поклонов,
карманы, распоротые мелочью,
сломанные молнии, зияющие банкротством,
Мое тело в синяках,
в холоде, как ошибка,
которую никто не признает,
бродит и ищет твоего тепла...

Боюсь всего, что произойдет для меня без меня...

Твои бетонные стены новые,
с полированной мебелью
И белый мрамор,
блеск, который режет глаз
и не дает тебе места,
и только я из всего этого гнию, как в древней гробнице.
Посуда, изображения найдены там,
кроме меня, кто в тайной крипте
все еще ищет тебя, чтобы ты меня воскресила.

Боюсь всего, что произойдет для меня без меня...

Моя одежда износилась и падает,
как обанкротившиеся правительства...
Я постарел в детских штанишках,
а корабль все еще не виден...
Я обнимаю тебя крепче, потому что мне холодно,
мое тело - дорога, на которой ведутся общественные работы,
компрессоры меня вскрывают и зашивают...
Открой немного занавеску, чтобы увидеть меня,
я стал взлетной полосой для военных самолетов,
А мой разум - складом для радиоактивных отходов...
Приняли меры безопасности для моего дыхания,
и на многонациональном одностороннем пути мое будущее отдали в обмен.

Боюсь всего, что произойдет для меня без меня...

Так я живу авансом своим прошлым,
и двумя оголенными проводами вместо рук
обнимаю твои высокие вольты в последний раз.

Боюсь!