Текст и перевод песни Γιάννης Κότσιρας - Επίδαυρος

Επίδαυρος

Όλη μου τη ζωή, κρυβόμουνα γιατί
το 'θελα μα φοβόμουνα να φύγω.
Κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχή
μα τώρα μ' εκδικείται λίγο λίγο.

Όλη μου τη ζωή μού 'βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ, κάτι ν' αρχίσω.
Να 'ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν' αρχίσω.

Μου 'μάθαν να μισώ, ν' αρκούμαι στο μισό
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω.
Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω.

Να σφίγγω τα λουριά, με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι.

Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ' ακολουθούσε.
Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ' ακολουθούσε.

Epidavros

All my life, I hid, because
I wanted to, but I was afraid to leave.
Once I used to call this guilt, but now
It's taking its revenge on me, little by little.

All my life, my soul would come out
To remember something, to start something.
May my friends and accounts be good
And I won't have to scratch them,
To remember something to start something.

They taught me to hate, to settle for half
To lose, to win, to gamble.
To take orders, to break injunctions,
To honk at every opportunity.

To tighten the belts, with so much skill,
To find a solution to the foot,
To close the shutters and only companion,
To squeeze the pillow harder,
To find a solution to the foot.

All my life, a second secret,
Unborn, life followed me.
She didn't look you in the eye, she wasn't pushy,
She didn't speak but she asked for everything,
A small sea followed me.