Текст и перевод песни Γιάννης Πλούταρχος - Egoismos

Egoismos

Στάθηκα πάλι
έξω απ την πόρτα που μας χώρισε,
να κοιτάξω ήθελα εμπρός,
αυτή η αγάπη γόρδιος δεσμός.

Είπα θα φύγω...
μα την καρδιά κανείς δε ρώτησε...
μακριά σου θάνατος αργός,
ένοχος ο εγωισμός.

Εγωισμέ μου πές μου τώρα
πώς μπορείς,
φιλιά να δίνεις που δεν είναι αληθινά...
να δείς που όσο επιμένουμε εμείς,
εκείνη φεύγει κάθε βήμα πιο μακριά.

Εγωισμέ μου πές μου τώρα
πώς μπορείς,
φυλακισμένος να σαι σ' άλλη αγκαλιά,
εγωισμέ μου όσο υποφέρουμε εμείς,
εκείνη ξανα ανοίγει τα φτερά!

Βρέθηκα πάλι...
στη γειτονιά που αγαπηθήκαμε,
άστραψε μπροστά μου κεραυνός,
θέλω να γυρίσω ολοταχώς...
Είναι Θεός μας ...ο έρωτας
που μοιραστήκαμε,
μακριά σου θάνατος αργός,
ένοχος ο εγωισμός...

Εγωισμέ μου πές μου τώρα
πώς μπορείς,
φιλιά να δίνεις που δεν είναι αληθινά...
να δείς που όσο επιμένουμε εμείς,
εκείνη φεύγει κάθε βήμα πιο μακριά.

Εγωισμέ μου πές μου τώρα
πώς μπορείς,
φυλακισμένος να σαι σ' άλλη αγκαλιά,
εγωισμέ μου όσο υποφέρουμε εμείς,
εκείνη ξανα ανοίγει τα φτερά!

Egoisme

Je me suis retrouvé
devant la porte qui nous a séparés,
je voulais regarder devant moi,
cet amour était un nœud gordien.

J'ai dit que je partirais...
mais personne n'a demandé à mon cœur...
loin de toi, une mort lente,
l'égoïsme est coupable.

Mon égoïsme, dis-moi maintenant
comment peux-tu,
donner des baisers qui ne sont pas vrais...
voir que plus nous insistons,
elle s'éloigne à chaque pas.

Mon égoïsme, dis-moi maintenant
comment peux-tu,
être emprisonné dans une autre étreinte,
mon égoïsme, tant que nous souffrons,
elle ouvre ses ailes à nouveau !

Je me suis retrouvé...
dans le quartier où nous nous sommes aimés,
un éclair a brillé devant moi,
je veux revenir en courant...
C'est notre Dieu... l'amour
que nous avons partagé,
loin de toi, une mort lente,
l'égoïsme est coupable...

Mon égoïsme, dis-moi maintenant
comment peux-tu,
donner des baisers qui ne sont pas vrais...
voir que plus nous insistons,
elle s'éloigne à chaque pas.

Mon égoïsme, dis-moi maintenant
comment peux-tu,
être emprisonné dans une autre étreinte,
mon égoïsme, tant que nous souffrons,
elle ouvre ses ailes à nouveau !