Текст и перевод песни Διονύσης Σαββόπουλος - Μην περιμένετε αστειάκια

Μην περιμένετε αστειάκια

Μην περιμένετε αστειάκια και σάτιρες, γνωστοί μου ξένοι
για τις κλοπές του Κοσκωτά και του αρχηγού την ερωμένη
σ' αυτά διαπρέπουν κάτι ατσίδες, κάτι μίμοι κάτι νάνοι
στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας κανείς ποτέ δε χάνει

Αν πάλι κρύβεστε στο φως, σαν στρουθοκάμηλοι αν γελάτε
σ' αυτούς που είναι ότι ακριβώς κατηγορούν, σ' αυτούς να πάτε
Μα εμείς που είμαστε οι ίδιοι οι ποιητές πώς να κρυφτούμε;
Οι κουρεμένοι επαναστάτες, τι να πούμε, τι να πούμε;

Πίσω απ' τ' αυτάρεσκα τραγούδια μας η σήψη προχωρούσε
Τις μπερδεμένες μας ζωές φαουστικά σκηνοθετούσε
Ήμασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία
και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία

Πού να 'ναι τώρα οι συντηρητικοί, που να 'ναι τώρα οι μετρημένοι;
Μείναμε μόνο αναρχικοί κι αριστεροί απελπισμένοι
Ήμασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία
και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία

Πώς να μην κλέψει ο Κοσκωτάς αφού ένα όραμα κονόμας
και ευζωίας και ανόδου ήταν το μέτρο ολονών μας
Αν η ζωή είν' αυτοσκοπός αν είναι ο βίος φιλοτομάρης
πώς να μην είναι ο αρχηγός μας ένας μοιχός εβδομηντάρης;

Κι εγώ που είμαι ο πιο φριχτός πώς να βγω και να ξαναρχίσω
αν δε θερίσω ότι έσπειρα κι αν δε μετανοήσω;
Κι εγώ που είμαι ο πιο φριχτός πώς να βγω και να ξαναρχίσω
αν δε θερίσω ότι έσπειρα κι αν δε μετανοήσω;

Λοιπόν ας έρθουν του Κουτσόγιωργα οι δασύτριχοι πολίτες
και οι γνωστοί ιθαγενείς της Αυριανής οι τρωγλοδύτες
καλώς να έρθουν και οι φριχτοί μικρομεσαίοι να ξεσαλώσουν
χωρίς αυτούς τα μαγαζιά ούτε το φως δε θα πληρώσουν

Αξίζει αλήθεια να δεχτείς το σκυλολόι αυτού του Άδη
μόνο για να συναντηθείς με τους δικούς σου για ένα βράδυ
και οι δικοί μου είστε 'σεις, γνωστοί μου άγνωστοι από χρόνια
απ' της Ρουλότας τις βραδιές κι απ' του Ροντέο τα τρομπόνια

Τα ίδια λάθη έχουμε κάνει εσείς κι εγώ, τα ίδια λάθη
μα η έξοδος μας προς το φως, στολίδια έχει αυτά τα λάθη
Ας ανταμώσουμε επιτέλους κι ο Θεός ας μας φιλήσει
ως του Απρίλη τις βροχές που θα λουστεί και θα νικήσει

Don't Wait for Jokes

Don't wait for jokes and satires, my dear strangers
about Koskotas' thefts and the chief's mistress
in these excel some acid-tongues, some mimes some dwarfs
in our embarrassments monetizing one never loses

If you hide in the light again, like ostriches if you laugh
in those who are exactly what they accuse, go to them
But how can we who are the poets ourselves hide?
The defeated revolutionaries, what to say, what to say?

Behind our self-indulgent songs, the rot progressed
Our confused lives, Faust-like, he orchestrated
We were always of the defeat that conquers the power
and suddenly it was surrendered to us truly, what a tragedy

Where may the conservatives be now, where may the measured be now?
We are left only anarchists and desperate leftists
We were always of the defeat that conquers the power
and suddenly it was surrendered to us truly, what a tragedy

How Koskotas could not steal since a vision of profit
and well-being and rise was the measure of all of us
If life is an end in itself if life is a gourmet
how could our leader not be a seventy-year-old adulterer?

And I who am the most horrible, how to come out and start again
if I don't reap what I sowed and if I don't repent?
And I who am the most horrible, how to come out and start again
if I don't reap what I sowed and if I don't repent?

So let Koutsogiorgas' hirsute citizens come
and the famous natives of Avriani, the troglodytes
welcome also the horrible petty bourgeois to let loose
without them, the stores wouldn't even pay for the light

Is it really worth it to accept this hell's pack of dogs?
only to meet your own people for one night?
and my people are you, my unknown acquaintances for years
from the nights of La Roulotte and from the trombones of the Rodeo

We made the same mistakes you and I, the same mistakes
but our exit to the light, has these mistakes as ornaments
Let us finally meet and may God kiss us
as the April rains that will be bathed and will conquer