Текст и перевод песни Μαρία Φαραντούρη - Sto Stithos Mou I Pligi

Sto Stithos Mou I Pligi

Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι
όταν χαμηλώνουν τ'άστρα
και συγγενεύουν με το κορμί μου
όταν πέφτει σιγή
κάτω από τα πέλματα των ανθρώπων
αυτές οι πέτρες, που βουλιάζουν
μέσα στα χρόνια
ως που θα με παρασύρουν
τη θάλασσα, τη θάλασσα ποιος θα μπορέσει
την εξαντλήσει
βλέπω τα χέρια κάθε αυγή
να γνέφουν στο γύπα και στο γεράκι
δεμένη πάνω στο βράχο
που έγινε με τον πόνο δικός μου
βλέπω τα δέντρα που ανασαίνον
τη μαύρη γαλήνη των πεθαμένων
κι έπειτα τα χαμόγελα,
που δεν προχωρούν,
των αγαλμάτων

A wound on my chest opens again

A wound on my chest opens again
when the stars lower
and become intimate with my body
when silence falls
beneath the soles of men
these stones, that sink
throughout the years
until they carry me away
the sea, the sea, who will ever
exhaust it
each dawn I see hands
beckoning the vulture and the hawk
tied to the rock
that, with pain, became mine
I see trees breathing
the black stillness of the dead
and then the smiles,
that do not advance,
of statues