Текст и перевод песни Μαργαρίτα Ζορμπαλά - Δρόμοι Παλιοί

Δρόμοι Παλιοί

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα
Και μίσησα ατέλειωτα
Κάτω απ′ τους ίσκιους του σπιτιών να περπατώ
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπες
Κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσια μου
Βρίσκω σε κάθε γωνιά
Κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε
Φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ,
ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
Κρατώντα μια σπίθα τρεμόσβηστη
Στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
Χωρίς να γνωριζω κανένα
Κι ούτε κανένας, κι ούτε κανένας
Με γνώριζε, με γνώριζε

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
Χωρίς να γνώριζω κανένα
Κι ούτε κανένας, κι ούτε κανένας
Με γνώριζε, με γνώριζε

Old Roads

Old roads that I loved
And hated endlessly
To walk beneath the shadows of the houses
Nights of inevitable returns
And the city dead

I find my insignificant presence
At every corner
Make me ever meet you one day
A lost specter of my desire and I,
Forgotten and untamed to walk
Holding a trembling spark
In my wet palms

And I walked through the night
Without knowing anyone
And neither anyone, nor anyone
Knew me, knew me

And I walked through the night
Without knowing anyone
And neither anyone, nor anyone
Knew me, knew me