Текст и перевод песни Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας - Fanis

Fanis

Δυο χρόνια είχα να σε δω
Και σε συνάντησα ξανά μια Κυριακή
Κερνούσες ούζα και κονιάκ στο καφενείο
Και τα καλά σου φόραγες σαν να 'τανε γιορτή
Δεν ήσουνα φαντάρος για να σου πω καλός πολίτης
Μα ούτε και που γιόρταζες για να σου πω χρονιά πολλά
Τρελάδικο και φυλακή δυο χρόνια κι έξι μήνες
Ήπια το ούζο κι είπα γεια χαρά
Το ξέρω ζήτησες δουλειά σε χίλια δυο αφεντικά
Κι όλοι ζητούσανε να δουν συστάσεις, προϋπηρεσία
Μα μόλις είδανε κι αυτοί πως είχες κίτρινο χαρτί
Σε διώξανε σαν το σκυλί κι ούτε σ' αφήσανε να πεις
Μια δικαιολογία
Και είπες στην αρχή καλά κι αλλού εζήτησες δουλειά
Κι αλλού ξανά κι αλλού τα ίδια και τα ίδια
Μα ήσουν άτυχος πολύ γιατί έπεσες και σ' εποχή
Που όλοι σφίγγαν το λουρί κι εσύ είχες κίτρινο χαρτί
Κι αυτό το χρώμα ξέρεις φέρνει αλλεργία
Κι ερχότανε κι ο πυρετός κάθε που νύχτωνε
Σε τυρρανούσε καλοκαίρι και χειμώνα
Κι είναι μαρτύριο τρομερό το βίτσιο αυτό το βρομερό
Που σου 'μαθε στη φυλακή
εκείνος ο ψηλός απ' τη Δραπετσώνα
σου λείπει η σκόνη η λευκή, το ξέρεις πως δε φταις εσύ
φωτιές σου καίνε το κορμί,
κουτάλι και βελόνα
Και έκανες υπομονή γιατί φοβόσουν το κελί
Καλόπιανες τη μοναξιά και τον ασβέστη που 'πεφτε
Σαν χιόνι απ' το ταβάνι
Και μέχρι να σου βγει η ψυχή δε θα ξεχάσεις μια στιγμή
Κάποια βραδιά στη φυλακή φωνές και κλάματα
Κι είπανε τ' αλλο το πρωί στο δεκαπέντε το κελί
Ότι βιάσαν οι παλιοί τον έφηβο το Φάνη
Κι όταν σε βρήκαν παγωμένο στο κελί σου
Είπαν αυτός είναι απ' ώρα πια νεκρός
Και κάποιος έτρεξε τηλέφωνο να πάρει
Πέντε βδομάδες τώρα υπόφερες το ξέρω
Το ξέρω σου 'λειψε η σκόνη η λευκή
Και μού 'λεγες εκεί ξανά δε θα γυρίσω
σιχάθηκα τις νύχτες τις λευκές
Σαν άνθρωπος κι εγώ θέλω να ζήσω
Δυο χρόνια είχα να σε δω
Και σε συνάντησα ξανά μια Κυριακή
Κερνούσες ούζα και κονιάκ στο καφενείο
Και τα καλά σου φόραγες σαν να 'τανε γιορτή

Фанис

Два года я тебя не видел,
И встретил вновь тебя в воскресенье.
Ты угощал узо и коньяком в кафе,
И был одет нарядно, словно в праздник.
Ты не был солдатом, чтоб сказать тебе "с возвращеньем",
И не праздновал ты ничего, чтоб пожелать "с днем рожденья".
Два года и шесть месяцев — психушка и тюрьма.
Выпил я узо и сказал "привет".
Знаю, ты искал работу у тысячи двух хозяев,
И все просили рекомендации, опыт работы.
Но как увидели они твой жёлтый лист,
Прогнали, как собаку, слова сказать не дали,
Ни оправдаться.
И ты сначала говорил "ладно" и искал работу в другом месте,
И в другом, и снова в другом — всё то же самое.
Но ты был очень неудачлив, потому что попал в такое время,
Когда все затягивали пояса, а у тебя был жёлтый лист.
А этот цвет, знаешь, вызывает аллергию.
И поднималась температура каждый вечер,
Мучила тебя летом и зимой.
И это страшная мука, эта мерзкая привычка,
Которой тебя научил в тюрьме
Тот верзила из Драпецоны.
Тебе не хватает белого порошка, знаю, ты не виноват,
Огонь жжёт твоё тело,
Ложка и игла.
И ты терпел, потому что боялся камеры,
Уговаривал одиночество и осыпающуюся
Как снег с потолка известь.
И пока душа не выйдет, не забудешь ни на миг
Ту ночь в тюрьме, крики и плач.
И сказали на следующее утро в пятнадцатой камере,
Что старики изнасиловали юного Фаниса.
И когда тебя нашли замерзшим в камере,
Сказали, что ты уже давно мёртв.
И кто-то побежал звонить.
Пять недель ты мучился, я знаю,
Знаю, тебе не хватало белого порошка.
И ты говорил мне, что туда больше не вернёшься,
Надоели тебе бессонные ночи.
Я тоже, как человек, хочу жить.
Два года я тебя не видел,
И встретил вновь тебя в воскресенье.
Ты угощал узо и коньяком в кафе,
И был одет нарядно, словно в праздник.