Текст и перевод песни חוה אלברשטיין - Avreml Marvikher

Avreml Marvikher

אן א היים בין איך יונג געבליבן,
ס'האט די נויט מיך ארויסגעטריבן,
ווען איך האב נאך קיין דרײצן יאר געהאט, אין דער פרעמד,
ווײט פון מאמעס אויגן, האט אין שמוץ מיך די גאס דערצויגן,
און געווארן איז פון מיר א וואוילער יאט.

איך בין אברעהמל, דער פעיהיגסטער מרוויח'ער,
אַ גרויסער קינסטלער,
כ'ארבעט לײכט און זיכער,
דאס ערשטע מאל, כ'וועל עס געדענקען ביזן טויט,
ארײן אין תפיסה פאר לקחנען א ברויט,

כ'פאר נישט אויף מארקן ווי יענע פראסטע יאטן,
כ'צופ נאר בײ קארגע, שמוציקע מאגנאטן, כ'בין זיך מחיה,
ווען כ'טאפ אזא מאגנאט, איך בין אברעהמל גאר א וואוילער יאט.

אין דער פרעמד נישט געהאט צום לעבן,
געבעטן ברויט, אן ארעמער פלעגט נאך געבן,
נאר יענע לײט, וואס זענען תמיד זאט,
פלעגן אפט טרײַבן מיך מיט צארן,
ס'וואקסט א גנב, ס'איז מקויים געווארן.
א גנב בין איך, נאר א וואוילער יאט.

איך בין אברעהמל, דער פעיהיגסטער מרוויח'ער,
א גרויסער קינסטלער,
כ'ארבעט לײכט און זיכער,
א יאט א קליינער ארײן אין קוטשעמענט,
ארויס א מזיק, א זעלטענער טאלענט.

כ'פאר נישט אויף מארקן ווי יענע פראסטע יאטן,
כ'צופ נאר בײ קארגע, שמוציקע מאגנאטן,
כ'האב ליב א מענטשן, א מילדן, א נאשבראט,
איך בין אברעהמל גאר א וואוילער יאט.

שוין נישט לאנג וועט דאס שפיל געדויערן, קראנק פון קלעפ,
גיכט פון תפיסה מויערן, נאר איין בקשה, כ'וואלט אזוי געוואלט
נאך מײן טויט, אין א טאג א טריבן,
זאל אויף מײן מצבה שטיין געשריבן,
מיט אותיות גרויסע און פון גאלד:

"דא ליגט אברעהמל, דער פעיהיגסטער מרוויח'ער,
א מענטש א גרויסער געווען וואלט פון אים זיכער,
א מענטש א פײנער, מיט הארץ, מיט א געפיל,
א מענטש א ריינער, ווי גאט אליין נאר וויל,

ווען איבער אים וואלט געוואכט א מאמע'ס אויגן,
ווען ס'וואלט די פינצטערע גאס אים נישט דערצויגן,
ווען נאך אלס קינד ער א טאטן וואלט געהאט,
דא ליגט אברעהמל, יענער וואוילער יאט."

ווען איבער אים וואלט געוואכט א מאמע'ס אויגן,
ווען ס'וואלט די פינצטערע גאס אים נישט דערצויגן,
ווען נאך אלס קינד ער א טאטן וואלט געהאט,
דא ליגט אברעהמל, יענער וואוילער יאט.

Авремл-пройдоха

Если б дом был у меня, осталась б я юной,
Но нужда меня прогнала,
Когда мне было всего тринадцать лет, в чужие края,
Вдали от маминых глаз, улица грязная меня воспитала,
И стала я ловкой пройдохой.

Я Авремл, самая ловкая пройдоха,
Великая артистка,
Работаю легко и уверенно,
Первый раз, запомню до смерти,
Попала в тюрьму за украденный хлеб.

Я не торгую на рынках, как эти глупые пройдохи,
Я обманываю только скупых, грязных богачей, так и живу,
Когда я обманываю такого богача, я, Авремл, очень ловкая пройдоха.

В чужих краях не было на что жить,
Просила хлеба, бедняк еще мог дать,
Но те люди, которые всегда сыты,
Часто гнали меня с гневом,
Растет воровка, сбылось предсказание.
Я воровка, но ловкая пройдоха.

Я Авремл, самая ловкая пройдоха,
Великая артистка,
Работаю легко и уверенно,
Пройдоха маленькая входит в помещение,
Выходит вредитель, редкий талант.

Я не торгую на рынках, как эти глупые пройдохи,
Я обманываю только скупых, грязных богачей,
Я люблю человека, мягкого, простофилю,
Я Авремл, очень ловкая пройдоха.

Недолго еще продлится эта игра, больна от побоев,
Ревматизм от тюремных стен, только одна просьба, так хотела бы я,
После моей смерти, в один из дней,
Чтобы на моей могиле было написано,
Большими буквами и из золота:

"Здесь лежит Авремл, самая ловкая пройдоха,
Человек великий мог бы из нее получиться, конечно,
Человек хороший, с сердцем, с чувством,
Человек чистый, как сам Бог желает,

Если бы над ней бдели мамины глаза,
Если бы темная улица ее не воспитала,
Если бы в детстве у нее был отец,
Здесь лежит Авремл, та самая ловкая пройдоха."

Если бы над ней бдели мамины глаза,
Если бы темная улица ее не воспитала,
Если бы в детстве у нее был отец,
Здесь лежит Авремл, та самая ловкая пройдоха."