Текст и перевод песни Carabao feat. Center Stage - บัวลอย

บัวลอย

บัวลอยเจ้าเพื่อนยาก
ทําไมจากข้าเร็วเกินไป

บัวลอยไปอยู่ที่ไหน
เคยรู้บ้างไหมโหนกคิดคํานึง ถึงบัวลอย

บัวลอยเขาเป็นชายหนุ่ม
ตาเหล่ หลังงุ้ม เด๋อๆ ด๋าๆ

รูปร่างแม้ไม่โสภา
จิตใจลํ้าฟ้าดังสมญาบัวลอย
เป็นเพื่อนคุยยามเพื่อนว้าเหว่

เป็นพ่อครัวยามเพื่อนหิวโหย
เป็นหมอใหญ่ยามเพื่อนโอดโอย
หาหยูกยามารักษาบรรเทา
บัวลอยถึงวัยเกณฑ์ทหาร
พิกลพิการยังดีหนึ่งประเภทสอง

อาสารับใช้ชาติพี่น้อง
หัวใจคับพองกล้าหาญอดทน
เป็นคนหนักเอาเบาสู้
อุตส่าห์มานะถ่อมตน
ช่วยเหลือเพื่อนๆ ทุกคน
ร่วมแต่ทุกข์สุขไม่สนใจ

บัวลอยเจ้าเพื่อนยาก
ทําไมจากข้าเร็วเกินไป

วันหนึ่งมีเสียงปืนคําราม
บัวลอยถูกหามมาในเปลผ้าใบ

ยังละเมอห่วงว่าใครเป็นอะไร
คือคําพูดสุดท้ายของชายชื่อบัวลอย
ตั้งแต่วันนั้นยันวันนี้
แสงตะเกียงริบหรี่ที่บ้านไร่ปลายดอย
ไม่มีชายคนที่ชื่อบัวลอย
ความเหงาหงอยค่อยเข้าปกคลุม

โลกนี้ไม่สมประกอบ
เพราะบางคนชอบเอาแต่ประโยชน์ส่วนตน

โลกนี้มีสักกี่คน
เป็นบัวหลุดพ้นดังคนชื่อบัวลอย (บัวลอย)

โลกนี้ไม่สมประกอบ
เพราะบางคนชอบเอาแต่ประโยชน์ส่วนตน

โลกนี้ไม่สมประกอบ
เพราะบางคนชอบเอาแต่ประโยชน์ส่วนตน

Bua Loi

Bua Loi, my dear friend,
Why did you leave me so soon?

Where did you go, Bua Loi?
Do you know how much I think about you?

Bua Loi was a young man,
With squinting eyes, a hunched back, and a bit goofy.

Although his appearance was not glamorous,
His spirit soared like the sky, as befitting his name, Bua Loi.
He was a companion when I was lonely,

A chef when I was hungry,
A doctor when I was in pain,
Finding medicines to heal and soothe.
Bua Loi reached the age of conscription,
A peculiar yet valuable member of the army.

He volunteered to serve his country and brothers,
With a courageous and enduring heart.
He was a man of strength and resilience,
Always working hard and being humble.
He helped all his friends,
Sharing in their joys and sorrows without concern.

Bua Loi, my dear friend,
Why did you leave me so soon?

One day, the sound of gunfire roared,
Bua Loi was brought back on a stretcher.

He was still delirious, asking who was doing what,
Those were the last words of the man named Bua Loi.
Since that day until now,
The dim light of the lantern in the remote countryside,
No longer shines on the man named Bua Loi.
A lonely emptiness has slowly enveloped everything.

This world is not right,
Because some people only care about their own gain.

How many people in this world,
Are like Bua Loi, a lotus blooming freely (Bua Loi)?

This world is not right,
Because some people only care about their own gain.

This world is not right,
Because some people only care about their own gain.