Текст и перевод песни ต่าย อรทัย - มาจากดิน

มาจากดิน

คนมาจากดิน
บ่เคยลืมถิ่นความจน
ถึงฟ้าบันดล
ให้เดินพ้นความเข็ญใจ
กี่ปีที่เราจากเงาบ้านนา
สู่ฟ้าเมืองไกล
เสื้อร้อยเก้าๆกระเป๋าหนึ่งใบ
กับวุฒิ มปลาย
ยังจำได้ดี
ถึงในวันนี้
สิ่งที่มีพออยู่สบาย
แรงที่เทไป
ส่งผลให้ยิ้มได้อีกที
แต่งตัวได้บ้าง
เดินห้างได้หน่อย
เงินค้างบัญชี
ส่งทางบ้านส่งน้องเรียนดี
ได้กลิ่นธุลีดินยังติดใจ
ความสุขสบาย
บ่อาจละลายภาพในความจำ
ข้าวเหนียวส้มตำ
เป็นแขกประจำกับข้าวยามบ่าย
เมืองใหญ่เมืองนี้ เป็นเวทีสู้
บ่ได้เป็นที่อยู่ของใคร
บ้านเฮาร่มเงาตราบใด
ยังเป็นจุดหมาย
ที่ใจร่ำหา
คนมาจากดิน
บ่เคยลืมถิ่นความจน
ยังจำผู้คน
ที่ดึงพ้นทางน้ำตา
กลิ่นหอมน้ำใจ
ผู้เคยร่วมทนบนทางผ่านมา
ย้ำเตือนตลอดเวลา
ให้รู้ตัวว่า ก้าวมาจากดิน
ความสุขสบาย
บ่อาจละลายภาพในความจำ
ข้าวเหนียวส้มตำ
เป็นแขกประจำกับข้าวยามบ่าย
เมืองใหญ่เมืองนี้ เป็นเวทีสู้
บ่ได้เป็นที่อยู่ของใคร
บ้านเฮาร่มเงาตราบใด
ยังเป็นจุดหมาย
ที่ใจร่ำหา
คนมาจากดิน
บ่เคยลืมถิ่นความจน
ยังจำผู้คน
ที่ดึงพ้นทางน้ำตา
กลิ่นหอมน้ำใจ
ผู้เคยร่วมทนบนทางผ่านมา
ย้ำเตือนใจสาวดอกหญ้า
ให้รู้ตัวว่า ก้าวมาจากดิน

Пришла из земли

Девушка из земли
Не забыла край своей бедности
Даже если небо благословило,
Помогло пройти через трудности.
Сколько лет прошло с тех пор, как я покинула тень родной деревни,
Отправилась в далекий город.
Одежда за сто девять бат, одна сумка
И аттестат об окончании школы,
Всё ещё хорошо помню.
Даже сейчас,
Имею достаточно, чтобы жить безбедно.
Все мои усилия
Позволили мне снова улыбнуться.
Могу позволить себе нарядиться,
Прогуляться по магазинам,
На счету остались деньги,
Чтобы послать домой, помочь младшим с учебой.
Запах земли всё ещё дорог моему сердцу,
Комфорт и благополучие
Не могут стереть воспоминания.
Клейкий рис и сом там,
Мои постоянные гости на обед.
Этот большой город – арена борьбы,
А не место, где кто-то может осесть.
Пока мой дом под сенью деревьев
Остается целью,
К которой стремится моё сердце.
Девушка из земли
Не забыла край своей бедности.
Помнит людей,
Которые утирали мои слёзы.
Аромат доброты
Тех, кто был рядом на моём пути,
Всегда напоминает мне,
Что я вышла из земли.
Комфорт и благополучие
Не могут стереть воспоминания.
Клейкий рис и сом там,
Мои постоянные гости на обед.
Этот большой город – арена борьбы,
А не место, где кто-то может осесть.
Пока мой дом под сенью деревьев
Остается целью,
К которой стремится моё сердце.
Девушка из земли
Не забыла край своей бедности.
Помнит людей,
Которые утирали мои слёзы.
Аромат доброты
Тех, кто был рядом на моём пути,
Напоминает полевому цветку,
Что она вышла из земли.