Текст и перевод песни ต่าย อรทัย - สาวนาพเนจร

สาวนาพเนจร

ก้าวขึ้นรถไฟ ใจสาวซำน้อยคอยฮำฮ้อง
ต้องจากพี่น้อง พ่อแม่ที่ฮักมาไกลห่าง
เมืองหลวง คนเว้าว่าช่างแสนกว้าง
กลัวจะหลงทาง หลงคำเว้าทำให้ช้ำใจ

คอยจับฝ้ายผูกแขน แม่มัดข้อมือให้มีโชค
วันที่ลูกนก ต้องไปหากินเพียงเดียวดาย
บ้านเฮา
คึดฮอดแล้วใจมันหาย
กอดกระเป๋าแนบกายก้าวลงรถไฟ
ใจลนลาน

กอทอมอ
หาเงินยากนัก
เดินตามคนฮู้จัก
เพิ่นพาไปสมัครงาน

เงินเดือนสามพัน
ลูกจ้างในห้องอาหาร
ต้องล้างถ้วยล้างจาน
จนใบสุดท้าย ค่อยได้นอน

ยืนเกาะลูกกรงมอง จากห้องฮังหนูให้แบ่งเช่า
ดวงจันทร์ห่มหมอกหนาว
เหมือนใจสาวนาพเนจร
เจ้านาย
ใช้งานลูกจนล้าอ่อน
อยากคืนเมือบ้านดอน พักใจจนจนบนตักแม่

กอทอมอ
หาเงินยากนัก
เดินตามคนฮู้จัก
เพิ่นพาไปสมัครงาน

เงินเดือนสามพัน
ลูกจ้างในห้องอาหาร
ต้องล้างถ้วยล้างจาน
จนใบสุดท้าย ค่อยได้นอน

ยืนเกาะลูกกรงมอง จากห้องฮังหนูให้แบ่งเช่า
ดวงจันทร์ห่มหมอกหนาว
เหมือนใจสาวนาพเนจร
เจ้านาย
ใช้งานลูกจนล้าอ่อน
อยากคืนเมือบ้านดอน
พักใจจนจนบนตักแม่

La jeune fille des rizières errantes

Je monte dans le train, le cœur de la jeune fille de la rizière s'afflige.
Je dois quitter mes frères et sœurs, mes parents que j'aime, pour un lointain exil.
La capitale, disent-ils, est vaste.
J'ai peur de me perdre, de ne pas comprendre les mots, de me briser le cœur.

Je prends le coton et je l'attache à mon bras, ma mère m'a fait un bracelet pour me porter chance.
Le jour où le petit oiseau doit partir pour trouver sa nourriture tout seul.
Notre maison.
Je pense à elle et mon cœur se brise.
Je serre mon sac contre moi et descends du train.
Mon cœur bat la chamade.

Bangkok.
L'argent est difficile à trouver.
Je suis quelqu'un qui connait.
Il m'a emmenée pour postuler à un emploi.

Un salaire de 3 000 bahts.
Employée dans un restaurant.
Je dois laver les assiettes et les verres.
Jusqu'à la dernière vaisselle, je ne peux pas me coucher.

Je me tiens près de la fenêtre de la petite chambre que je partage.
La lune est voilée par le brouillard froid.
Comme le cœur de la jeune fille des rizières errantes.
Mon patron.
Il me fait travailler jusqu'à l'épuisement.
J'aimerais rentrer chez moi, me reposer sur le sein de ma mère.

Bangkok.
L'argent est difficile à trouver.
Je suis quelqu'un qui connait.
Il m'a emmenée pour postuler à un emploi.

Un salaire de 3 000 bahts.
Employée dans un restaurant.
Je dois laver les assiettes et les verres.
Jusqu'à la dernière vaisselle, je ne peux pas me coucher.

Je me tiens près de la fenêtre de la petite chambre que je partage.
La lune est voilée par le brouillard froid.
Comme le cœur de la jeune fille des rizières errantes.
Mon patron.
Il me fait travailler jusqu'à l'épuisement.
J'aimerais rentrer chez moi.
Me reposer sur le sein de ma mère.