เรียนและงาน - ปู พงษ์สิทธิ์ перевод на немецкий

เรียนและงาน

ออกเดินจากบ้านสู่เมืองฟ้า สู่เมืองเทวาเมืองบางกอก
เดินทางเดียวดายจากบ้านนอก มาเล่ามาเรียนมาศึกษา

เจอะคนทั้งแบบนี้แบบนั้น เจอะทั้งแมงวันทั้งจิ้งจอก
เจอะทั้งคนดีคนกลับกลอก คนหวังปอกลอกมีมากมาย

ตั้งใจร่ำเรียนทุกค่ำเช้า ถึงหนักถึงเบาไม่ร้องบอก
อยู่ไปวัน ๆ เหมือนมีปลอก ลากคอให้เดินตามทาง

ชี้ให้ฉันเดินไปทางไหน จะเร่งรีบไปตามคุณบอก
หัวใจเฉื่อยชาแต่ช้ำชอก แตกหักยับเยิน ป่น ปี้

ชี้ให้ฉันเขียนฉันรีบเขียน ชี้ให้ฉันเรียนให้ฉันสอบ
แข่งขันกันไปหลายรอบ เหมือนเลือกเอาหมาพันธุ์ดี

ทำเพื่อหนทางที่วาดหวัง รีดเค้นพลังพุ่งพวยออก
ก็ตามประสาคนจนตรอก หวังงานทำเงินเลี้ยงครอบครัว

จวบจนฉันจบการศึกษา รับใบปริญญาที่ฉันชอบ
สุขใจแค่ไหนไม่ต้องบอก ยิ้มพลางเดินพลางสบายดี

รีบเดินย่ำต๊อกหางาน ความสดชื่นบานที่เคยมี
เริ่มหดเริ่มหายลงทุกที ไม่มี ไม่มี ไม่มีงาน
รับคน 15 คนทำงาน เด็กฝากเด็กท่านเอาหนึ่งโหล
ที่เหลือหมื่นพันร้องไห้โฮ ระบบทางแก้ไม่มี

หลายที่หลายแห่งคนทำงาน เช้าชามเย็นชาม 2 ขั้นปี
แต่คนขยันทำงานดี ไม่มี ไม่มี ไม่มองมา

ยังงี้เมื่อไหร่บ้านเมืองไทย เจริญก้าวไปทัดเทียมทัน
นานาประเทศดังคำขวัญ ที่เขียนเอาไว้สวยดี

อุตส่าห์ร่ำเรียนมาแทบตาย แต่ผลสุดท้ายต้องตกงาน
หมดเงินหมดแรงอยู่ตั้งนาน วิมานมาพังไร้ชิ้นดี

แม่จ๋าลูกกลับมาแนบเนาว์ กลับสู่บ้านเราด้วยช้ำชอก
ทุ่มเทกายใจให้บ้านนอก หลังถูกจับขังหลายปี

แม่จ๋าลูกกลับมาแนบเนาว์ กลับสู่บ้านเราด้วยช้ำชอก
ทุ่มเทกายใจให้บ้านนอก หลังถูกจับขังหลายปี

Studium und Arbeit

Ich verließ mein Zuhause, ging in die himmlische Stadt, in die Stadt der Engel, Bangkok.
Reiste allein vom Lande her, um zu lernen, um zu studieren.

Traf Menschen dieser und jener Art, traf Schmeißfliegen und Schakale.
Traf gute Menschen und heuchlerische, Menschen, die dich ausnehmen wollen, gab es viele.

Ich konzentrierte mich aufs Lernen, jeden Abend, jeden Morgen, ob schwer, ob leicht, ich klagte nicht.
Lebte Tag für Tag, als hätte ich ein Halsband, das meinen Nacken zog, um dem Weg zu folgen.

Zeig mir, welchen Weg ich gehen soll, ich werde eilen, wie du es sagst.
Mein Herz ist träge, aber wund, zerbrochen, zerschmettert, zu Staub zerfallen.

Zeig mir, was ich schreiben soll, ich schreibe es eilig, zeig mir, was ich lernen soll, damit ich Prüfungen mache.
Konkurrierten viele Runden lang, als würde man einen Rassehund auswählen.

Tat es für den erhofften Weg, presste alle Kraft heraus, sie strömte hervor.
Ganz nach Art eines Verzweifelten, hoffend auf Arbeit, um Geld für die Familie zu verdienen.

Bis ich mein Studium abschloss, mein Diplom erhielt, das ich mochte.
Wie glücklich ich war, muss ich nicht sagen, lächelnd ging ich dahin, es ging mir gut.

Eilte los, um Arbeit zu suchen, die Frische und Freude, die ich einst hatte,
Begann zu schwinden, immer mehr, keine, keine, keine Arbeit.
Sie stellen 15 Leute ein, ein Dutzend davon Protegés und Kinder von Wichtigen.
Die übrigen Zehntausende weinen laut, kein System zur Lösung vorhanden.

An vielen Orten arbeiten die Leute nach dem Motto "Morgens eine Schale, abends eine Schale", zwei Gehaltsstufen pro Jahr.
Aber die Fleißigen, die gut arbeiten, werden nicht, nicht, nicht beachtet.

Wie soll Thailand so jemals fortschrittlich werden und mithalten,
Mit anderen Nationen, wie es in den schön geschriebenen Slogans heißt?

Ich habe mich fast zu Tode gelernt, aber am Ende bin ich arbeitslos.
Habe so lange Geld und Kraft aufgewendet, mein Luftschloss ist zerfallen, nichts Gutes mehr übrig.

Mama, dein Sohn kehrt zurück, um sich anzuschmiegen, kehrt heim mit gebrochenem Herzen.
Werde Körper und Seele dem Landleben widmen, nachdem ich viele Jahre gefangen war.

Mama, dein Sohn kehrt zurück, um sich anzuschmiegen, kehrt heim mit gebrochenem Herzen.
Werde Körper und Seele dem Landleben widmen, nachdem ich viele Jahre gefangen war.