Текст и перевод песни พงษ์สิทธิ์ คำภีร์ - จับกัง

จับกัง

ยามเดือนเลื่อนลาคราโลกหลับไหล
กลิ่นคราบเหงื่อไคล... ยังไม่จากจาง
สองแขน สองเข่า สองเท้ายังมีพลัง

คนใช้แรงงาน พวกฉันนั้นมิเคยหมด
เหงื่อที่รินหยดรดร่างผ่านยังพสุธี
ด้วยหนังหุ้มเนื้อ กอบเกื้อเอื้ออารี
แรงงาน แรงงาน มีแจกจ่ายไปทั่วแดน

(Hook)
ใครเคยคิดบ้าง จับกังอย่างพวกฉัน
เม็ดข้าวที่ผ่านไหล่ฉันเลี้ยงคนตั้งหลายแสน
พวกท่านอิ่มฉันชิมแต่ความแร้นแค้น
เหนื่อยล้า ท้องกิ่ว เมื่อความหิวมันตามทวง

ใครเคยคิดบ้าง จับกังอย่างพวกฉัน
เม็ดข้าวที่ผ่านไหล่ฉันเลี้ยงคนตั้งหลายแสน
พวกท่านอิ่มฉันชิมแต่ความแร้นแค้น
เหนื่อยล้า ท้องกิ่ว เมื่อความหิวมันตามทวง

หากขาดพวกฉันท่านคงได้คิด
ฉันไม่มีสิทธิ์ คิดไกลไปใหญ่หลวง
มีข้าวป้อนปาก สามมื้อถือได้ดังทรวง

Forced Labor

When the moon and sun disappear, the world falls asleep,
The smell of sweat and grime... still lingers,
My arms, my knees, my feet still have strength,

We laborers, we never run out,
Our sweat drips down our bodies, watering the earth,
With our skin and bones, we help and care for each other,
Our labor, we provide it far and wide,

(Hook)
Who ever thinks about a forced laborer like me?
The grains of rice that pass over my shoulders feed millions,
You all eat your fill, while I taste only poverty,
I'm exhausted and famished, when hunger calls,

Who ever thinks about a forced laborer like me?
The grains of rice that pass over my shoulders feed millions,
You all eat your fill, while I taste only poverty,
I'm exhausted and famished, when hunger calls,

If you didn't have us, you'd realize,
I have no right to think so grand,
If I have rice in my mouth three times a day, my heart is content,