เรียนและงาน - พงษ์สิทธิ์ คำภีร์ перевод на немецкий

เรียนและงาน

ออกเดินจากบ้านสู่เมืองฟ้า
สู่เมืองเทวาเมืองบางกอก
เดินทางเดียวดายจากบ้านนอก
มาเล่ามาเรียนมาศึกษา

เจอะคนทั้งแบบนี้แบบนั้น
เจอะทั้งแมงวันทั้งจิ้งจอก
เจอะทั้งคนดีคนกลับกลอก
คนหวังปอกลอกมีมากมาย

ตั้งใจร่ำเรียนทุกค่ำเช้า
ถึงหนักถึงเบาไม่ร้องบอก
อยู่ไปวัน ๆ เหมือนมีปลอก
ลากคอให้เดินตามทาง

ชี้ให้ฉันเดินไปทางไหน
จะเร่งรีบไปตามคุณบอก
หัวใจเฉื่อยชาแต่ช้ำชอก
แตกหักยับเยินป่นปี้

ชี้ให้ฉันเขียนฉันรีบเขียน
ชี้ให้ฉันเรียนให้ฉันสอบ
แข่งขันกันไปหลายรอบ
เหมือนเลือกเอาหมาพันธุ์ดี

ทำเพื่อหนทางที่วาดหวัง
รีดเค้นพลังพุ่งพวยออก
ก็ตามประสาคนจนตรอก
หวังงานทำเงินเลี้ยงครอบครัว

จวบจนฉันจบการศึกษา
รับใบปริญญาที่ฉันชอบ
สุขใจแค่ไหนไม่ต้องบอก
ยิ้มพลางเดินพลางสบายดี

รีบเดินย่ำต๊อกหางาน
ความสดชื่นบานที่เคยมี
เริ่มหดเริ่มหายลงทุกที
ไม่มีไม่มีไม่มีงาน

รับคน 15 คนทำงาน
เด็กฝากเด็กท่านเอาหนึ่งโหล
ที่เหลือหมื่นพันร้องไห้โฮ
ระบบทางแก้ไม่มี

หลายที่หลายแห่งคนทำงาน
เช้าชามเย็นชาม 2 ขั้นปี
แต่คนขยันทำงานดี
ไม่มีไม่มีไม่มองมา

ยังงี้เมื่อไหร่บ้านเมืองไทย
เจริญก้าวไปทัดเทียมกัน
นานาประเทศดังคำขวัญ
ที่เขียนเอาไว้สวยดี

อุตส่าห์ร่ำเรียนมาแทบตาย
แต่ผลสุดท้ายต้องตกงาน
หมดเงินหมดแรงอยู่ตั้งนาน
วิมานมาพังไร้ชิ้นดี

แม่จ๋าลูกกลับมาแนบเนาว์
กลับสู่บ้านเราด้วยช้ำชอก
ทุ่มเทกายใจให้บ้านนอก
หลังถูกจับขังหลายปี

แม่จ๋าลูกกลับมาแนบเนาว์
กลับสู่บ้านเราด้วยช้ำชอก
ทุ่มเทกายใจให้บ้านนอก
หลังถูกจับขังหลายปี

Studium und Arbeit

Ich verließ mein Zuhause, ging in die Himmelsstadt,
in die Stadt der Engel, nach Bangkok.
Ich reiste allein vom Lande her,
um zu lernen und zu studieren.

Ich traf Menschen dieser und jener Art,
traf Schmeißfliegen und Füchse.
Traf gute Menschen und falsche Schlangen,
Menschen, die dich ausnehmen wollen, gab es viele.

Ich lernte fleißig jeden Morgen und Abend,
ob schwer, ob leicht, ich klagte nicht.
Ich lebte dahin, Tag für Tag, als trüge ich ein Halsband,
das mich zwang, einem vorgegebenen Weg zu folgen.

Zeige mir, welchen Weg ich gehen soll,
ich werde eilen, deinen Worten zu folgen.
Mein Herz ist träge, doch voller Schmerz,
zerbrochen, zerschmettert, zu Staub zerfallen.

Zeige mir, was ich schreiben soll, ich schreibe es eilig,
zeige mir, was ich lernen soll, lass mich Prüfungen ablegen.
Wir konkurrieren in vielen Runden,
als würde man die besten Zuchthunde auswählen.

Ich tat es für den Weg, den ich mir erträumt hatte,
presste alle Kraft aus mir heraus.
So ist es eben bei einem Verzweifelten,
der hofft, Arbeit zu finden, um seine Familie zu ernähren.

Bis ich mein Studium abschloss,
mein Diplom erhielt, das ich mir so wünschte.
Wie glücklich ich war, braucht nicht gesagt zu werden,
lächelnd ging ich dahin, fühlte mich wohl.

Eilig machte ich mich auf die Suche nach Arbeit,
die Frische und Freude, die ich einst besaß,
begann zu schwinden, immer mehr,
keine, keine, keine Arbeit.

Man stellte 15 Leute für die Arbeit ein,
Kinder von Gönnern, Kinder von „wichtigen Leuten“ bekamen ein Dutzend Plätze,
die übrigen Tausenden weinten bitterlich,
ein System zur Lösung gibt es nicht.

An vielen Orten arbeiten die Leute
nach dem Motto „morgens eine Schale, abends eine Schale“, bekommen jährlich zwei Gehaltsstufen,
aber die fleißigen, guten Arbeiter,
die sieht niemand, niemand, niemand.

Wie soll Thailand so jemals
gedeihen und mit anderen gleichziehen,
mit den Nationen, wie es im Slogan heißt,
der so schön geschrieben steht?

Ich habe mich zu Tode gelernt,
doch am Ende bin ich arbeitslos.
Habe so lange Geld und Kraft aufgewendet,
mein Luftschloss ist zerbrochen, nichts ist davon übrig.

Mama, dein Sohn ist heimgekehrt, um bei dir zu sein,
ist mit gebrochenem Herzen zu unserem Haus zurückgekehrt.
Ich werde Leib und Seele dem Landleben widmen,
nachdem ich viele Jahre gefangen war.

Mama, dein Sohn ist heimgekehrt, um bei dir zu sein,
ist mit gebrochenem Herzen zu unserem Haus zurückgekehrt.
Ich werde Leib und Seele dem Landleben widmen,
nachdem ich viele Jahre gefangen war.