รอเธอที่นวนคร - มนต์แคน แก่นคูน перевод на немецкий

รอเธอที่นวนคร

ลาถิ่นคนจร นวนครที่เคยเคียงใจ
อดีตสาวโรงงานแฟนอ้ายได้งานใหม่แล้วไปลับลา
ลืมใครบางคนที่ยามน้องจนเคยมีราคา
ได้งานออฟฟิศติดตรา เจ้าลืมสัญญาที่หน้าโรงงาน
ได้นั่งหน้าคอมสูงค่า เจ้าลืมสัญญาที่นวนคร

คนมากแต่ทางเดินน้อย ขึ้นสะพานลอยก็ยังเข้าคิวรอ
คือศูนย์รวมคนตจว. เป็นจุดนัดพ้อของคนแรมรอน
เป็นอาณาจักรของชาวโรงงาน มีชื่อเรียกขานว่า 'นวนคร'
สถานีจอดใจคนจร เป็นฉากละครตอนรักเราเริ่มต้น

เจอะกันบนทางเท้า วันหนึ่งตอนเช้ารอขึ้นรถโรงงาน
เศษหางตาเราแอบยิ้มให้กัน แล้วต่อจากนั้นรักก็มาเวียนวน
เป็นดอกไม้กลางดงเครื่องจักร เป็นดอกรักแต้มแรงใจคนจน
แต่เสียดายที่ยิ้มได้บ่ดน รักเราสองคนก็ต้องจำจากไกล

เจ้าไปได้งานกลางกรุงตึกใหญ่
เงินเดือนสองหมื่นได้ OT พร้อมกะแฮะแสน
ฟ้าวยิ้มแป้น ลาถิ่นคนจร ลานวนครและบั่นทอนฮักเฮาพร้อม

สาวหน้าคอมทิ้งบ่าวหน้ามอมซ่อมเครื่อง
Mansion ชานเมืองบ่รุ่งเรืองคือคอนโดกลางกรุง
นั่งภัตตาคารก็คงสำราญกว่าร้านตำบักหุ่ง
ข่าวว่ามีคนเดินข้างกลางกรุง คอยหิ้วถุงพา shopping ห้างใหญ่

เลยถิ่มอ้ายคนถือถุงก๊อบแก๊บส่อย
ย่างเข้าซอยแคบ ๆ เคียงเจ้ามื้อผ่านมา
ซ่างเถาะหล้า อ้ายบ่ว่าหรือตำหนิ
ยามโชคดีเชิญเลย สิบ่ขวางทางก้าว

แต่ยามเหงาหรือเขาเมินหน้า หรือว่าวาสนาดันเจ้าบ่ถึงฝั่ง
หรือมีหยังปวดร้าว ขอวอนเจ้าให้อ่วยมา
งานบ่ก้าวหน้า หรือคนใหม่เขาถอน
กลับนวนคร คงจื่อสายรถเมล์ได้เอย

Warte auf dich in Navanakorn

Verließ die Heimat der Wanderarbeiter, Navanakorn, das einst mein Herz berührte.
Meine ehemalige Fabrikarbeiterin, meine Freundin, hat einen neuen Job und ist verschwunden.
Vergaß jemanden, der in ihren armen Zeiten wertvoll war.
Hat einen Bürojob mit Abzeichen bekommen, du hast dein Versprechen vor der Fabrik vergessen.
Sitzt vor dem Computer mit hohem Wert, du hast dein Versprechen in Navanakorn vergessen.

Viele Menschen, aber enge Wege, beim Überqueren der Fußgängerbrücke steht man immer noch Schlange.
Es ist das Zentrum der Provinzbewohner, ein Treffpunkt für Wanderarbeiter.
Es ist das Reich der Fabrikarbeiter, bekannt als 'Navanakorn'.
Eine Haltestelle für das Herz der Wanderarbeiter, eine Szene aus dem Drama, in dem unsere Liebe begann.

Trafen uns auf dem Bürgersteig, eines Morgens, als wir auf den Fabrikbus warteten.
Unsere Augenwinkel lächelten sich heimlich an, und von da an kam die Liebe ins Spiel.
Eine Blume inmitten der Maschinen, eine Liebesblume, die die Herzen der armen Arbeiter färbte.
Aber schade, dass das Lächeln nicht lange anhielt, unsere Liebe musste sich trennen.

Du hast einen Job in der großen Stadt bekommen, in einem hohen Gebäude.
Ein Gehalt von zwanzigtausend, mit Überstunden und einer Prämie.
Du lächeltest schnell, verließest die Heimat der Wanderarbeiter, verließest Navanakorn und hast unsere Liebe gleichzeitig zunichte gemacht.

Das Mädchen vor dem Computer hat den schmutzigen Mechaniker verlassen.
Die Villa am Stadtrand ist nicht so prächtig wie die Eigentumswohnung im Stadtzentrum.
In einem Restaurant zu sitzen ist wahrscheinlich angenehmer als in einem Papaya-Salat-Laden.
Ich habe gehört, dass jemand in der Stadt an deiner Seite geht, dir die Taschen trägt und mit dir in großen Einkaufszentren einkauft.

Deshalb hast du mich verlassen, der dir früher mit den kleinen Plastiktüten geholfen hat.
Der mit dir durch enge Gassen gegangen ist.
Ist schon in Ordnung, Liebling, ich werde dich nicht beschuldigen oder kritisieren.
Wenn du Glück hast, geh deinen Weg, ich werde dir nicht im Weg stehen.

Aber wenn du einsam bist oder er dich ignoriert, oder wenn dein Schicksal dich nicht ans Ziel bringt,
oder wenn dich etwas quält, bitte ich dich, zurückzukommen.
Wenn deine Karriere nicht vorankommt oder der Neue dich verlässt,
komm zurück nach Navanakorn, du wirst dich sicher an die Buslinie erinnern, Liebling.