Текст и перевод песни ศิริพร อำไพพงษ์ - ศิลปินดอกหญ้า

ศิลปินดอกหญ้า

วิหคโผผิน ดั่งศิลปิน ผกเผิน
ชีวิตก้าวเดิน ไต่บนเส้นทางร้องรำ
นำศิลปะอีสาน บทเพลงพื้นบ้านน้อมนำ
ความฮักความงาม คอยส่งบุญค้ำใจคน

ม่วนซื่นโฮแซว แม่นแล้วอีสานบ้านเฮา
โปงลางหยอกเย้า แคนลายเก่า เกี้ยวพิณแว่วดัง
ลูกโขงชีมูล หนุ่มสาวดอกคูณใจมีพลัง
แล้วนายามฟ้าร้องสั่ง เดินสู่เส้นทางศิลปิน

ทำมาหากิน ด้วยรักงานศิลป์ศรัทธา
ทุกคนก้าวมา จากลูกชาวนาชาวดิน
หมอลำหมอแคน มือเบสกีต้าร์มือพิณ
ตั้งวงรับงานทั่วถิ่น ลำกล่อมแผ่นดิน กล่อมใจผู้คน

ลูกคนจน บนเวทีสีแสง
เป็นสาวแก้มแดง เป็นหนุ่มน้อยหน้ามล
มาจากดิน ปีนขึ้นเวทีดาว
แรงเชียร์หมู่เฮา เสริมแรงใจให้ทน
ทุกจังหวะกลอง ฟ้องถึงการดิ้นรน
แต่ยังสุขล้น ด้วยมนต์เสียงแคน เสียงพิณ

สืบสานงานศิลป์ ท้องถิ่นให้ยืนยาวนาน
เมื่อพ้นหน้างาน ก็กลับท้องนาทำกิน
ชีวิตล่องลอย เหมือนดั่งนกน้อยโผบิน
เป็นศิลปิน ดอกหญ้าก็พอใจ
เป็นศิลปิน ดอกหญ้าก็พอใจ

L'artiste des fleurs sauvages

L'oiseau vole comme un artiste, il vole
La vie avance, on marche sur le chemin du chant et de la danse
On apporte l'art de l'Isan, la chanson folklorique nous guide
L'amour et la beauté, on soutient les âmes avec des bénédictions

C'est amusant, c'est drôle, oui, c'est notre Isan
Le Plong Lang flirte, le Kan à motifs anciens, la harpe résonne
Les jeunes du fleuve Khong et du fleuve Mun, les cœurs des fleurs de Cassia sont forts
Puis le tonnerre du ciel commande, on marche vers le chemin de l'artiste

On gagne sa vie avec amour pour l'art, la foi
Tout le monde est arrivé, des enfants de paysans, de la terre
Le chanteur, le joueur de Kan, le bassiste, le guitariste, le harpiste
On forme un groupe, on travaille dans toute la région, la chanson berce la terre, berce les cœurs

Les enfants pauvres, sur la scène de couleurs et de lumières
Elles sont des filles aux joues rouges, ils sont des jeunes hommes au visage beau
Venue de la terre, on grimpe sur la scène des étoiles
La force de l'encouragement de notre groupe, elle renforce le courage pour tenir
Chaque battement de tambour, raconte le combat
Mais on est encore débordant de bonheur, avec le charme du Kan, le son de la harpe

On perpétue l'art, la région, pour qu'il perdure
Quand le travail est terminé, on retourne dans les rizières pour cultiver
La vie flotte, comme un petit oiseau qui vole
Être une artiste, la fleur sauvage, ça me suffit
Être une artiste, la fleur sauvage, ça me suffit