Текст и перевод песни แพรว คณิตกุล - ไกล

ไกล

มีกระเป๋าสองใบ ที่ใส่ข้าวของหัวใจ
พาใจที่เหนื่อยล้าไปให้ไกล จากคนเคยรักกัน

ฉันจึงเดินทางข้ามผ่านอดีต ข้ามผ่านความทรงจำเก่าๆ
ที่ฉันต้องเดินทางเนิ่นนานเพื่อค้นหาปลายทาง ที่ไม่พบเธอ
แต่เหมือนว่าเดินผ่านยิ่งนานเท่าไร เส้นทางมันไกลออกไปทุกที
ฉันต้องเดินทางอีกไกลแค่ไหน ถึงจะลืมเรื่องราวของเรา

ไม่รู้ว่าแล้วไกลไหม ต้องเดินทางอีกนานไหม
ถึงจะลืมเรื่องราวของเธอ
แค่หนีก็ยิ่งต้องเจอ ภาพเธอเป็นเหมือนดังเงา
ติดตามเรื่อยไป ไม่รู้ว่านานไหมถึงจะลืม ลืมเธอสักที

หวังจะมีรักใหม่ หวังจะลืมรักของเธอ
หวังไว้ว่าใจที่มันอ่อนล้าไปทั้งใจจะกลับมาเหมือนเดิม

ฉันจึงเดินทางข้ามผ่านอดีต ข้ามผ่านความทรงจำเก่าๆ
ที่ฉันต้องเดินทางเนิ่นนานเพื่อค้นหาปลายทาง ที่ไม่พบเธอ
แต่เหมือนว่าเดินผ่านยิ่งนานเท่าไร เส้นทางมันไกลออกไปทุกที
ฉันต้องเดินทางอีกไกลแค่ไหน ถึงจะลืมเรื่องราวของเรา

ไม่รู้ว่าแล้วไกลไหม ต้องเดินทางอีกนานไหม
ถึงจะลืมเรื่องราวของเธอ
แค่หนีก็ยิ่งต้องเจอ ภาพเธอเป็นเหมือนดังเงา
ติดตามเรื่อยไป ไม่รู้ว่านานไหมถึงจะลืม ลืมเธอสักที

Loin

J'ai deux sacs, l'un pour mes affaires, l'autre pour mon cœur.
Je pars loin, loin de toi, celui que j'aimais, pour oublier cette fatigue qui m'accable.

Je traverse le passé, ces souvenirs qui me hantent.
Je cherche un chemin, un but où tu ne seras pas, mais je marche depuis si longtemps.
Plus le temps passe, plus la route semble s'allonger.
Combien de temps dois-je encore marcher pour oublier tout ce que nous avons vécu ?

Je ne sais pas si cette route est longue, si elle est sans fin.
Quand oublierai-je tout ce que nous avons vécu ?
Je fuis, mais je te retrouve partout. Tu es comme une ombre qui me suit.
Je ne sais pas combien de temps cela va durer, quand enfin je t'oublierai.

J'espère trouver un nouvel amour, j'espère oublier ton amour.
J'espère que ce cœur fatigué retrouvera sa force.

Je traverse le passé, ces souvenirs qui me hantent.
Je cherche un chemin, un but où tu ne seras pas, mais je marche depuis si longtemps.
Plus le temps passe, plus la route semble s'allonger.
Combien de temps dois-je encore marcher pour oublier tout ce que nous avons vécu ?

Je ne sais pas si cette route est longue, si elle est sans fin.
Quand oublierai-je tout ce que nous avons vécu ?
Je fuis, mais je te retrouve partout. Tu es comme une ombre qui me suit.
Je ne sais pas combien de temps cela va durer, quand enfin je t'oublierai.