Lyrics La Taberna del Puerto - Rocio Jurado

Qui dove il mare luccica
E tira forte il vento
Su una vecchia terrazza davanti al golfo di Sorrento
Un uomo abbraccia una ragazza
Dopo che aveva pianto
Poi si schiarisce la voce e ricomincia il canto

Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene sai
E′ una catena ormai
Che scioglie il sangue dint' è vene sai

Vide le luci in mezzo al mare
Pensò alle notti la in America
Ma erano solo le lampare
E la bianca scia di un′elica
Sentì il dolore nella musica
Si alzò dal Pianoforte
Ma quando vide la luna uscire da una nuvola
Gli sembrò più dolce anche la morte
Guardò negli occhi la ragazza
Quegli occhi verdi come il mare
Poi all'improvviso uscì una lacrima
E lui credette di affogare

Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene sai
E' una catena ormai
E scioglie il sangue dint′e vene sai

Potenza della lirica
Dove ogni dramma è un falso
Che con un po′ di trucco e con la mimica
Puoi diventare un altro
Ma due occhi che ti guardano
Così vicini e veri
Ti fanno scordare le parole
Confondono i pensieri.

Così diventò tutto piccolo
Anche le notti la in America
Ti volti e vedi la tua vita
Come la scia di un'elica

Ah si, è la vita che finisce
Ma lui non ci pensò poi tanto
Anzi si sentiva felice
E ricominciò il suo canto

Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene sai
E′ una catena ormai
Che scioglie il sangue dint'e vene sai

Εδώ που η θάλασσα λαμποκοπάει
και o αέρας φυσά δυνατά
σε μια παλιά ταράτσα μπροστά στον κόλπο του Σορέντο
ένας άνδρας αγκαλιάζει μια κοπέλα
που πρίν λίγο είχε κλάψει
καθαρίζει τη φωνή του και αρχίζει ξανά το τραγούδι

Σε θέλω πάρα πολύ
μα τόσο τόσο πολύ, να ξέρεις,
είναι ένα κόσμημα τώρα πια (η αγάπη)
που τρέχει μαζί με το αίμα στις φλέβες μας να το ξέρεις.

Κοιτάει τα φώτα στη μέση της θάλασσας
και αναπολεί τις νύχτες στην Αμερική
αλλά ήταν μόνο τα λαμπυρίσματα
στα αφρίσματα μιας έλικας (προπέλας)
Νοιώθει τον πόνο μέσα απ′τη μουσική
και σηκώνεται από το πιάνο
μα όταν βλέπει το φεγγάρι να ξεπροβάλει από ένα σύννεφο
έμοιαζε πιό γλυκός, ακόμη κι ο θάνατος
Κοιτάει στα μάτια τη κοπέλα
εκείνα τα μάτια τα πράσινα σαν τη θάλασσα
και ξαφνικά τρέχει ένα δάκρυ
και νοιώθει να πνίγεται

Σε θέλω πάρα πολύ
μα τόσο τόσο πολύ, να ξέρεις,
είναι ένα κόσμημα τώρα πια (η αγάπη)
που τρέχει μαζί με το αίμα στις φλέβες μας να το ξέρεις.

Η δύναμη της όπερας
όπου κάθε δράμα μια ψευτιά
που με τεχνάσματα και με μίμησεις
μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος
Μα δυό μάτια που σε κοιτούν
έτσι κοντά κι αληθινά
σε κάνουν να χάνεις τα λόγια σου
και σου μπερδεύουνε το νού

Έτσι καθετί μοιάζει μικρό
ακόμη κι οι νύχτες στην Αμερική
στρέφεις το βλέμμα στη ζωή σου
κι είναι σαν το άφρισμα της έλικας (προπέλας)

Ω! ναι μία ζωή που τελειώνει
Μα εκείνος δεν νοιάζεται πια.
αντιθέτως νοιώθει ευτυχισμένος
και ξαναρχίζει το τραγούδι του

Σε θέλω πάρα πολύ
μα τόσο τόσο πολύ, να ξέρεις,
είναι ένα κόσμημα τώρα πια (η αγάπη)
που τρέχει μαζί με το αίμα στις φλέβες μας να το ξέρεις.