Lyrics Darwins nachtmerrie (feat. Robian) - Surya

Tijd begon te lopen, niets werd iets en daarna groter
Orde was niet mogelijk dus chaos nam het over.
Energie vond rust in de vorm van atomen.
In het jonge sterrenlicht lag de toekomst besloten.
Stervende sterren werden puin in de ruimte,
Nog gloeiend vanbinnen, afgekoeld vanbuiten.
Klonten, zwaartekracht maakte ze ronder,
Waarna sommige een baan om een jongere ster vonden.

Dat is hoe het met de aarde begon,
Samenklonterende stoffen in een baan om de zon.
Ze draaiden maar rond.
Zo gingen maanden en jaren nou om tot een
Botsing met een rots waar de maan uit ontstond.
In die dagen dekten vulkanen de grond en
Onder die laag zat lava als een gapende wond.
Het kwik daalde.
Toen werden membranen gevormd en bronnen
Met water ontsprongen, zodat je ademen konden.

Koolstoffen eiwitten vetten - CHECK me
Mineralen en vocht aan m'n omgeving onttrekken.
Ik deel mezelf als ik me vel voel lekker,
Kom op steeds meer plekken, heb een hele klik met me!
Sommigen van ons beginnen langzaamaan te
Merken: als we samenwerken, dan staan we sterker.
Ja gezellig, zo gaat het lekker.
Als één nieuwe ik in het water verder.

Het begint te vervelen, want er is meer in het leven.
Evolueer tot een kwal, kan door de wereld bewegen in meren en zeeën.
Voel me als een vis in het water,
Begin een geraamte en m'n grijze materie te kweken.
Tegenwoordig is er minder te eten, dus veranderen m'n vinnen in benen.
Ik ga het droge op, nu hoop ik op een overvolle dis.
Een kleine stap voor de mens, maar een grote voor een vis.

Zo blij met m'n pootjes,
Hier in het moeras heb ik m'n natje en m'n droogje.
Wat meer heb ik nodig?
In het zand worden m'n eieren sterker en groter.
Het zwemmen is over!
Maar het weer wordt verschrikkelijk voor grote hagedissen.
We ontwikkelen honderd dikke haren.
Chillen we, geen ei om op te broeden.
Kroost komt direct uit de moeder.
Ze heeft zelfs verse melk om ze te voeden.

Ik kan geen plant aan de waterkant krijgen.
Op het land ben ik bang voor de sabeltandtijger.
Dus ik hou aan de stam, kan ik dagenlang blijven,
Zodat ie me niet vangt, maar wel aapjes kan kijken.
En ineens begint m'n staart te verdwijnen.
Niks gebaren, we leren elkaar met spraak te begrijpen. "
Ik kan staan!
" En eindelijk buiten Afrika reizen,
Daar waar kleine knapen zijn met harige lijven.

Ik zie ze lopen.
Daarzo!
Ze willen lijken op ons.
Kijk hun hoofden!
Altijd met een frons.
Kwam de kou te boven, ik maak die kleren van bont.
Jij mag hier niet meer komen, man.
Dit is mijn grond.
M'n klappen zijn harder want m'n armen zijn langer en
M'n brein werkt sneller dus mijn speren zijn scherper.
Ik reis niet verder.
Heb een dak leren bouwen.
Met een akker bij een beek en wat vee om te houden.

Kijk nou eens even!
Ik leerde een tijdje geleden om ijzer te smeden,
Nu kan ik nog schrijven en lezen en blijf maar verbeteren.
Jezus!
Ik bouw dijken en wegen en zelfs een
Reis naar planeten maakte mij niet tevreden.
Ik heb stenen gesjouwd, steden gebouwd,
Dus niks houdt me nog tegen- of het nu heet is of koud.
Het onderscheid is duidelijk als peper en
Zout: of je bent een mens of een genetische fout.

Maar!
Een regen van kometen gooit roet in het eten.
Bossen branden, vruchtbaar land wordt overspoeld door de zeeën.
Eén voor één raken de koelkasten leeg, er
Is niet genoeg om te delen, daarom moet ik wel stelen.
Je gaat dood!
Met een gevoel van dorst en op zoek naar eten.
Hoe kon dit gebeuren met de top van de voedselketen?

Hier beneden op de zeebodem ben ik nog steeds
Hetzelfde eencellige beestje en ik merk het niet eens.