Текст песни แม่สาย - Carabao

ฟากฟ้ายามเย็นเห็นแสงรำไร
อาทิตย์จะลับโลกไป พระจันทร์จะโผล่ขึ้นมา
หมู่มวนวิหก เหินลมอยู่กลางเวหา
จะกลับคืนสู่ชายคา ชายป่าคือแหล่งพักพิง

แล้วน้องนางใยไม่เห็นกลับมา
จากไปตั้งหลายปีกว่า ท้องนาบ้านเราเหงาจัง
ลมหนาวพัดโบกโยกเรือนจนคล้ายจะพัง
ผู้เฒ่าตายายลงนั่งเหม่อรอด้วยใจเลื่อนลอย

นกน้อยจากท้องนาราคาถูก เธอเป็นลูกที่ถูกพ่อแม่ขายไป
กตัญญูบิดา มารดาปานใด แม่สายจากเมืองเจียงฮาย
ต้องไปสู่สังคมทราม

เมื่อรู้สึกตัวก็สายเกินไป
หมื่นพันที่เธอผ่านชาย หัวใจเธอจึงเย็นชา
สังคมกระหน่ำซ้ำสองเธอต้องติดยา
ไม่คิดห้วนคืนบ้านนา ปรารถนาเพียงยาเมา

ผู้เฒ่าล้มป่วยคนช่วยไปบอก
เธอจึงจากเมืองบางกอก หวังไปให้ทันเวลา
เอายาไปฝากเอาหมากเอาพลูเสื้อผ้า
แม่สายที่เธอจากมา เหมือนว่าจากว่าสายเกินไป

นกน้อย กลับมาแค่ทันพระสวด
ใครเล่าเจ็บปวด รวดร้าวเท่าสาวเมืองเหนือ
สังคมเมืองไทย ใครฟังเค้าคงไม่เชื่อ
ขายกินหมดแล้วเอื้องเหนือ ให้กับชายที่อู้บ่อจาง