Текст песни Soffreh - Moein

بیا دست قشنگ مهربانت را عصایی کن که برخیزم
و شور انگیز و شوق آلود به دامان شقایق ها بیاویزم
بدزدم تیشه فرهاد عاشق را و بی پروا چنان رعدی
بنای سنگی غم را فرو ریزم
بسازم کلبه عشقی...
بسازم کلبه عشقی میان باغ فرداها و حافظ وار بر بام فلک
طرحی دگر از عشق اندازم و نقش دیگری ریزم
بیا وا کن لبانم را به تکرار سرود عشق
که من آن مرغ...
که من آن مرغ غمگین شب آویزم
دلم می خواست تو سفره مون
یه لقمه نون داشت پر عشق
وسط برکتش میشد
هر چی که خواست از تو نوشت
دلم می خواست تو باغچه مون می کاشتمت
گل می دادی
رنگ و وارنگ، از همه رنگ، نرگس و سنبل می دادی
دلم می خواست میشد واست
دشتو چراغونش کنم
ماهو بذارم تو چشات
ستاره بارونش کنم
وسط میدون ببرم، بازارو ارزونش کنم
داد بزنم خاطر خواتم، عشقو فراوونش کنم
گلاب قمصر میشدی به مرگ گل جون میدادی
شاخه به شاخه، برگ به برگ به لپشون خون میدادی
گلاب قمصر میشدی به مرگ گل جون میدادی
شاخه به شاخه، برگ به برگ به لپشون خون میدادی
گریه عاشق میشدی، نم نم بارون میدادی
به شاعرای در به در شعر فراوون میدادی
دلم می خواست تو سفره مون
یه لقمه نون داشت پر عشق
وسط برکتش میشد
هر چی که خواست از تو نوشت
دلم می خواست تو باغچه مون می کاشتمت
گل می دادی
رنگ و وارنگ، از همه رنگ، نرگس و سنبل می دادی
دلم می خواست میشد واست
دشتو چراغونش کنم
ماهو بذارم تو چشات
ستاره بارونش کنم
وسط میدون ببرم، بازارو ارزونش کنم
داد بزنم خاطر خواتم، عشقو فراوونش کنم