Songtexte Μαίριηλ - Κτίρια Τη Νύχτα
Ο παλιός μου γνωστός με ρωτάει αν ξέρω
Τους αδιάβατους μήνες πώς τους έχω ανταλλάξει
Το κορίτσι νομίζει πως θα τα 'χει ξεχάσει
Κι εγώ θέλω να μείνω στο υγρό σου κιβώτιο
Όσο οι εκδοχές συνωστίζονται ως τ' άστρα
Απ' των άχροων σπιτιών τα υπόκωφα πάρτι
Με ρυθμούς που απλώνουν μακρινά εργοστάσια
Θέλω να μείνω στο υγρό σου κιβώτιο
Στο απαλό καταφύγιο που εκτοξεύει τον κόσμο
Κι ενδιάμεσα
Γυρίζουνε όλα σε μια στέγη που γέρνει
Παρασέρνοντας κάτω όσα ζήσαν' μαζί
Με χλωροφόρμιο κοιμούνται να υπομένουν τη μέρα
Στριμωγμένοι, ώσπου παραπατώντας λυπούνται
Ενώ κάθε στιγμή αναβοσβήνω το φως
Περιμένοντας να πάψει αυτός ο άγριος πόνος
Κι όπως γλυκαίνουνε το στόμα
Πεινασμένα θηρία στο δικό μου στρώμα
Πόσο με κάνουν να φοβάμαι
Κλειδωμένοι τις νύχτες σαν σ' ένα άδειο στρατώνα
Γλείφει τα μάτια σου σε μια εύπλαστη ζώνη
Στροβιλίζοντας πένθιμους χορούς στις ταράτσες
Μετά ήπια γλιστράει από ανυπόφορη καύλα
Να γεμίσουν με αίμα τα αχνά τους χαμόγελα
Ενώ κάθε στιγμή αναβοσβήνω το φως
Υπομένοντας κι άλλο αυτόν τον άγιο πόνο
Κι όπως γλυκαίνουνε το στόμα
Σαν πορείες πληθαίνουν στο χώμα ακόμα
Όσα δεν θέλω να θυμάμαι
Με σβησμένες ταινίες τυλιγμένες στο σώμα
Απ 'αυτόν το διάδρομο βλέπω εσένα
Κι ομορφαίνει ο κόσμος σαν ανθρώπινη ζέστη
Και τότε νιώθω πως στ' αλήθεια
Είμαι τόσο μικρός, που διαλύεται ο νους μου
Το απόλυτο σφάλμα και οι δυσαρμονίες
Είναι οι ώρες που πικραίνομαι τόσο
Σαν να 'ναι οι ζωές μας ένας κόσμος μεγάλος
Μα αυτό που θέλουμε κι οι δύο
Είναι μόνο εκείνο το πνιχτό δρομολόγιο
Που φέρνει τον ένα μέσα στον άλλο
Κι ας μη μάθω τι σημαίνει για σένα
Είναι εκεί που συγκλίνουν οι γραμμές μας βαθιά
Από μια αχόρταγη μήτρα που πάλλεται σπέρμα
Κι ό,τι δεν έζησα ποτέ μου
Με δαγκώνει από μέσα και μου σχίζει το δέρμα
Κι αν φύγεις πάλι, δεν θα πάψει αυτό
Δεν θα έχουνε νόημα όσα συμβούν στη ζωή μου
Όπως οι κύκλοι που δεν κλείνουν
Και σκυλιά που μοιράζονται το πόδι ενός σκύλου
Πριν πέσουνε μαζί του
Και τώρα ξέρω
Στον ζεστό σου λαιμό είναι κάποιες φορές
Που όσα λες δεν μου φαίνονται καθόλου παράδοξα
Κι αναρωτιέμαι τι άλλο μένει
Απ' το τέλος της τάξης ως της δύσης τα χρώματα
Για όσο μικραίνει το φθινόπωρο
Μαίριηλ
Attention! Feel free to leave feedback.