Κτίρια Τη Νύχτα - Μαίριηλ - Übersetzung des Liedtextes ins Russische

Μαίριηλ - Κτίρια Τη ΝύχταÜbersetzung ins Russische




Μαίριηλ
Мэриэл
Ο παλιός μου γνωστός με ρωτάει αν ξέρω
Мой старый знакомый спрашивает, знаю ли я,
Τους αδιάβατους μήνες πώς τους έχω ανταλλάξει
Как я променял непроходимые месяцы,
Το κορίτσι νομίζει πως θα τα 'χει ξεχάσει
Девушка думает, что всё забыла,
Κι εγώ θέλω να μείνω στο υγρό σου κιβώτιο
А я хочу остаться в твоём влажном ковчеге.
Όσο οι εκδοχές συνωστίζονται ως τ' άστρα
Пока версии событий теснятся, словно звёзды,
Απ' των άχροων σπιτιών τα υπόκωφα πάρτι
С глухих вечеринок в безвременных домах,
Με ρυθμούς που απλώνουν μακρινά εργοστάσια
С ритмами, которые разносят далёкие фабрики,
Θέλω να μείνω στο υγρό σου κιβώτιο
Я хочу остаться в твоём влажном ковчеге,
Στο απαλό καταφύγιο που εκτοξεύει τον κόσμο
В нежном убежище, которое запускает мир.
Κι ενδιάμεσα
А между тем
Γυρίζουνε όλα σε μια στέγη που γέρνει
Всё кружится под накренившейся крышей,
Παρασέρνοντας κάτω όσα ζήσαν' μαζί
Увлекая вниз всё, что прожито вместе.
Με χλωροφόρμιο κοιμούνται να υπομένουν τη μέρα
Под хлороформом спят, чтобы пережить день,
Στριμωγμένοι, ώσπου παραπατώντας λυπούνται
Сбившись в кучу, пока, спотыкаясь, не загрустят,
Ενώ κάθε στιγμή αναβοσβήνω το φως
Пока я каждую секунду мигаю светом,
Περιμένοντας να πάψει αυτός ο άγριος πόνος
Жду, когда прекратится эта дикая боль.
Κι όπως γλυκαίνουνε το στόμα
И как подслащивают уста
Πεινασμένα θηρία στο δικό μου στρώμα
Голодные звери на моей постели,
Πόσο με κάνουν να φοβάμαι
Как же они пугают меня,
Κλειδωμένοι τις νύχτες σαν σ' ένα άδειο στρατώνα
Запертые по ночам, словно в пустом бараке.
Γλείφει τα μάτια σου σε μια εύπλαστη ζώνη
Облизывает твои глаза в податливой зоне,
Στροβιλίζοντας πένθιμους χορούς στις ταράτσες
Кружа траурные танцы на крышах,
Μετά ήπια γλιστράει από ανυπόφορη καύλα
Потом нежно скользит от нестерпимого жара,
Να γεμίσουν με αίμα τα αχνά τους χαμόγελα
Чтобы наполнить кровью свои смутные улыбки,
Ενώ κάθε στιγμή αναβοσβήνω το φως
Пока я каждую секунду мигаю светом,
Υπομένοντας κι άλλο αυτόν τον άγιο πόνο
Терпя всё ещё эту святую боль.
Κι όπως γλυκαίνουνε το στόμα
И как подслащивают уста,
Σαν πορείες πληθαίνουν στο χώμα ακόμα
Словно шествия, множатся в земле до сих пор,
Όσα δεν θέλω να θυμάμαι
Всё, что я не хочу вспоминать,
Με σβησμένες ταινίες τυλιγμένες στο σώμα
Со стёртыми плёнками, обёрнутыми вокруг тела.
Απ 'αυτόν το διάδρομο βλέπω εσένα
Из этого коридора я вижу тебя,
Κι ομορφαίνει ο κόσμος σαν ανθρώπινη ζέστη
И мир становится прекраснее, словно человеческое тепло,
Και τότε νιώθω πως στ' αλήθεια
И тогда я чувствую, что на самом деле
Είμαι τόσο μικρός, που διαλύεται ο νους μου
Я так мал, что мой разум распадается.
Το απόλυτο σφάλμα και οι δυσαρμονίες
Абсолютная ошибка и дисгармония.
Είναι οι ώρες που πικραίνομαι τόσο
Это часы, когда мне так горько,
Σαν να 'ναι οι ζωές μας ένας κόσμος μεγάλος
Словно наши жизни огромный мир,
Μα αυτό που θέλουμε κι οι δύο
Но то, чего мы оба хотим,
Είναι μόνο εκείνο το πνιχτό δρομολόγιο
Это только тот удушающий маршрут,
Που φέρνει τον ένα μέσα στον άλλο
Который приводит одного внутрь другого,
Κι ας μη μάθω τι σημαίνει για σένα
И пусть я не узнаю, что это значит для тебя,
Είναι εκεί που συγκλίνουν οι γραμμές μας βαθιά
Это там, где наши линии глубоко сходятся,
Από μια αχόρταγη μήτρα που πάλλεται σπέρμα
Из ненасытной матки, пульсирующей семенем,
Κι ό,τι δεν έζησα ποτέ μου
И всё, чего я никогда не переживал,
Με δαγκώνει από μέσα και μου σχίζει το δέρμα
Кусает меня изнутри и рвёт мою кожу.
Κι αν φύγεις πάλι, δεν θα πάψει αυτό
И если ты снова уйдёшь, это не прекратится,
Δεν θα έχουνε νόημα όσα συμβούν στη ζωή μου
Не будет смысла во всём, что произойдёт в моей жизни,
Όπως οι κύκλοι που δεν κλείνουν
Как круги, которые не замыкаются,
Και σκυλιά που μοιράζονται το πόδι ενός σκύλου
И собаки, которые делят ногу собаки,
Πριν πέσουνε μαζί του
Прежде чем упасть вместе с ней.
Και τώρα ξέρω
И теперь я знаю,
Στον ζεστό σου λαιμό είναι κάποιες φορές
На твоей тёплой шее иногда
Που όσα λες δεν μου φαίνονται καθόλου παράδοξα
То, что ты говоришь, не кажется мне совсем странным,
Κι αναρωτιέμαι τι άλλο μένει
И я задаюсь вопросом, что ещё остаётся
Απ' το τέλος της τάξης ως της δύσης τα χρώματα
От конца урока до цветов заката,
Για όσο μικραίνει το φθινόπωρο
Пока укорачивается осень.
Μαίριηλ
Мэриэл.





Autoren: κτίρια νύχτα


Aufmerksamkeit! Hinterlassen Sie gerne Feedback.