Lyrics and translation Anna Maria Jopek - Z nadzieją, że nie ma nieistnienia

Jak myślisz, czy tam, za ostatnią już ciszą,
Tam, skąd się listów nie pisze
Nasze czułe dusze dwie znowu rozpoznają się
I czy spotkają się?

Czy dusze znają mowę dotyku?
Czy wymieniają spojrzenia?
Czy mijają się w milczeniu,
Czy w nieznanym nam języku rozumieją się?

Szczęśliwi w niewiedzy znajdą pocieszenie.
Jak dobrze mi z nadzieją że nie ma nieistnienia.

Czy dusze są tu, obok nas, jak powietrze?
Czy są odległe, jak gwiazdy?
Czy unoszą się na wietrze
Albo cicho wiją gniazda z przedwieczornej mgły?

Szczęśliwi w niewiedzy znajdą pocieszenie.
Jak dobrze mi z nadzieją że nie ma nieistnienia.

Czy myślisz, że tam niskie lipcowe słońce
Da swego ciepła nam więcej?
I czy dusze nasze na rozgadanej wonnej łące będą mogły trzymać się za ręce?

Как думаешь, там ли, за последней уже тишиной,
Там, откуда письма не пишут
Наши нежные души снова узнают друг друга
И встретятся ли они?

Знают ли души речь прикосновения?
Они обмениваются взглядами?
Проходят ли они молча,
Понимают ли они друг друга на незнакомом нам языке?

Счастливые в неведении найдут утешение.
Как хорошо, что нет небытия.

Души здесь, рядом с нами, как воздух?
Они отдалены, как звезды?
Они парят на ветру
Или тихо вьются гнезда из предвечернего тумана?

Счастливые в неведении найдут утешение.
Как хорошо, что нет небытия.

Как вы думаете, там низкое июльское солнце
Он даст нам больше тепла?
И смогут ли души наши на благоухающем лугу держаться за руки?