Lyrics and translation Buka feat. Skor - Już nie (Kris rmx)

Już nie (Kris rmx)

Nie chcę świata bez uczuć, skał w bezruchu
I bez fali mórz, burz obdartych z huku.
Nie chcę dławić już martwych pieśni buntu,
Zaciśniętych pięści, żołnierzy bez mundurów
Ani róż, wyrwanych przez czarną zawiść
Przez cierni aksamit w kielni łez przeplatanych
Przez nasze błędy i mętlik w nas samych
I którędy wracamy, gdy nas więzi pętlami.
Nie chcę patrzeć już na krwawy księżyc bez bieli,
Blady zenit i kurz naszych pragnień i celi.
Chcemy wierzyć już, chcemy być sobą na zawsze znów
Gdy obok krocząc na kartce upadnie wróg.
Chcemy nadziei, skazani na porażkę
W świecie poemy odzianej czarnym zamszem,
W dekadencji tonie, biec po szczęście - to my
Kwiaty na betonie, których nie zdepczesz!

Nie chcę kosmosu bez planet i nocy bez gwiazd
Nie chcę grać muzyki bez duszy, bez nas
Bez nazw uśpieni, bez imion, bez łez,
Wtuleni w poezje i w biel aż po kres.
Oddycham, a powietrze wbija w płuca ostrza
Księżyc rozpływa się pośród bólu doznań
Tak bardzo chce poznać cię - zanika wszechświat,
Rozrywam pustynie chwil, by znaleźć ziarno szczęścia.
Oddycham, esencja dni ucieka po wskazówkach,
Zanikam, parują łzy w atramencie jutra,
Szaleje pustka, wieją wichry przeznaczenia,
Rzucam kamień, pęka zwierciadło i zmieniam się
I tli nadzieja się, a ja kocham ten świat,
Jest tak zimno a ja wielbię tą ciemność
Znika wszystko co miałem ci dać
I nie pamiętam już nic wszystko jedno...

Plus jamais (Kris rmx)

Je ne veux pas d'un monde sans sentiments, de rochers immobiles
Et sans vagues de la mer, des tempêtes privées de tonnerre.
Je ne veux plus étouffer les chants de révolte morts,
Des poings serrés, des soldats sans uniformes
Ni des roses, arrachées par une jalousie noire
À travers le velours des épines entrelacées de larmes
À travers nos erreurs et le chaos en nous-mêmes
Et comment nous retournons, quand des chaînes nous lient.
Je ne veux plus regarder la lune sanglante sans blancheur,
Le zénith pâle et la poussière de nos désirs et de nos cellules.
Nous voulons déjà croire, nous voulons être nous-mêmes à jamais encore
Quand marchant à côté, sur le papier, l'ennemi tombera.
Nous voulons l'espoir, condamnés à l'échec
Dans un monde de poème habillé de daim noir,
La décadence coule, courir après le bonheur - c'est nous
Des fleurs sur le béton, que tu ne piétineras pas !

Je ne veux pas d'un cosmos sans planètes et de nuits sans étoiles
Je ne veux pas jouer de la musique sans âme, sans nous
Sans noms endormis, sans noms, sans larmes,
Enfoncés dans la poésie et dans le blanc jusqu'au bout.
Je respire, et l'air me transperce les poumons de lames
La lune se dissout au milieu de la douleur des sensations
J'ai tellement envie de te connaître - l'univers disparaît,
Je déchire les déserts des moments, pour trouver le grain du bonheur.
Je respire, l'essence des jours s'échappe sur les aiguilles,
Je disparais, les larmes s'évaporent dans l'encre de demain,
Le vide fait rage, les vents du destin soufflent,
Je lance une pierre, le miroir se brise et je change
Et l'espoir se consume, et j'aime ce monde,
Il fait si froid et j'adore cette obscurité
Tout ce que j'avais à te donner disparaît
Et je ne me souviens plus de rien, tout est égal...