Lyrics and translation Dursun Ali Erzincanlı - Hayber Fırtınası

Hayber Fırtınası

63 Yılın 60'ıydı,
Günler sayılı ve hicretin 7. yılı
Medine'ye 48 millik mesafede bir yer.
Adı Hayber.
Gün herhangi bir gün
Sakin ve sessiz
Ama gece gölgeler çekilince,
Hayberliler fitne kazanına çeviri hayberi.
Üseyr adında biri duydukları nefreti kelimelere döker,
Muhammed üzerimize yürümeden biz Medine ye saldıralım.
Nasıl olsa tüm Mekkeliler yanımızda,
Onunla yurdunun ortasında çarpışalım,
Eski ve yeni bütün hıncımızla.
Bu fikir kabul görür hazırlık başlar hayberde.
63 yılın 60'ydı.
Müşrikleri kışkırtıp Medine-i yok etme planı,
Bardağı taşıran son damla ve çatlayan sabır taşıydı.
Bu damlanın adı Hendek savaşıydı.
Rüzgar ekmişti hayberliler, bu yüzden fırtına biçeceklerdi.
Fırtına kopmak üzere,
Medine-i Münevverden nasıl çıktığını bilirsiniz Ashabın,
Bedir'den tanırsınız bu çıkışı, Uhud'dan tanırsınız.
Her biri bir ölüm meleği gibi,
İşte Hz. Ali elinde resûlüllahın beyaz sancağı.
Ordunun öncüsü Ukkaşe,
Sağ kol kumandanı Hz. Ömer,
En önde süzülen 200 er,
1400 piyade dolu dizgin atlarıyla,
Sonra peygamber hanımı ümmü seleme,
Peygamber halası Hz. Safiyye,
Toplam 20 hanım sahabe şefkat kanatlarıyla
İşte bu ordu,
Medine'den sah baya doğru akan peygamber ordusu.
Savaşın parolası ya Mansur emit,
Fırtına yolda.
Hayberin önündeyiz, mevsim yaz
Peygamber atı zari bin gölgesi düşüyor çalılıklara,
Peygamberin gölgesi olmaz.
Birkaç gün peygamber eşliğinde muhasara
Ve hastalanıyor nur nebi
Sancağı Ebû Bekir alıyor, fetih müessir olmuyor,
Sancağı Ömer alıyor,
Elden ele dolaşıyor peygamber sancağı
Ama fetih gerçekleşmiyor.
Sahabe hayberde zor durumda,
Sahabe peygamber huzurunda
Fahri Kâinat ashabına sesleniyor,
Yarın sancağı öyle bir yiğide vereceğim ki;
Allah ve Resûlü onu sever,
Oda Allah ve resûlünü sever.
O hayberi feth etmedikçe dönmeyecek.
Allah fethi onun eliyle gerçekleştirecek.
Bitmek tükenmek bilmedi o gece,
Kimdi o yiğit
Ashab-ı Güzin sabaha kadar düşündü durdu
Hattaboğlu Ömer,
O günkü kadar kumandanlığı istememiştim diyor
Kimdi o
Bakın işte sabah oluyor
Karargâhın önünde Ashab
Ve bir nur vuruyor çadırın dışına doğru
Rasûlüllah çıkıyor.
Ebû Bekir ve Ömer başta olmak üzere,
Kureyş muhacirleri elini uzatıyor,
Ensar uzatıyor elini,
Hep sancağa talipler
Rasûlü Ekrem'in nazarları birini arıyor
Duyulan tek şey peygamberin suskunluğu,
Sanki nefes alsalar başlarından kuş değil,
Göğüslerinden canları uçacak.
Ve o mübarek dudaklarından bir soru dökülüyor,
Ali nerde?
Demek o yiğit ali idi
İşte Ali zülfikârı belinde
Sancak ak sancak
Peygamber sancağı ali-i mürte zarın elinde
Fırtınanın merkezinde bir yer
Adı Hayber
Ve fırtına iş başında
Merhab adında biri,
Hayberlilerin en büyük savaşçısı
Kılıcını sallayıp meydan okudu Ali'ye.
' Cesaretin varsa karşıma çık diye '
Önce şairler çarpışırdı savaş meydanlarında,
Şiirler savaşırdı.
Söz Âlideydi;
' Ben öyle biriyim ki annem bana Haydar ismini koymuş,
Ben ormanların derinliklerinden kükreyerek gelen Aslan gibiyim.'
Ve sözü uzatmadı haydar,
Söz kılıçlarındı.
İlk hamle merhabtan,
Ali kılıç darbesini kalkanıyla karşılıyor,
Ve kalkan ikiye ayrılıyor,
Ve Ali'nin elinden yere düşüyor.
Allah'ın arslanı şuan savunmasız,
Fatımat-üz Zehra'nın gülü savunmasız,
Hayberliler sevinç içinde,
Merhab'ın gülmekten dişleri görünüyor.
Sahabe şaşkın,
Fahri kainatın gözleri sükun denizi.
Eğer bir hamle daha yaparsa merhab,
Hayır,
Hayır, Hz. Ali'nin elinde etrafa parıltılar yayan bir şey var,
Bu Zülfikar
Semaya doğru bir kavis çizdi,
Ve ardından durdu Zülfikar.
Allah'ın arslanıyla göz göze geldi merhab,
Gördüğü son şey,
Hz. Ali'nin yıldırımlar salan gözleriydi.
Ve indi Zülfikar önce kalkanını,
Sonra miğferini ikiye ayırdı.
O gün fırtınanın adı Haydar-ı Kerrardı.
Fahri Kainat savaş meydanını geziyor,
Yaralananlar şehit olanlar.
Efendimiz bir şehidin başucunda duruyor.
Boğazından bir okla vurulmuş bu şahış,
Bir çöl arabıydı.
Efendimiz ona da ganimetten bir pay ayırmıştı.
Kendisine getirilen ganimeti aldığı gibi,
Peygamberin yanına gelmiş,
Ya Rasûlallah bu nedir diye sormuştu.
O senin payındır deyince efendimiz,
Ya Rasûlallah demişti adam
'Ben bu ganimet mallarını almak için Müslüman olmadım'
Ben demiş...
Ve eliyle boğazını göstererek devam etmişti.
'Ben şuaramdan bir okla şehit olmak için Müslüman oldum'
Fahri Kainat ona;
' Eğer sen doğru söylersen, Allah'ta seni doğrular' demişti.
Şimdi tam dediği yerden bir okla şehit düşmüştü.
Efendimiz cübbesini çıkartıp onun üstüne serdi
Ve cenaze namazını kıldı.
Namazdan sonra şöyle dua etti;
' Ey Allah'ım bu kulun senin yolunda şehit olarak öldürüldü
Ben şahadet ediyorum '
63 Yılın 60'ıydı
Günler sayılı, hicretin 7. yılı.
Aslanlarını bağrına bastı Medine-i Münevvere,
Hayber tarihine küstü.
Rüzgarsa Rabbinin emriyle esti.
' Ya Rab yeryüzü Asr-ı saadetten beri acıya acı ekliyor
Ya Rab bugün insanlık senden bir fırtına bekliyor

The Khaybar Storm

It was the 60th year of the 63rd,
Days were numbered, the 7th year of Hijrah.
A place 48 miles away from Medina.
Its name, Khaybar.
Just another day,
Calm and quiet.
But when the shadows of the night retreated,
The people of Khaybar turned it into a cauldron of sedition.
A man named Usayr put their hatred into words,
"Let's attack Medina before Muhammad marches upon us."
"After all, all the Meccans are on our side,"
"Let's fight him in the heart of his homeland,"
"With all our old and new grudges."
This idea was accepted, preparations began in Khaybar.
It was the 60th year of the 63rd.
The plan to provoke the polytheists and destroy Medina,
It was the last straw that broke the camel's back, the patience stone that cracked.
The name of this drop was the Battle of the Trench.
The people of Khaybar had sown the wind, so they would reap the whirlwind.
The storm was about to break,
You know how the Companions left Medina,
You recognize this departure from Badr, you recognize it from Uhud.
Each one like an angel of death,
Here is Hazrat Ali with the white banner of the Messenger of Allah in his hand.
The vanguard of the army, Ukkasha,
The right-wing commander, Hazrat Umar,
200 warriors gliding at the forefront,
1400 infantry with their horses at full gallop,
Then the Prophet's wife, Umm Salama,
The Prophet's aunt, Hazrat Safiyyah,
A total of 20 female companions with their wings of compassion,
This is the army,
The Prophet's army flowing from Medina towards Sahba.
The password of the war is "Ya Mansur emit",
The storm is on its way.
We are in front of Khaybar, it is summer,
The shadow of the Prophet's horse, Zari bin, falls on the bushes,
The Prophet has no shadow.
A few days of siege with the Prophet,
And the Prophet of Light falls ill,
Abu Bakr takes the banner, the conquest is not effective,
Umar takes the banner,
The Prophet's banner passes from hand to hand,
But the conquest does not happen.
The Companions are in a difficult situation in Khaybar,
The Companions are in the presence of the Prophet,
The Pride of the Universe speaks to his Companions,
"Tomorrow I will give the banner to such a hero that;"
"Allah and His Messenger love him,"
"He also loves Allah and His Messenger."
"He will not return until he conquers Khaybar."
"Allah will grant victory through his hand."
That night, which seemed to have no end,
Who was that hero?
The Companions of the Chosen One thought and wondered until morning.
Umar, the son of Khattab,
Says, "I have never wanted command as much as I did that day."
Who was he?
Look, morning is coming,
The Companions in front of the headquarters,
And a light shines out of the tent,
The Messenger of Allah comes out.
With Abu Bakr and Umar at the head,
The Quraysh emigrants reach out their hands,
The Ansar reach out their hands,
They are all eager for the banner,
The eyes of the Holy Prophet are searching for someone,
The only thing that is heard is the silence of the Prophet,
As if it is not a bird that will fly from their heads if they breathe,
But their souls that will fly from their chests.
And a question spills from his blessed lips,
"Where is Ali?"
So that hero was Ali,
Here is Ali with Zulfiqar at his waist,
The white banner,
The banner of the Prophet is in the hand of Ali al-Murtaza,
A place at the heart of the storm,
Its name is Khaybar,
And the storm is at work.
A man named Marhab,
The greatest warrior of the people of Khaybar,
Waving his sword, challenged Ali.
"If you have the courage, come out and face me," he said.
First, poets would clash on the battlefields,
Poems would fight.
The word was with Ali;
"I am such a person that my mother named me Haydar,"
"I am like a lion roaring from the depths of the forests."
And Haydar did not prolong his words,
The word was in their swords.
The first move was from Marhab,
Ali countered the sword blow with his shield,
And the shield split in two,
And fell from Ali's hand to the ground.
The Lion of Allah is now defenseless,
The rose of Fatimah al-Zahra is defenseless,
The people of Khaybar are rejoicing,
Marhab's teeth are showing from laughter.
The Companions are astonished,
The eyes of the Pride of the Universe are a sea of tranquility.
If Marhab makes one more move,
No,
No, there is something in Hazrat Ali's hand that is radiating light,
This is Zulfiqar,
It drew an arc towards the sky,
And then Zulfiqar stopped.
Marhab met the eyes of the Lion of Allah,
The last thing he saw,
Were the eyes of Hazrat Ali that were emitting lightning.
And Zulfiqar descended, first splitting his shield,
Then his helmet in two.
That day, the name of the storm was Haydar al-Karrar.
The Pride of the Universe is walking through the battlefield,
The wounded, the martyrs.
Our Master stops at the bedside of a martyr.
This person, struck in the throat by an arrow,
Was a desert Arab.
Our Master had also allocated him a share of the spoils.
As soon as he received the spoils brought to him,
He came to the Prophet,
And asked, "O Messenger of Allah, what is this?"
When our Master said, "It is your share,"
The man said, "O Messenger of Allah,"
"I did not become a Muslim to take these spoils."
He said...
And continued by pointing to his throat.
"I became a Muslim to be martyred by an arrow from this place."
The Pride of the Universe said to him;
"If you are truthful, Allah will confirm you."
Now he had fallen as a martyr, struck by an arrow in the exact place he had mentioned.
Our Master took off his cloak and spread it over him,
And performed his funeral prayer.
After the prayer, he prayed like this;
"O Allah, this servant of yours was killed as a martyr in Your way,"
"I bear witness to it."
It was the 60th year of the 63rd,
Days were numbered, the 7th year of Hijrah.
Medina embraced its lions,
Khaybar turned its back on history.
The wind blew by the command of its Lord.
"O Lord, the world has been adding pain to pain since the Golden Age,"
"O Lord, today humanity awaits a storm from You."