Lyrics and translation Jacek Kaczmarski - Doświadczenia (marzec '68)

Doświadczenia (marzec '68)

Jutrzenka moich politycznych wrażeń
Beztroska wiosna życia jedenasta
Rok sześćdziesiąty ósmy, miesiąc marzec
Przy placu Unii, prawie centrum miasta

Widziałem z okna kuchni dom "Riviera"
Skarpę, ogródek, szkołę i boisko
Mój zabaw teren, zajmowany teraz
Przez tłum ruchomy. Wszystko było blisko

Przyleciał po mnie mój kolega Jujo
"Idziemy patrzeć!" – rozkazał – "ty ciapo!
Wiesz co jest grane? Studenci demonstrują!"
"Gestapo!" – brzmiało zza okien – "Gestapo!"

Pobiegliśmy wpierw na ulicę Polną
Gdzie grał warkot drukarń "Życia Warszawy"
Przejść przez ulicę nie było nam wolno
Kolumna wozów ZOMO, garść ciekawych

Stały z niebieskiej blachy ciężarówki
Paru gliniarzy ze znudzoną miną
Wzdłuż Polnej lśniły czarnych butów skuwki
I usłyszałem czyjś szept – "Golędzinów"

Było tak cicho i nic się nie działo
Żeśmy pobiegli bez namysłu dalej
Szczeniakom wrażeń przecież zawsze mało
Zwłaszcza, że lęku nie czuliśmy wcale

A pod "Rivierą", gdzie róg Waryńskiego
Latały w słońcu deski i kamienie
Walka uliczna wrzała na całego
Krzyk był i gwizdy, krew i podniecenie

W poprzek ulicy autobus czerwony
Leżał jak mamut, a za nim studenci
Wołali – "Wolność" – i na wszystkie strony
Szła wieść niezdrowa, że się coś tu święci

Z daleka ludzie cisi, przestraszeni
Patrzyli, jak się patrzy na ognisko
Z tą fascynacją szaleństwem płomieni
Do których lepiej nie podchodzić blisko

A potem mama Juja nas zabrała
Ciągnąc do domu za rozgrzane uszy
"Nie wiecie" – łkała – "co ja przeżywałam!"
A nam – pytania krążyły po duszy

Опыт (март '68)

Заря моих политических впечатлений,
Беззаботная весна одиннадцати лет,
Шестьдесят восьмой год, месяц март,
У площади Унии, почти в центре города.

Видел я из окна кухни дом "Ривьера",
Склон, садик, школу и площадку,
Мой игровой полигон, занятый теперь
Движущейся толпой. Всё было близко.

Прилетел за мной мой друг Юйо,
"Идём смотреть!" – приказал – "ты, болван!
Знаешь, что происходит? Студенты демонстрируют!"
"Гестапо!" – раздавалось из окон – "Гестапо!"

Побежали мы сначала на улицу Польную,
Где играл рокот печатных машин "Жизни Варшавы",
Перейти через улицу нам не было позволено,
Колонна машин ЗОМО, горстка зевак.

Стояли из голубой стали грузовики,
Несколько милиционеров со скучающим видом,
Вдоль Польной блестели набойки чёрных ботинок,
И я услышал чей-то шёпот – "Голендзинув".

Было так тихо и ничего не происходило,
Что мы побежали без раздумий дальше,
Молодым впечатлений ведь всегда мало,
Тем более, что страха мы не чувствовали вовсе.

А под "Ривьерой", где угол Варыньского,
Летали в солнце доски и камни,
Уличная драка кипела вовсю,
Крики были и свист, кровь и возбуждение.

Поперёк улицы автобус красный
Лежал как мамонт, а за ним студенты
Кричали – "Свобода!" – и на все стороны
Шла нездоровая весть, что здесь что-то затевается.

Издалека люди тихие, испуганные,
Смотрели, как смотрят на костёр,
С этим очарованием безумием пламени,
К которому лучше не подходить близко.

А потом мама Юйо нас забрала,
Тянув домой за разгорячённые уши,
"Вы не знаете" – рыдала – "что я переживала!"
А у нас – вопросы бродили по душе.