Lyrics and translation Jacek Kaczmarski - Podróże Guliwera: Huynhynn

Podróże Guliwera: Huynhynn

Jak wstyd jest żyć wśród pięknych koni
Podstępnym, człekożerczym życiem
Miast doskonałość z nimi gonić
Po łokcie babrać się w korycie

Czuć wyższość ich i dostojeństwo
Ich wzrok z wybaczającym żalem
I własnej duszy bezeceństwo
Wychwalać jak dekalog zalet

Ich ruchy płynne, czyste kształty
Ich myśli pełne prostych treści
Ja - Jahus brudny i włochaty
Potrafię zniszczyć i zbezcześcić

A co potrafię, to uczynię
Bo taka moja jest natura
Zło w mojej krwi, jad w mojej ślinie
A czynem rządzi wstyd i uraz

Zresztą niwecząc to, co żywe
I rozkoszując się niszczeniem
Wszak człowieczeństwo swe odkrywam
I budzi we mnie się sumienie!

Płaczę nad tym, co doskonałe
I nienawidzę w sobie złego
Więc tęsknię znów za ideałem
Dążąc do - unicestwionego

Com widział, myślał - tom opisał
I bluźnią bliźni, żem ich zbrudził
Mówią - zgorzkniały egoista
Który nie cierpi wszystkich ludzi

Gorzki egoizm - cecha płocha
Ale niech będzie. Pod warunkiem
Nie pisałbym, gdybym nie kochał
Człowieka. Lecz poza gatunkiem

Путешествия Гулливера: Гуигнгнмы

Как стыдно жить среди прекрасных лошадей,
Ведя жизнь коварную, людоедскую,
Вместо того, чтобы стремиться к совершенству вместе с ними,
По локоть барахтаться в грязи.

Чувствовать их превосходство и достоинство,
Их взгляд, полный всепрощающей печали,
И собственной души бесчестье
Превозносить, как десять заповедей.

Их плавные движения, чистые формы,
Их мысли, полные простого смысла,
Я — грязный и волосатый еху,
Способен лишь разрушать и осквернять.

И что могу, то совершу,
Ибо такова моя природа.
Зло в моей крови, яд в моей слюне,
А поступками правят стыд и обида.

Впрочем, уничтожая все живое,
И наслаждаясь разрушением,
Ведь я свою человечность открываю,
И во мне просыпается совесть!

Плачу над тем, что совершенно,
И ненавижу в себе злое,
Поэтому снова тоскую по идеалу,
Стремясь к — уничтоженному.

Что видел, думал — то описал,
И ближние хулят, что их запятнал.
Говорят — озлобленный эгоист,
Который ненавидит всех людей.

Горький эгоизм — черта ничтожная,
Но пусть так. С одним условием:
Не писал бы, если бы не любил
Человека. Но вне вида.