Lyrics and translation Jacek Kaczmarski - Romantyczność (Do sztambucha)

Romantyczność (Do sztambucha)

Wspomnij, Alusiu, jakeśmy byli
Na wzgórzu ponad jeziorem
Pewni wieczności, niepewni chwili
Piątego lipca, wieczorem.
Na drugim brzegu wędkarz jak ważka
Rozsyłał kręgi po wodzie
Nad którą słońca miedziana blaszka
W las się toczyła jak co dzień.
Nagle, na pustym już nieboskłonie
Rosną bezkresne witraże,
Jezioro płonie i niebo płonie
I w jednym stoją pożarze.
Tkwimy pośrodku ognistej tęczy
Jak rozżarzone polana...
Ciebie coś dręczy i mnie coś dręczy -
Udręka to niezrównana.
Potem w półmroku zległa dolina
W oczekiwaniu księżyca.
I resztki światła ze szklanic wina
Błyskały w naszych źrenicach.
Jam ci powoli wsuwał w usteczka
Homara grzbiet - samo zdrowie,
I potoczyła się kropeleczka,
Ale którędy - nie powiem.
Tyś mi ostrygę dała świeżutką
Jam w pasji morskość jej wsysał.
Ale doznanie trwało zbyt krótko
Żebym je zdołał opisać.
Co było potem? Oboje młodzi
A noc lipcowa gorąca...
Nieśmiało nasze zapały chłodził
Liliowy podmuch miesiąca.
Pozostał po nas pancerz homara,
Ostryg puzderka otwarte...
Co w nas zostało? Powiem ci zaraz
I nie zasłonię się żartem.
Bo po tym, cośmy wtedy przeżyli
Może jesteśmy mniej rzewni,
Już pewni siebie i pewni chwili...
Za to wieczności niepewni.

Романтичность (В альбом)

Вспомни, Алюся, как мы с тобой были
На холме над озером,
Уверены в вечности, не уверены в мгновении
Пятого июля, вечером.
На другом берегу рыбак, словно стрекоза,
Рассылал круги по воде,
Над которой солнца медная бляшка
В лес катилась, как каждый день.
Вдруг, на пустом уже небосклоне
Растут бескрайние витражи,
Озеро горит и небо горит
И в одном стоят пожаре.
Мы застыли посреди огненной радуги
Как раскалённые поленья...
Тебя что-то мучает и меня что-то мучает -
Мука это несравненная.
Потом в полумраке легла долина
В ожидании луны.
И остатки света из бокалов вина
Сверкали в наших зрачках.
Я тебе медленно вкладывал в губки
Спинку омара - само здоровье,
И скатилась капелька,
Но куда - не скажу.
Ты мне устрицу дала свежайшую,
Я в страсти морскость её всасывал.
Но ощущение длилось слишком коротко,
Чтобы я смог его описать.
Что было потом? Оба молодые,
А ночь июльская жаркая...
Несмело наши порывы охлаждал
Лиловый дуновение луны.
Остался после нас панцирь омара,
Устриц раковины открытые...
Что в нас осталось? Скажу тебе сейчас
И не спрячусь за шуткой.
Ведь после того, что мы тогда пережили,
Может, мы стали менее чувствительны,
Уже уверенные в себе и уверенные в мгновении...
Зато в вечности не уверены.