Lyrics and translation Krzysztof Zalewski - Spojrzenie za siebie

Spojrzenie za siebie

W wieczystym migotaniu zdarzeń
Wędrując w czasie nieskończenie
Znalazłem się u progu marzeń
Przed labiryntem przeznaczenia

Aż wszedłem do Świątyni Ciała
Przez Boga w drzwi otwarte
Na Jego Cześć, na Chwałę
Ludzkości rozpocząłem kartę

I miałem być w skromności piękny
Upiększać wszystkie miejsca sobą
Lecz gdy za siebie spojrzę - jęknę
Tak brzydką stałem się osobą

Jak bezrozumny pasterz na pastwiskach
Pasając niezliczone bydła
Zdeptałem traw dywany na klepiska
Aż Anioł-Stróż opuścił skrzydła

I spadłem z tryumfalnych wież patosu
Misteria intryg tylko knując
Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu
Oszpecam się cywilizując

I spadłem z tryumfalnych wież patosu
Misteria intryg tylko knując
Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu
Oszpecam się cywilizując
Cywilizując

Взгляд назад

В вечном мерцании событий,
Скитаясь во времени бесконечно,
Я оказался на пороге мечтаний,
Пред лабиринтом предназначения.

И вошёл я в Храм Тела,
Богом в двери открытые,
Во Славу Его, во Имя Его,
Страницу человечества начал я.

И должен был я быть в скромности прекрасен,
Украшать собою все места,
Но когда назад оглянусь – застону,
Таким отвратительным человеком стал я.

Как безрассудный пастух на пастбищах,
Пася бесчисленный скот,
Вытоптал ковры трав до голой земли,
Пока Ангел-Хранитель не опустил крыла.

И пал я с триумфальных башен пафоса,
Мистерии интриг лишь плетя,
Хвастун, заблудившийся прах Космоса,
Обезображиваю себя, цивилизуясь.

И пал я с триумфальных башен пафоса,
Мистерии интриг лишь плетя,
Хвастун, заблудившийся прах Космоса,
Обезображиваю себя, цивилизуясь,
Цивилизуясь.