Lyrics and translation Meek, Oh Why? - Ala Tołstoj

Ala Tołstoj

Lato zaskoczyło drogowców
Przepocili swetry w wielkomiejskim korku
Lato zaskoczyło trochę w stylu zimy
Przepocili swetry no i przepocili dżiny
Lato zaskoczyło drogowców
Przepocili swetry w wielkomiejskim korku
Lato zaskoczyło trochę w stylu zimy
Przepocili swetry no i przepocili dżiny

A ja mam dziwny problem
Zawsze pisałem słowa, gdy nękały stany podłe
A za widownię miałem smutek, więc nie za wygodnie
Mi w tym miłym letnim stanie pogubiłem słowa wzniosłe
To dosyć dziwny problem
Szczególnie, że ostatnio płytkie szczęście dosyć modne
Szczególnie, że mi dobrze, gdy nieśmiało patrzy słońce
Na mnie i drogowców, którzy pocą się pełzając z korkiem
Nogi niosą nad Wisłę
Tam Cię spotkam wierząc, że swą płynną mową zabłysnę
Jest to mocno naiwne, wiedząc jak wyglądasz latem
A więc stojąc za winklem, piszę słowo dość płytkie
No bo skoro mam milczeć, wolę już przeczytać tani wiersz
Z Wisłą wpadło już do morza, zbyt wiele zamyśleń
Chowam wieczne pióro do plecaka, idę dalej
Już czternaście po czternastej, a więc się spóźniłem dla niej
Mówi miłe, "Cześć", pyta o pogodę
I jak mija mi dzień, i czy jej coś opowiem
Czemu znowu atramentem pobrudziłem dłonie
Dlaczego mam głowę w chmurach, i czemu zgubiłem drogę
Dosyć mnogie pytania, nade mną skrzętnie piętrzy
Nie wiem czy odpowiadać, czy jej przeczytać wierszyk
W końcu mówię, że dzień dzisiaj mam naprawdę świetny
I że piszę sobie o tych, co to się spocili w swetry
Kiedy stali w korku, na drogowców spoglądałem
A ten widok wydał się naprawdę niezły
Wziąłem wieczne pióro i po krótkiej burzy mózgu
Zapisałem wnioski, a udało się finalnie stwierdzić, że...

Lato zaskoczyło drogowców
Przepocili swetry w wielkomiejskim korku
Lato zaskoczyło trochę w stylu zimy
Przepocili swetry no i przepocili dżiny

Znałaś dotyk policzka
Zanim jeszcze w piątek w miasto wyszli Buc i Księżniczka
Zanim Król z Pieśniarką się uśmiali w moich zamysłach
Teraz wiecznym piórem Ci napiszę chleb i igrzyska
Rozumiesz?
Los nam zesłał fortunę
Trzeba mieć szczęście, żeby znaleźć wieczne pióro i tym wiecznym piórem
Móc popisać choćby o tych przepoconych dżinach
Nikt nie jeździłby tramwajem, mając latający dywan
Przyznasz chyba, wyznam Ci dwa razy miłość
Bo szaleje we mnie pożar, choć się tylko iskra tliła
Przyznaj miła, że gdy snułem te wywody
W swojej głowie kilka razy mimowolnie powtórzyłaś

Lato zaskoczyło drogowców
Przepocili swetry w wielkomiejskim korku
Lato zaskoczyło trochę w stylu zimy
Przepocili swetry no i przepocili dżiny
Lato zaskoczyło drogowców
Przepocili swetry w wielkomiejskim korku
Lato zaskoczyło trochę w stylu zimy

Brniemy dalej w spacer po bulwarze nadwiślanym
Zgubiliśmy czas i Księżyc się pojawił ponad nami
Miasto śpi i śnią się wszystkim myśli zakazane
Gwiazdy budzą zachwyt, chociaż w sumie już je znam na pamięć
Dzisiaj naszym łożem będzie ziemia
Ubrana w piękne szaty noc i nagi skrawek nieba
Nagle urywa się film i budzi ranny rumor
Wszystko jakieś inne, a w kurtce wiecznego pióra nie mam
Czuję się z tym okropnie
Miasto, które snuło piękne wiersze jęczy markotnie
A w notesie słowa się nie kleją i mają niewiele znaczeń
W prawdzie opisałem cały świat, lecz tylko jeden spacer
No i przede wszystkim gdzie jest postać, którą
Wczoraj namawiałem by zasnęła ze mną pod tą chmurą
Zauważam kartkę, czytam na głos z wielkim trudem
Wszystko wyjaśni mi liście, pisać będzie wiecznym piórem

Аля Толстой

Лето застало дорожников врасплох
Пропотели свитера в городской пробке
Лето застало врасплох, словно зима
Пропотели свитера, ну и джинсы тоже
Лето застало дорожников врасплох
Пропотели свитера в городской пробке
Лето застало врасплох, словно зима
Пропотели свитера, ну и джинсы тоже

А у меня странная проблема
Всегда писал слова, когда мучили плохие состояния
А зрительницей была печаль, так что не очень удобно
Мне в этом приятном летнем состоянии потерял возвышенные слова
Это довольно странная проблема
Особенно, что последнее время поверхностное счастье довольно модно
Особенно, что мне хорошо, когда робко смотрит солнце
На меня и дорожников, которые потеют, ползя в пробке
Ноги несут к Висле
Там я встречу тебя, веря, что своей плавной речью блесну
Это очень наивно, зная, как ты выглядишь летом
И вот, стоя за углом, пишу довольно банальные слова
Ведь если мне молчать, я лучше прочту дешёвый стих
С Вислой в море утекло слишком много размышлений
Прячу вечную ручку в рюкзак, иду дальше
Уже четырнадцать минут пятого, значит, я опоздал к тебе
Ты мило говоришь: "Привет", спрашиваешь о погоде
И как проходит мой день, и расскажу ли я тебе что-нибудь
Почему я опять испачкал руки чернилами
Почему моя голова в облаках, и почему я сбился с пути
Довольно много вопросов надо мной старательно громоздятся
Не знаю, отвечать ли, или прочитать тебе стишок
В конце концов, говорю, что день сегодня у меня действительно отличный
И что я пишу о тех, кто вспотел в свитерах
Когда стояли в пробке, я смотрел на дорожников
А это зрелище показалось мне действительно неплохим
Взял вечную ручку и после короткого мозгового штурма
Записал выводы, и в итоге удалось констатировать, что...

Лето застало дорожников врасплох
Пропотели свитера в городской пробке
Лето застало врасплох, словно зима
Пропотели свитера, ну и джинсы тоже

Ты знала прикосновение щеки
Еще до того, как в пятницу в город вышли Бык и Принцесса
До того, как Король с Певицей посмеялись в моих замыслах
Теперь вечной ручкой я напишу тебе "хлеб и зрелища"
Понимаешь?
Судьба послала нам удачу
Нужно иметь счастье, чтобы найти вечную ручку и этой вечной ручкой
Мочь написать хоть о пропотевших джинсах
Никто бы не ездил на трамвае, имея ковер-самолет
Согласись, признаюсь тебе дважды в любви
Потому что во мне бушует пожар, хотя тлела лишь искра
Признай, милая, что когда я рассуждал
В своей голове несколько раз невольно повторила

Лето застало дорожников врасплох
Пропотели свитера в городской пробке
Лето застало врасплох, словно зима
Пропотели свитера, ну и джинсы тоже
Лето застало дорожников врасплох
Пропотели свитера в городской пробке
Лето застало врасплох, словно зима

Идем дальше по набережной Вислы
Потеряли счет времени, и Луна появилась над нами
Город спит, и всем снятся запретные мысли
Звезды вызывают восторг, хотя, в общем, я их уже знаю наизусть
Сегодня нашим ложем будет земля
Одетая в прекрасные одежды ночи и голый клочок неба
Вдруг обрывается фильм и будит утренний шум
Все какое-то другое, а в куртке вечной ручки нет
Мне от этого ужасно
Город, который плел прекрасные стихи, стонет уныло
А в блокноте слова не клеятся и имеют мало смысла
По правде говоря, я описал весь мир, но только одну прогулку
И, прежде всего, где та, которую
Вчера уговаривал уснуть со мной под этим облаком
Замечаю записку, читаю вслух с большим трудом
Все объяснит мне лист, писать будет вечной ручкой