Żuraw I Czapla - Michał Bajor translation in German

Żuraw I Czapla

Przykro było żurawiowi,
Że samotnie ryby łowi.
Patrzy - czapla na wysepce
Wdziecznie z błota wodę chłepce.
Rzecze do niej zachwycony:
"Piękna czaplo, szukam żony,
Będę kochał ciebie, wierz mi,
Więc czym prędzej się pobierzmy."
Czapla piórka swe poprawia:
"Nie chcę męża mieć żurawia!"
Poszedł żuraw obrażony.
"Trudno. Będę żył bez żony."
A już czapla myśli sobie:
"Czy właściwie dobrze robię?
Skoro żuraw tak namawia,
Chyba wyjdę za żurawia!"
Pomyslała, poczłapała,
Do żurawia zapukała.
Żuraw łykał żurawinę,
Więc miał bardzo kwaśną minę.
"Przyszłam spełnić twe życzenie."
"Teraz ja się nie ożenię,
Niepotrzebnie pani papla,
Żegnam panią, pani czapla!"
Poszła czapla obrażona.
Żuraw myśli: "Co za żona!
Chyba pójdę i przeproszę..."
Włożył czapke, wdział kalosze,
I do czapli znowu puka.
"Czego pan tu u mnie szuka?"
"Chcę się żenić." "Pan na męża?
Po co pan się nadweręża?
Szkoda było pańskiej drogi,
Drogi panie laskonogi!"
Poszedł żuraw obrażony,
"Trudno. Będę żył bez żony."
A już czapla myśli: "Szkoda,
Wszak nie jestem taka młoda,
Żuraw prośby wciąż ponawia,
Chyba wyjdę za żurawia!"
W piękne piórka się przybrała,
Do żurawia poczłapała.
Tak już chodzą lata długie,
Jedno chce - to nie chce drugie,
Chodzą wciąż tą samą drogą,
Ale pobrać się nie mogą

Der Kranich und der Reiher

Es tat dem Kranich leid,
Dass er allein Fische fing.
Er schaut – eine Reiherin auf der kleinen Insel
Schlürft anmutig Wasser aus dem Schlamm.
Sagt er zu ihr, entzückt:
"Schöne Reiherin, ich suche eine Frau,
Ich werde dich lieben, glaub mir,
Also lass uns so schnell wie möglich heiraten."
Die Reiherin zupft ihre Federn zurecht:
"Ich will keinen Kranich zum Mann!"
Der Kranich ging beleidigt fort.
"Schade. Ich werde ohne Frau leben."
Doch schon denkt die Reiherin bei sich:
"Mache ich das eigentlich richtig?
Da der Kranich so drängt,
Werde ich wohl den Kranich heiraten!"
Sie dachte nach, sie stapfte los,
Und klopfte beim Kranich an.
Der Kranich schluckte Preiselbeeren,
Daher machte er ein sehr saures Gesicht.
"Ich kam, um deinen Wunsch zu erfüllen."
"Jetzt heirate ich nicht,
Sie schwatzen unnötig, meine Dame,
Ich verabschiede mich von Ihnen, Frau Reiherin!"
Die Reiherin ging beleidigt fort.
Der Kranich denkt: "Was für eine Frau!
Ich sollte wohl hingehen und mich entschuldigen..."
Er setzte seine Mütze auf, zog Gummistiefel an,
Und klopft wieder bei der Reiherin an.
"Was suchen Sie hier bei mir?"
"Ich will heiraten." "Sie als Ehemann?
Warum bemühen Sie sich so?
Ihr Weg war umsonst,
Mein lieber Herr Stelzbein!"
Der Kranich ging beleidigt fort,
"Schade. Ich werde ohne Frau leben."
Doch schon denkt die Reiherin: "Schade,
Ich bin ja nicht mehr so jung,
Der Kranich wiederholt seine Bitten ständig,
Ich werde wohl den Kranich heiraten!"
Sie schmückte sich mit schönen Federn,
Stapfte zum Kranich los.
So gehen sie schon lange Jahre,
Der eine will – da will der andere nicht,
Gehen immer denselben Weg,
Aber heiraten können sie nicht.