Brud i tusz - Miuosh translation in German

Brud i tusz

W naszych oczach widać mniej niż myślisz,
Dużo mniej niż mówią wszyscy, siły mamy trochę mniej niż nic w nich.
Nie niosę szczęścia tylko czarne blizny,
Demograficznej krzywizny- emerytowani rewolucjoniści.

Kamienie w naszych rękach coraz cięższe i
Oprócz wagi ich, nie czujemy już nic więcej dziś.
Mało obchodzi nas co z tym będzie,
Nie pamiętam jak to wygrać jest, a jak mam przegrać znów - to prędzej.

Wycierają sobie gębę naszym sensem,
A wszechobecny bez odstrasza od bycia trzeźwym.
Kurwa - przeklinam każdy wschód, który widzę przed snem,
Każdy "Teleexpress" gdy budzę się niczego pewny.

Mało co koi nerwy i tak dobrze klei resztki,
Uspokaja dłonie, by znów płynęły dokładniej,
Stoję w kolejce po ostatnią z nowej kreski,
Białe jak linia wokół mnie w miejscu gdzie upadłem.

Ref.
To co mieliśmy tu, pod naszą skórą tkwi,
Cała ta złość i brud, ból i kłamliwe sny,
Nie zmyje z nas tego nikt, tak oznacza nas Bóg,
Będziemy nosić to na zawsze już...

To co mieliśmy tu, pod naszą skórą tkwi,
Cała ta złość i brud, ból i kłamliwe sny,
Nie zmyje z nas tego nikt, tak oznacza nas Bóg,
Będziemy nosić to na zawsze już, jak tusz...

Nie pamiętam nic bardziej już od ostatniego szluga,
Mój kawałek nieba w mieście, w którym nic się nam nie uda,
Ja i moja chuda suka jakieś pół metra od szczytu.
Czekając - by rzucić się w ten deszcz meteorytów.

Nie mam już czego szukać, skoro znam to wszystko,
Zawiedli mnie koledzy, przyjaciele - w sumie każda bliskość,
Trzymam się nisko jak słońce, gdy oczy wreszcie otwieram
Po kolejnej nocy z tych do zapomnienia.

To co mnie tutaj przyniosło, teraz mnie zabiera,
To co stworzyło mnie tym kim jestem - teraz mnie zmienia,
Wstydziłem się tamtych rad doceniać i żałuję,
Gdy czuję, że nie przypominam tego chłopaka teraz.

Ona się nawet nie ubiera już, cóż...
Nie ma sensu mi się przedstawiać, wie to zbyt dobrze,
A mimo wszystko zastanawia mnie jak na imię ma
Gdy siedzę obok niej patrząc w miejsce po obrączce.

Tak ciężko było mi tu dotrzeć,
Dziś nie wiem, w którą stronę popchnę ten mój głaz,
Nie wiem czy umiałbym powtórzyć to i
Czy bym chciał iść tą drogą jeszcze raz.

Kurwa mać, ile można stać i patrzeć,
Jak całe Twoje życie topnieje jak lód?
Z czasem coraz ciężej jest mi dostrzec prawdę,
Już nie wiem, co ścieka po dłoniach mi - tusz czy brud.

Ref.
To co mieliśmy tu, pod naszą skórą tkwi,
Cała ta złość i brud, ból i kłamliwe sny,
Nie zmyje z nas tego nikt, tak oznacza nas Bóg,
Będziemy nosić to na zawsze już.

To co mieliśmy tu, pod naszą skórą tkwi,
Cała ta złość i brud, ból i kłamliwe sny,
Nie zmyje z nas tego nikt, tak oznacza nas Bóg,
Będziemy nosić to na zawsze już jak tusz, jak tusz.

Poznaj historię zmian tego tekstu

Schmutz und Tinte

In unseren Augen sieht man weniger als du denkst,
Viel weniger als alle sagen, wir haben kaum noch Kraft in uns.
Ich bringe kein Glück, nur schmale Narben,
Demografische Kurven - pensionierte Revolutionäre.

Steine in unseren Händen werden immer schwerer und
Außer ihrem Gewicht spüren wir heute nichts mehr.
Es interessiert uns kaum, was daraus wird,
Ich weiß nicht mehr, wie man gewinnt, doch zu verlieren - das schon.

Sie reden sich den Mund fusselig mit unserem Sinn,
Und die allgegenwärtige Leere schreckt ab vor Nüchternheit.
Verdammt - ich verfluche jeden Sonnenaufgang vor dem Schlaf,
Jeden "Teleexpress", wenn ich unsicher aufwache.

Wenig beruhigt die Nerven und doch fügt sich der Rest,
Besänftigt die Hände, damit sie präziser fließen,
Ich steh Schlange für den letzten Strich der neuen Linie,
Weiß wie der Kreis um mich herum, wo ich fiel.

Ref.
Was wir hier hatten, unter unserer Haut bleibt,
All dieser Zorn und Schmutz, Schmerz und trügerische Träume,
Niemand wäscht das von uns ab, so zeichnet uns Gott aus,
Wir werden es tragen für immer schon...

Was wir hier hatten, unter unserer Haut bleibt,
All dieser Zorn und Schmutz, Schmerz und trügerische Träume,
Niemand wäscht das von uns ab, so zeichnet uns Gott aus,
Wir werden es tragen für immer schon, wie Tinte...

Ich erinnere mich an nichts mehr seit der letzten Zigarette,
Mein Stück Himmel in der Stadt, wo nichts für uns gelingt,
Ich und meine magere Schlampe, einen halben Meter vom Gipfel,
Wartend - um mich in diesen Meteoritenregen zu stürzen.

Ich hab nichts mehr zu suchen, da ich alles kenne,
Kollegen haben mich enttäuscht, Freunde - einfach alle Nähe,
Ich halte mich tief wie die Sonne, wenn ich endlich die Augen öffne
Nach noch einer Nacht von den vergessenswerten.

Was mich hierher brachte, nimmt mich nun fort,
Was mich zu dem machte, der ich bin - verändert mich jetzt,
Ich schämte mich, jene Freuden wertzuschätzen, und bereue,
Wenn ich spüre, dass ich nicht mehr wie der Junge von damals bin.

Sie zieht sich nicht mal mehr an, na ja...
Es hat keinen Sinn, mich vorzustellen, sie weiß es zu gut,
Doch trotzdem frage ich mich, wie sie heißt,
Wenn ich neben ihr sitze und auf den Platz des Eherings starre.

So schwer war es für mich, hierherzukommen,
Heute weiß ich nicht, in welche Richtung ich diesen Felsen schiebe,
Ich weiß nicht, ob ich es wiederholen könnte und
Ob ich diesen Weg noch einmal gehen wollte.

Verdammte Scheiße, wie lange kann man stehen und zusehen,
Wie dein ganzes Leben schmilzt wie Eis?
Mit der Zeit fällt es mir schwerer, die Wahrheit zu erkennen,
Ich weiß nicht mehr, was mir durch die Hände rinnt - Tinte oder Schmutz.

Ref.
Was wir hier hatten, unter unserer Haut bleibt,
All dieser Zorn und Schmutz, Schmerz und trügerische Träume,
Niemand wäscht das von uns ab, so zeichnet uns Gott aus,
Wir werden es tragen für immer schon.

Was wir hier hatten, unter unserer Haut bleibt,
All dieser Zorn und Schmutz, Schmerz und trügerische Träume,
Niemand wäscht das von uns ab, so zeichnet uns Gott aus,
Wir werden es tragen für immer schon wie Tinte, wie Tinte.

Erfahre die Änderungsgeschichte dieses Textes