Lyrics and translation PRoMete - Mahnılar Bilir Kimə Yazılır - Remastered

Mahnılar Bilir Kimə Yazılır - Remastered

Yenə tək bu boş otağımda bir çarpayım, bir divan və iki qoltuq
Mənitək hiss edən olubmu boğaza qədər çətinlik, içində boşluq
Səni tək istəyirdim, sən mənə verdin mənfi sonsuzluq
Mən isə sənə mahnı yazmamağa söz verərək götürmüşəm vərəq və qələm

(Nəqarət: PRoMete)
Yazdım, küçələrin boşluğundan xatırlandım
Çox çətin, sənsiz mənə çox çətin
Yazdım, gecələrin dostluğundan xatırlandım
Çox sətir sənə ünvanlı, çox sətir
Hər sətirdə sənə yazmıram bu mahnını
Bu mahnı başqa mövzunun mahnısı
Əhvalı pis olan insanların şərqisi
Adı keçən hər sətir şərtidir
Mərcidi bu mahnı beynin və hisslərin
Sənə yönəlmir artıq hisslərim
Çox dedim, çox dedim amma
Mahnılar bilir kimə yazılır
PRoMete)
Bu aralar içimi bürüyən təlaş məni rahat bıraxmır
Həyat durğun, beyin quraqlıq
Sən isə bəlkə də qulaqda qulaqlıq
Dinlədikcə səsimi hiss edirsən uzaqlıq
Uşaqlıq xatirələri kimi uzaqdı
Səninlə yaşadığım yaxın keçmişdəki münasibətlər
Kaş ki, duraydın, aydın-aydın danışaydıq
Ayrılmadan öncə bilsəydim ki, olacaq sonda qovuşmamaqlıq
Mən birazda yumşaqlıq edib, səni gərək saxlayaydım
Ya da bağlayaydım gərək elə sən gedən günü bütün mövzuları
Mənim arzularım tamam başqalaşıb indi
Baş qarışıq indi, iş dolaşıb indi
Ya da yazmıram
(Nəqarət: PRoMete)
Yazdım, küçələrin boşluğundan xatırlandım
Çox çətin, sənsiz mənə çox çətin
Yazdım, gecələrin dostluğundan xatırlandım
Çox sətir sənə ünvanlı, çox sətir
Hər sətirdə sənə yazmıram bu mahnını
Bu mahnı başqa mövzunun mahnısı
Əhvalı pis olan insanların şərqisi
Adı keçən hər sətir şərtidir
Mərcidi bu mahnı beynin və hisslərin
Sənə yönəlmir artıq hisslərim
Çox dedim, çox dedim amma
Mahnılar bilir kimə yazılır

Песни знают, кому посвящены - Remastered

Снова один в этой пустой комнате: кровать, диван и два кресла.
Кто-нибудь чувствовал когда-нибудь ком в горле, такую тяжесть, пустоту внутри?
Я хотел только тебя, а ты дала мне минус бесконечность.
А я, пообещав себе не писать тебе песен, взял лист и ручку.

(Припев: PRoMete)
Пишу, пустота улиц напоминает о тебе.
Так сложно, без тебя мне очень сложно.
Пишу, дружба с ночами напоминает о тебе.
Так много строк тебе адресовано, так много строк.
Не в каждой строчке пишу тебе эту песню.
Эта песня о другом.
Баллада людей с разбитым сердцем.
Каждая строка, где упоминается имя, — условность.
Эта песня — игра разума и чувств.
Мои чувства больше не направлены к тебе.
Я много говорил, много говорил, но...
Песни знают, кому посвящены.
PRoMete)
В последнее время меня не покидает тревога, она съедает меня изнутри.
Жизнь застыла, в голове — пустыня.
А ты, наверное, в наушниках.
Слушая мой голос, ты чувствуешь дистанцию.
Так же далеки, как детские воспоминания,
Наши отношения из недавнего прошлого.
Если бы ты осталась, мы бы все обсудили.
Если бы я знал до расставания, что в конце нас ждет разлука.
Мне нужно было быть мягче, нужно было удержать тебя.
Или закончить все вопросы в тот день, когда ты ушла.
Мои желания теперь совсем другие.
Голова забита, дела запутаны.
Или я не пишу.
(Припев: PRoMete)
Пишу, пустота улиц напоминает о тебе.
Так сложно, без тебя мне очень сложно.
Пишу, дружба с ночами напоминает о тебе.
Так много строк тебе адресовано, так много строк.
Не в каждой строчке пишу тебе эту песню.
Эта песня о другом.
Баллада людей с разбитым сердцем.
Каждая строка, где упоминается имя, — условность.
Эта песня — игра разума и чувств.
Мои чувства больше не направлены к тебе.
Я много говорил, много говорил, но...
Песни знают, кому посвящены.