Lyrics and translation Qaraqan - Son

Son

Şəhər boşalıb, daralıb dəqiqələr
Buludlu səmada rəqs edir qarğalar
Günəş əbədi sönüb, yox səhərlər
Dumanlı gecələr, qaranlıq gecələr
Qapısı açıq, boş bütün mənzillər
Qara pəncərədə rəqs edir pərdələr
Donub saatlar, işləmir əqrəblər
Qaranlıq gecələr, əbədi gecələr
Yoxdur bir nəfər canlı bu şəhərdə
Boşdur banklar, boş bütün dükanlar
Maşın yolları, boş bütün sükanlar
Qaranlıq gecələr, əbədi gecələr
Şəhərdə qalmayıb heçkəs, nə qocalar, nə cavanlar
Dünyada qalmayıb heçkəs, küçələrdə boş maşınlar
Yox olub bütün insanlar, yox olub məndən başqa
Səmadan gəlir səslər, gözlərimə dolur yaşlar
Tələsik addımlarla, aşağı doğru pilləkənlərlə
Mən qorxuram, qarışmaq istəyirəm insanlarla
Görüşmək istəyirəm yad piyada gözləriylə
İnsanlar məhv olur axı qalanda tək özləriylə
Boşalıb biznes mərkəzləri, işləmir eskalatorlar
Yoxdur nə polislər, nə siyasətçilər, aratorlar
Yox olub həkimlər və xəstələr yox, boş palatalar
Yaxınlarım, ailəm, dostlarım... onlar hardadırlar?
Gördüyüm təkcə insan - boş vitrinlərdəki əksim
Bəlkə də, bu şəhərdə, bu torpaqda mənəm əskik
Bəlkə də yerim göylər, dizim yerlər, evim dünya
Bəlkə də Allah, Şeytan, Cənnət, Dünya - hamısı röya?!
Seçilmiş çarmıxında qanlı ovuclardan ətir
Mənə Allahı gətir, mənə ağır yüklər gətir
Mənə bir bayraq gətir, sinəmə sancım, olum vətən
Mənim eşitdiyim sonuncu mahnı olsun azan
Allahsız dünyalarda daş tanrılar oldu kağız
Nəyi ki, bağırır qəlb, deyir gözlər, susur ağız
Nəyi ki, gizlədirlər, deməli orda var həqiqət
Mən görmüşəm çirkli bir qapıdan başlayır cənnət
Mən görmüşəm müqəddəs torpaqda üç cavan çarmıx
Yerə sancdığım çomaq qanlı dənizləri ayırır
Boz paltarlı peyğəmbər, gözlərini tutur saçlar
Tanrının hüzuruna çirkli ayaqlarla qaçmaq
Şeytanla üzbəüz sonuncu döyüş meydanında
Nə vaxt ki, ölüm hüceyrələri tapılacaq qanında
Sarılmış doğmalar solanda gültək qucaqlarda
Mənim ruhum uçacaq qarğalarla uzaqlarda
Şəhərdə yoxdur heçkəs, insanlarda yox insanlıq
Gördüyüm şüşə gözlər pıçıldayır: -Puldur tanrı
Həyatı heçə satmaq, kefə qaçmaq maneələrdən
Ölüm anında onlar saat dilənir saniyələrdən
Qaranlıq kvartallarda susur yiyəsiz köpəklər
Səcdəyə getmiş dizlər, dualara açıq biləklər
Qaranlıq kvartallarda dahiliklə dərd qarışır
Sevginin çətirlərinə çırpılır nifrət yağışı
Tanrını qucaqlamaq, qışqırmaq: -Buraxma məni
Və son anında kimsə cıracaq arada pərdələri
Və son baxışda kimsə görəcə Allahın gözlərin
Və son nəfəsdə kimsə qucaqlayacaq dizlərin
Çiynimdə mələklərin qələmlərinin xışıltısı
Mən səni tapa bilmədim, bu da vicdan ağrısı
Sən mənə yol göstərmədin, mən özüm tapıb gəldim
Sən mənim parçalanmış gözlərimdə ilham pərim
Qaranlıq küçələrdə hürür yiyəsiz köpəklər
Qapısı bağlı mənzillərdə can verir ürəklər
Dahilər məhv olur zamanla, sovrulur küləklə
Dahilər məhv olur zamanla, sovrulur küləklə
Həkimlər qoyur diaqnoz, müəllimlər dərs tapşırır
Svetofor dəyişir rəngin, polislər sərt baxışlı
Hakimlər vurur çəkic, əsgərlər olur şəhid
Şairlər yazır şeir, məndə isə leykemiya

Конец

Город опустел, сжались минуты,
В пасмурном небе кружат вороны.
Солнце погасло навеки, нет рассвета,
Туманные ночи, темные ночи.
Двери открыты, пусты все квартиры,
В черных окнах танцуют занавески.
Замерли часы, не двигаются стрелки,
Темные ночи, вечные ночи.
Нет ни души в этом городе,
Пусты скамейки, пусты все магазины.
Автомобильные дороги, пусты все рули,
Темные ночи, вечные ночи.
В городе не осталось никого, ни стариков, ни молодых,
В мире не осталось никого, на улицах пустые машины.
Исчезли все люди, исчезли все, кроме меня.
С неба доносятся голоса, глаза наполняются слезами.
Спешными шагами, вниз по лестнице,
Я боюсь, я хочу слиться с людьми,
Хочу встретиться с взглядом незнакомого прохожего.
Люди гибнут, ведь оставаясь наедине с собой,
Опустели бизнес-центры, не работают эскалаторы.
Нет ни полицейских, ни политиков, ни пахарей.
Исчезли врачи и больных нет, пустые палаты.
Мои близкие, моя семья, мои друзья... где они?
Единственный человек, которого я вижу, - это мое отражение в пустых витринах.
Может быть, в этом городе, на этой земле, я лишний,
Может быть, мое место небеса, мои колени — земля, мой дом — мир.
Может быть, Бог, Дьявол, Рай, Мир — все это сон?!
На избранном кресте, от окровавленных ладоней аромат,
Принеси мне Бога, принеси мне тяжелые ноши.
Принеси мне флаг, вонзи его в мою грудь, стань моей родиной,
Пусть последняя песня, которую я услышу, будет азан.
В безбожных мирах каменные боги стали бумагой,
То, что кричит сердце, говорят глаза, молчит рот.
То, что скрывают, значит, там есть правда.
Я видел, как рай начинается с грязной двери,
Я видел на святой земле три молодых креста.
Палка, которую я вонзаю в землю, разделяет кровавые моря,
Седой пророк, глаза закрыты волосами.
Бежать к Богу с грязными ногами,
Лицом к лицу с дьяволом на последнем поле битвы.
Когда клетки смерти будут найдены в твоей крови,
Когда родные обнимут увядший бутон в своих объятиях,
Моя душа улетит с воронами вдаль.
В городе никого нет, в людях нет человечности,
Стеклянные глаза, которые я вижу, шепчут: -Деньги — бог.
Продать жизнь за ничто, сбежать от препятствий,
В момент смерти они просят у часов секунды.
В темных кварталах молчат голодные собаки,
Колени склонились в молитве, запястья открыты для мольбы.
В темных кварталах гениальность смешивается с болью,
По зонтам любви барабанит дождь ненависти.
Обнять Бога, кричать: -Не оставляй меня!
И в последний миг кто-то раздвинет занавес,
И в последний взгляд кто-то увидит глаза Бога,
И на последнем вздохе кто-то обнимет колени.
На моем плече шелест перьев ангельских,
Я не смог тебя найти, и это боль моей совести.
Ты не показала мне путь, я сам нашел его,
Ты — моя муза в моих разбитых глазах.
В темных улицах воют голодные собаки,
В квартирах с закрытыми дверями умирают сердца.
Гении гибнут со временем, развеиваются ветром,
Гении гибнут со временем, развеиваются ветром.
Врачи ставят диагнозы, учителя задают уроки,
Светофор меняет цвет, полицейские суровы,
Судьи стучат молотком, солдаты становятся мучениками,
Поэты пишут стихи, а у меня лейкемия.