Lyrics and translation Solmeister - Μαθήματα Πτώσης

Μαθήματα Πτώσης

Στα 21 είπα για μένα τέλος πια τα απωθημένα
Δε θα αντιδρώ νευρικά, θα σκέφτομαι λογικά
Έτσι στα 22 μια σχέση διετίας έκλεισα
Με ένα να προσέχεις και να σαι καλά αλλά

Απόψε πνίγομαι από κείνα που ποτέ δεν είπα σα να
Με πονά μια πληγή που έχω στο χέρι
Μια πληγή που κανένας δεν ξέρει, απ′ όταν έσπασα
Μια κούπα καφέ απ' τα νεύρα στα δεκαεφτά

Φίλε, στα όρια με ′φερνε εκείνη μονάχα
Κάθε φορά που να μιλήσει δε μπορούσε τάχα
Ήταν το πιο αιματηρό ρομάντζο και το χρόνο
Θα γυρίσω πίσω με κάθε κόστος για να τη βρω

Γιατί να γράψω αφιλτράριστα δε γίνεται πια
Όσα έχω γράψει για τις άλλες ξεχειλίζουν σιγουριά
Τα πιο ανώριμα κουπλέ μου είναι τα πιο αληθινά
Γιατί ανήκουν σε μια εποχή που ακόμα έκανα όνειρα

Μελωδίες γράφω δίχως αρμονία
Οι νότες στο κεφάλι μου παραφωνούν
Προσπάθησα να γράψω ένα στίχο αλλά αυτά δεν είναι στίχοι
Είναι ζόρια που ομοιοκαταληκτούν, έτσι μ' έμαθε

Κάθε φορά που το χέρι της δε μου έδινε
Κάθε φορά που μάθαινα πως τα λίγα μου αρκούν
Πες μου γιατί όμως τα λόγια της στα δύσκολα
Στους δρόμους του μυαλού μου αντηχούν;

Μου λέγε, μάθε να πετάς
Της λέω αν είναι να φύγεις μη μου μιλάς
Μου λέγε εσύ με σταματάς όταν φεύγω
Και θέλω να σε μάθω να πετάς
Έλεγε μα φοβόμουνα
Κι έτσι κατάφερα να μάθω μόνο να πέφτω
Μου λέει, μη με ζητάς
Μίσησε με αν θες αλλά να θυμάσαι ότι ο έρωτας είναι μεγάλος ψεύτης
Τον εμπιστεύεσαι, πλάτη γυρνάς, κλείνεις μάτια
Μα αν αφεθείς προς τα πίσω πάντοτε πέφτεις

Είπε κι έφυγε...
Και ξέρεις τι ήταν αυτή για μένα, φίλε;

Το πιο γλυκό μου γαμημένο λάθος
Το πιο αιματηρό μου πάθος, το πιο μεγάλο μου άγχος
Η πιο πουτάνα, η πιο κυρία
Της έμπνευσης μου αορτή αρτηρία, η πιο όμορφη αμαρτία
Είναι μια αόρατη πληγή κάτω απ' το δέρμα μου
Ήταν η αρχή μου και το γαμημένο τέρμα μου
Αυτό το άρρωστο χαμόγελο στα χείλη της
Όταν το βέλος με χτυπά στην αχίλλειο φτέρνα μου

Έχω αδύναμα φτερά κι ένα κενό που μαρτυρά
Ότι μου λείπουνε τα βράδια μας στην παιδική χαρά
Τα παράπονα της και το βλέμμα όταν μέσα της πονά
Του κορμιού της η φθορά

Τα σημάδια στο λαιμό, τα ρημάδια μας εγώ
Το μισογεμάτο ποτήρι που πια είναι κενό
Το κρασί μου που ξεχείλισε νερό, το θυμό της
Το τσιγάρο της που στο τασάκι άφησε μισό

Τη μισώ, γιατί τόσο την είχα αγαπήσει
Πιο πολύ απ′ όσο τόλμησα ποτέ να παραδεχτώ
Την είχα μούσα και τη χρησιμοποιούσα
Ώσπου στην πτώση μου μ′ έκανε να εθιστώ - με το φως κλειστό

Πονάν' οι γρατζουνιές, τα φιλιά μας
Γίναν′ πλέον δαγκωνιές, οι έρωτες που γίναν' εμμονές
Δηλητηριάζουν το κρασί που πίνεις
Μα να κόψω τα φτερά μου δε μ′ αφήνεις

Η πτήση, η πτώση
Η πτήση, η πτώση
Η πτήση, η πτώση
Η πτήση, η πτώση
Η πτήση, η πτώση
Η πτήση, η πτώση
Η πτήση, η πτώση
Η πτήση, η πτώση

Μάθε να πετάς
Της λέω αν είναι να φύγεις μη μου μιλάς
Εσύ με σταματάς όταν φεύγω
Και θέλω να σε μάθω να πετάς
Έλεγε μα φοβόμουνα
Κι έτσι κατάφερα να μάθω μόνο να πέφτω
Μη με ζητάς
Μίσησε με αν θες αλλά να θυμάσαι ότι ο έρωτας είναι μεγάλος ψεύτης
Τον εμπιστεύεσαι, πλάτη γυρνάς, κλείνεις μάτια
Μα αν αφεθείς προς τα πίσω πάντοτε πέφτεις

Leçons de Chute

À 21 ans, j'ai dit que c'en était fini de mes frustrations
Je ne réagirais plus avec émotion, je penserais logiquement
C'est ainsi qu'à 22 ans, j'ai mis fin à une relation de deux ans
Avec un simple "prends soin de toi" mais

Ce soir, je me noie dans tout ce que je n'ai jamais dit, comme si
J'étais blessé à la main
Une blessure que personne ne voit, depuis que j'ai cassé
Une tasse à café de rage, à dix-sept ans

Mec, elle était la seule à me pousser à bout
À chaque fois qu'elle devait parler, elle n'y arrivait soi-disant pas
C'était l'idylle la plus sanglante et le temps
Je remonterai le temps à tout prix pour la retrouver

Parce qu'écrire sans filtre, ce n'est plus possible
Tout ce que j'ai écrit sur les autres déborde d'assurance
Mes couplets les plus immatures sont les plus véridiques
Parce qu'ils appartiennent à une époque où je rêvais encore

Je compose des mélodies sans harmonie
Les notes dans ma tête sont discordantes
J'ai essayé d'écrire un vers mais ce ne sont pas des vers
Ce sont des galères qui riment, c'est comme ça qu'elle m'a appris

Chaque fois que sa main ne m'était pas tendue
Chaque fois que j'apprenais que le peu que j'avais suffisait
Dis-moi pourquoi ses mots dans les moments difficiles
Résonnent-ils encore dans les couloirs de mon esprit ?

Elle me disait, apprends à voler
Je lui disais, si tu dois partir ne me parle pas
Elle me disait, c'est toi qui me retiens quand je m'en vais
Et je veux t'apprendre à voler
Elle disait, j'avais peur
Et c'est ainsi que j'ai seulement appris à tomber
Elle me dit, ne me cherche pas
Déteste-moi si tu veux mais souviens-toi que l'amour est un grand menteur
Tu lui fais confiance, tu tournes le dos, tu fermes les yeux
Mais si tu te laisses aller en arrière, tu tombes toujours

Elle a parlé et elle est partie...
Et tu sais ce qu'elle était pour moi, mec ?

Ma plus douce et putain d'erreur
Ma passion la plus sanglante, ma plus grande angoisse
La plus pute, la plus dame
L'artère aorte de mon inspiration, le plus beau péché
C'est une blessure invisible sous ma peau
Elle était mon commencement et ma putain de fin
Ce sourire malsain sur ses lèvres
Quand la flèche me frappe au talon d'Achille

J'ai les ailes faibles et un vide qui révèle
Que nos soirées au terrain de jeux me manquent
Ses plaintes et son regard quand elle souffre intérieurement
La dégradation de son corps

Les marques sur son cou, nos stigmates à moi
Le verre à moitié plein qui est maintenant vide
Mon vin qui a débordé d'eau, sa colère
Sa cigarette qu'elle a laissée à moitié fumée dans le cendrier

Je la déteste, parce que je l'avais tant aimée
Plus que je n'ai jamais osé l'admettre
Je l'avais comme muse et je l'utilisais
Jusqu'à ce qu'elle me rende accro à ma chute - dans le noir

Les égratignures me font mal, nos baisers
Sont devenus des morsures, les amours qui sont devenues des obsessions
Empoisonnent le vin que tu bois
Mais tu ne me laisses pas me couper les ailes

L'envol, la chute
L'envol, la chute
L'envol, la chute
L'envol, la chute
L'envol, la chute
L'envol, la chute
L'envol, la chute
L'envol, la chute

Apprends à voler
Je lui disais, si tu dois partir ne me parle pas
C'est toi qui me retiens quand je m'en vais
Et je veux t'apprendre à voler
Elle disait, j'avais peur
Et c'est ainsi que j'ai seulement appris à tomber
Ne me cherche pas
Déteste-moi si tu veux mais souviens-toi que l'amour est un grand menteur
Tu lui fais confiance, tu tournes le dos, tu fermes les yeux
Mais si tu te laisses aller en arrière, tu tombes toujours