Lyrics and translation Wojciech Młynarski - Bynajmniej

Bynajmniej

Trudno nie wspomnieć w opowiadaniu
Choćby najbardziej pobieżnym
Że się spotkali pan ten i pani
W pociągu dalekobieżnym
Ona na pozór duży intelekt
On może trochę mniej
Ona z tych, co to pragną zbyt wiele
On szeptał jej

Za kim to, choć go wcześniej nie znałem
Przez ciasny peron się przepychałem?
Za Panią, bynajmniej za Panią...
Przez kogo płonę i zbaczam z trasy
Czyniąc dopłatę do pierwszej klasy?
Przez Panią, bynajmniej przez Panią
Byłem jak wagon na ślepym torze
Pani zaś cichą stać mi się może
Przystanią, bynajmniej, przystanią...
Mówię, jak czuję, mówię, jak muszę
Gdzie Pani każe, tam z chęcią ruszę
Za Panią, bynajmniej za Panią

Ta pani tego pana niszczyła
Przez cztery stacje co najmniej
Zwłaszcza złośliwie zaś wyszydziła
Użycie słowa "bynajmniej"
A on, on w końcu nie był zbyt tępy
Cokolwiek przygasł, to fakt
Ale ogromne zrobił postępy
Mówiąc jej tak

Człowiek czasami serce otworzy
Kto go zrozumie? Kto mu pomoże?
Nie pani, bynajmniej nie pani...
I kto, nie patrząc na tę zdania składnię
Dojrzy, co człowiek ma w sercu na dnie?
Nie pani, bynajmniej nie pani...
Dla pani, proszę pani, wszystko jest proste
Myśli są trzeźwe, słowa są ostre
I ranią, cholernie mnie ranią!
I wiem, że jeśli szczęście dogonię
W cichej przystani się kiedyś schronię
To nie z panią, bynajmniej nie z panią

Trudno nie wspomnieć w opowiadaniu
Które jest prawie skończone
Że gdy rozstali się ten pan z panią
Szedłem za nimi peronem
I wtedy tego, co się zatliło
I uleciało gdzieś w dal
Przez małą chwilę mi się zrobiło
Bynajmniej żal...

Bynajmniej żal...
Bynajmniej żal...
Żal

Отнюдь

Сложно не упомянуть в рассказе,
Пусть даже самом беглом,
Что встретились тот мужчина и дама
В поезде скором,
Она с виду — большой интеллект,
Он, может быть, чуть меньше,
Она из тех, кто хочет слишком много,
Он шептал ей:

За кем это я, хоть раньше не знал Вас,
Сквозь тесный перрон пробивался?
За Вами, отнюдь, за Вами...
Из-за кого горю и с пути сбиваюсь,
Доплату до первого класса делая?
Из-за Вас, отнюдь, из-за Вас.
Я был как вагон на пути тупиковом,
Вы же тихой пристанью стать мне можете,
Пристанью, отнюдь, пристанью...
Говорю, как чувствую, говорю, как должен,
Куда прикажете, туда с радостью двинусь
За Вами, отнюдь, за Вами.

Та дама того мужчину уничтожала
Станций четыре, как минимум,
Особенно язвительно же высмеяла
Употребление слова "отнюдь".
А он, он, в конце концов, не был слишком глуп,
Хоть и приуныл немного, это факт,
Но огромный прогресс он совершил вдруг,
Сказав ей так:

Человек порой сердце откроет,
Кто его поймет? Кто ему поможет?
Не Вы, отнюдь, не Вы...
И кто, не глядя на фраз этих строй,
Увидит, что человек хранит на дне души?
Не Вы, отнюдь, не Вы...
Для Вас, прошу простить, все так просто,
Мысли ясны, слова остры
И ранят, черт возьми, меня ранят!
И знаю, что если счастье настигну,
В тихой гавани когда-нибудь пристану,
То не с Вами, отнюдь, не с Вами.

Сложно не упомянуть в рассказе,
Который почти завершен,
Что когда расстались та дама с мужчиной,
Шел я за ними по перрону.
И то, что вдруг затеплилось,
И улетело куда-то вдаль,
На миг мне стало,
Отнюдь жаль...

Отнюдь жаль...
Отнюдь жаль...
Жаль.