Lyrics and translation Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Πόρτο Ρίκο

Πόρτο Ρίκο

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
Στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
Γιατί όλη τη ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη
Θυμάσαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στη σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
"Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του"
Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι κλέφτες και αστυνόμοι
αγαπά το κελί σου, του παν, κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη
Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες ημερολόγια κλαίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
Για της ζωής του την σκηνοθεσία
Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa
Στο Άμστερνταμ δύο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
Σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη
Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλόγιστα
και της καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα
Κάποια ζεστή βραδυά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του
Κι η Σύλβια που με πάθος το αγάπησε
Δεν έλειψε στιγμή απ′το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη του
Την κόλαση και τον παράδεισο του
Σαλπαρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου'χε γραψει:
"Αξίζει φίλε να πεθάνεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει "
Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγανε Ή Νίκο
Κι ακόμα συγχωρείτε με που ξεχασα
αν χάθηκε στο Μετς ή στο Πόρτο Ρίκο
Όσο για μένα ειμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας τη φωτιά σημαία
Είναι όμορφα απόψε που ανταμωσαμε
μ′αρέσει ν'αρμενίζουμε παρέα
(Στίχοι: Άλκης Αλκαίος/Μουσική: Σταμάτης Μεσημέρης)

Порто-Рико

Сказочный и странствующий образ
В лунном свете снова расцветает,
Ведь всю свою жизнь он потратил,
Безумно ища другую.
Помнишь, как в детстве он смеялся и говорил,
Сидя на велосипеде:
"Мы мир под себя изменим, прежде чем он нас изменит",
Но мир идет вперед, не спрашивая нас,
Закрытые дороги, воры и полицейские.
"Люби свою камеру", - говорили ему, а потом,
На свободе, он был еще более одиноким, но все еще улыбался.
Однажды пьяной ночью он берет старые календари, плачет и дипломы,
На рассвете садится на пиратский корабль,
Чтобы снять фильм своей жизни.
Алжир, Александрия, Южная Африка,
В Амстердаме два терминала и что-то еще.
Любовь скользила в его глазах,
Как пена на пальцах моряка.
В Пуэрто-Рико бесчисленные годы
И листья его сердца разлетелись
По темным и подозрительным подвалам,
Словно он искал свет в нищете.
Однажды теплым вечером в блюзовом клубе
Он услышал, как фальшивит его музыка.
Хозяева вышвырнули его на улицу,
Увидев отметины на его теле.
И Сильвия, которая страстно любила его,
Не отходила от него ни на шаг,
Ища в его объятиях с безумием
Его ад и его рай.
Он отплыл однажды ночью при полной луне,
И в своем последнем письме написал мне:
"Стоит умереть за мечту, друг мой, даже если ее огонь сожжет тебя".
Годы прошли, я уже не помню,
Его звали Эрнесто или Нико.
И простите меня, что я забыл,
Пропал ли он в Меце или в Пуэрто-Рико.
Что касается меня, я всегда здесь,
С огнем ваших глаз, как флагом.
Как прекрасно, что мы встретились сегодня вечером,
Мне нравится плыть с тобой вместе, моя дорогая.
(Слова: Άλκης Αλκαίος/Музыка: Σταμάτης Μεσημέρης)