Paroles et traduction Altay Kenger feat. Jan Ender Can - Hipertrans Metinleri

Hipertrans Metinleri

Kim yanılmaz ki
Asaf da yanılır
Tam ortadan ikiye bölünürse
Yalnızlık paylaşılır

Mesela ölümünün yarısını biz ölseydik
Bu kadar özlemezdik babamızı

Paylaşılamayan tek şey
Ölümdür

Gerçek kaybeden
Kaybettiğinin bilincinde olmayacak kadar ağır kaybedendir
Bunu hiçbir zaman ifade edemeyecek kadar dilsiz kalandır
Kayıt dışıdır, ağıt dışıdır
Hatta gözyaşı dökebilmenin bile dışındadır
Onun gelip durduğu
Ya da başkaları tarafından getirilip bırakıldığı
O hissiz noktadan baktığında
Sizin dişlerinizi fırçaladığınızda duyduğunuz rahatlıkla
Onun kafasına bir kurşun sıkması arasındaki
Korkunç fark sadece sıfırdır

Güzel olmaktan başka gecesi yok ölümün

Tek anlamlı cümleler kurmuyorsan
Tek anlamlı yalnızlıklar da yaşamıyorsun demektir
Böyle zamanlarda iyi giyinmeli ve iyi susmalı insan
Çünkü hal böyle iken konuştuğunda
Kimin hangi gerçeği nerede kaybedeceği belli olmaz

Hayat kısa falan değil
Aslında kuşlar da uçmuyor
Sadece gökyüzünü gökyüzü büyüklüğünde
Kimsesizliklere doğru ittirebilen bazı insanlar var

Kılıçsız sevin
Sakın
'Gitsin, unutsun, ölsün!
Belki başka hayatta başka biri' demeyin

Hayatta yaşayabileceğiniz en büyük kişisel zafer
Uğrunda ölümü göze alabileceğiniz insanın
Hâlâ hayatta olmasıdır

Üç gün, üç gece
Bir ejderhayla seviştim
Üçüncü gecenin sonunda
Bu yolları inşâ eden mühendislere
Ruhumun ayarsızlığına
Ve omzumda unuttuğun diş izine
Bildiğim bütün küfürleri ettim!
Hasetten etime mor bir gül indi
Dördüncü gün
Kar, kış, her bi' bok!
Yazmak için kağıtlara eğildiğimde
Gözlerim yüzümden düşecek gibi oluyor
Bana yaşadığıma dair bir işaret gönder
Senle yaşadığım herhangi bir günden
Saatten veya saniyeden

Ben ölüyorum şimdi

Hem de çok!

Saatlerden saniyeler yere dökülür
Döküldükleri yerde karıncalara dönüşürdü

Ben seni özlerdim

Yağmur seni özlerdi

Karıncaları ölmüş bir şehir

Yokluğun dolusu üşürdü

Bir gün, bir aşkta önce Romeo ölür

Bir gün, başka bir aşkta Juliet

Bir gün, her ikisinin de ölmediği bir yerde
Tutar aşkın kendisi ölür

Sonra yavaş yavaş Shakespeare'i anlamaya başlarsınız

Çünkü bir aşk destanını yazanın yalnızlığı
Birbirlerinin ellerini tutabilen aşıkların
Yalnızlığından daha büyüktür

Ağlıyorsa
Yeryüzünün en güzel çiçeğidir bir erkek
Çünkü içini açmıştır her gülün dışına inat

Gece geçen dersler gibidir bazı aşklar
Tekrar geriye dönüp gündüz geçilse de
İçimize kalan karanlıkta kimse kimseyi tanımaz

Gözlerin bir tanrıya ait olsaydı
Beni ortadan ikiye bölebilirdin
Lakin sen
Kendi gözlerine bile layık olmadığın için

Bir din vardır

Hâlâ yeryüzüne inmemiştir

Kulsuz ölecektir

Senden sonra yazılar yazardım, nafile
Kelimelerin arasındaki boşluklar bile
Parçalanıp kanardı, kesin!

Sen benim gece öleceğim tek şehirsin

Bir kez sevmek
Yalnızlığı ne kadar anlayabilir ki?
Başarıyla tamamlanmış intiharlar
Gönderilmemiş mektuplar hiç tanımazken!

Dokunmaya kıyamadığın herşeyi ona verdiğinde
Sevdiğin şarkıları, etini
Daha kurulmamış kahvaltı masalarını
Ve hatta
O'nun bile bilmediği bir o'nu, o'na verdiğinde

Bir ülkeyi baştan aşağı kolaylıkla ele geçirmiş
Barbarların yaptıklarını yapar sana
Kırar seni, kılıçtan ve cehennemden geçirir

Ve öyle acır ki için
Artık gözyaşların bile doğduğu gözleri hatırlamaz

Aşktan anladıklarımızı
Hayattan anlayamadıklarımızdan çıkardığımızda
Duyduğumuz intihar isteği
Ömrümüzden düşlerimize kalabilen herşeydir

Kimseyle
Kimsenin bilmediği bir oyunu oynamayın
Yağmurunu yırtmayın, duasına basmayın
Kimsenin kalbini
Bulamayacağı bir yere gömmek için çalmayın

Aslında hayat

Dinler tarihinden uzun
Ölmekten kısa
Ve rüyalarda olup biten herşeyden de tuhaftır

Anlayın!

Tanrı'nın yarım bıraktığı işleri bana sorarsanız
Dünyada yalnızca atlar ve ağaçlar olmalıydı

Senin sevdiğin kadar
Sevmekte değil ki asıl sorun
Kuşunu uçuran kanatla birlikte düşerken
Tüm gökyüzünü aynı mezara götürebilmekte

Şimdi sen
Ve tüm olasılıklar
Çürümüş vişne gibi kokuyor

Ya da

'Bir at
Korktuğu uçurumu
Korkudan yuttu'

Diyelim

Bazıları affedilir

Yaralı bir kavak ağacı
Yaralı başka bir kavak ağacının yarasına
Kuş yuvası koyar gibi

Gider

Çünkü!

Sevseniz de sevişseniz de
Ulaşamayacağınız kadınlar vardır
En sert şiirler, en derin mezarlar, en büyük kimsesizlikler
Onlar susunca gelir aklınıza
Aklınız başınıza onlar gidince gelir
Dibi çıkmış taşlar gibi yalansız ağlarsınız, ağlayacaksanız
Ölecekseniz, hiç kesintisiz öleceksiniz
Ve avuçlarının gölgesini bile özlersiniz
Artık o yoksa

Sen 'yalnızım' diye
Uluyorsun yazdığın şiirlerde
Aynalarda bağırıyorsun
Bazen bir sevgili bulup kurtulur gibi oluyorsun

Ya ben ne yapayım?
Hem yalnızım, hem kimsesizim
Hem de oyunları biten çocukların
Evlerine dönerken sokakta unuttukları
Her akşamüstüyüm

Bazen onu
Sizi yaralaması için kendi haline bırakın
Yalnızlığın hukukunun pişmanlığa
Sevmenin merhametinin de
Uzaklara, söylenmeyecek sözlere
Ve bir hayalde de olsa
Dökeceği kana ihtiyacı vardır çünkü

Bu biraz, Eugene O'Neill'in kendini alkolle vurmasına benzeyen
Bu biraz, Martin Eden'in intiharla biten hayatına benzeyen
Bu biraz, sararmış çocukların bir sonbahar kıyısına vurduğunda
Coğrafya kitaplarının duyduğu suçluluğa benzeyen
O tüm soruları
Şimdi mağlup olanlar ve yarın olacak olanlar
Size sorduğunda
Dünya kuruldu kurulalı
İnsanlıktan insanlığa
Hâlâ bir gemi gelmiyor
Demektir!

Bir gün
Kasap dükkanları kalktığında caddelerden
Öyle bir yer elbette var!
En az senin kadar güzel
Avuçlarımı tarihten yüzün kessin ki
Bizim gibilerin gidebileceği bir yer var!

Bazen işler yolunda gitmez

Her şey üst üste gelir, alt alta kalır
Yol uzar, para biter, hasret kalınlaşır
Uzaktasınızdır, konuşacak kimse yoktur
Konuşacak birileri varsa da onlar size uzaktır
Haykırmak istersiniz
Kudurmuş köpekler gibi haykıran trenler gibi haykırmak
İstersiniz
Yalnızlığınız raydan çıkar, üşürsünüz
Oturup parmaklarınızı yemek bile içinizi ısıtmaz
Sonra biri gelir, bir haber ya da bir mektup
Sevdiğiniz bütün güzel şarkıları
Yüzünüze döker gibi size 'seni anlıyorum' der

Bazen işler yolunda gitmez

Ama bazen de
Yan yana gelmiş iki kelime
Ölmemek için en iyi nedendir

Aramızdaki mesafe mutlulukla kapanmadan
Ölürsem beni gözlerine göm!
Aynaya her bakışında seni ben de görebileyim
Ama yaşıyorsam özür dilerim
Boşuna dikmeye uğraşmışım rakılarla yaramı
O zaman hayat kör!

Şimdi senin gece sesli memeuçlarınla
Benim parçalanmış alt dudağım arasından
Ölü mektup sürüleri dağılıyorsa dünyanın dört bir yanına

Gör! Kader diye bir şey yoktur!
Barbarlık ehli babalardan olanlarla
Hayatları analarının rahmindeyken çalınmışlar vardır sadece

İşte sevgilim!

Bizim ahiretimiz budur!

Kıyametimiz de bu!

İyiyim de bana!

Ben kumara alışkın değilim
Yüreğim zar tutmasını bilmez

Parasız ve arsız bir çocuğun
İlkokul defterini kaplar gibi iyiyim de bana!
Cam adamlar fazla yaşamaz!

Aşk, birkaç gün için de olsa, olsun
Son kapı hep belli

Hepimiz bu dünyaya hayatımızı kaybetmek için geldik

Ne bir Solingen usturası istiyorum
Ne de Bursa dökümü çelik bir bıçak
Tenimi ruhun kesecekse
Evden kaçmış bir çocuğun
Sokaklarda geçirdiği ilk gecenin
Hırsıyla kesebilir ancak

Yaralı bir atı vurmak
İyiliktir
İçinde merhamet bulunmayan bir iyilik

Yaralı bir aşığı vurmaksa
Kötülüktür
İçinde merhamet olan bir kötülük

Ne zaman bir şehirde bir mezarlık görsem
Gülüp geçiyorum kalbime
Bunu öğrenmek de ömrümden kalbimi aldı

Ve herkes, herkesten alacaklıdır
Yalnızlık yoluyla bulaşıcı bir hastalıkken intihar

Başkalarının kırıp döktüğü kadınların
Tamircisi olmak zorunda kalan adamlar
Aynı zamanda kendilerini de
Görünmez gözlerle gören
O mutsuzlukların kurbanı olurlardı
Aslında geçmiş hiç geçmemiştir
Elinde bir hançer, bir yerlere gizlediği bir iki işaret
Ve dilinde zamansız söylenecek bir cümleyle
Hep buradadır
Zaten siz ne kadar iyi niyetli olursanız olun
Hâtıralara tutuna tutuna başkasının ölümünü ölmeye çalışan
Sonunda bunu becerse bile yine kendi mezarına gömülür

Bir yıkım söz konusu olduğunda
Mayakovski'yi tercih ederim, Puşkin'i değil
Bir aynaya sır olabilenler için
Tüm diyaloglar ve düellolar boşunadır

Hikayenin başından sonuna doğru bakarsak
Ben haklıyım

Hikayenin sonundan başına doğru bakarsak
Sen haklısın

Ama birileri
Hikayenin kalbinde duran insafla
İkimizin de yüzüne bakarsa
İşte o an
Aynı evi soyarken
Yanlışlıkla birbirlerini bıçaklamış
İki hırsız kadar şaşkınız

Farkında mısın?

Rüzgarın konuşmak için
Ağaçlara gitmesi gerektiğini öğrendiğimde
Artık çok geçti
Belirtisiz nesnelerle dolu
Siyah bir çöp poşetine benziyordu dünya
Ve son yağmur
Yaşlı bir adamın ayakkabılarını giyip
Ormandan uzaklaştı

Kalbim, katilim benim!
Seni de affettim!

Hypertrans Texts

Who never errs?
Even Asaph makes mistakes.
If it were split in two, right down the middle,
Loneliness would be shared.

For example, if we had died half his death,
We wouldn't miss our father so much.

The only thing that cannot be shared
Is death.

The real loser
Is the one who has lost so much that he is unaware of what he has lost.
Who is so speechless that he can never express it.
It's off the record, off the lament,
It's even beyond being able to shed a tear.
When he comes and stands
Or is brought and left by others
From that numb point of view
The difference between the relief you feel when you brush your teeth
And him putting a bullet in his head
The fear difference is just zero.

Death has no other night than being beautiful.

If you don't make single-meaning sentences,
It means you don't live single-meaning loneliness either.
At times like these, one should dress well and be quiet.
Because when you speak like this,
You never know who will lose what truth where.

Life is not short or anything.
Actually, birds don't fly either.
It's just that there are some people who can push the sky
Towards the immensity of loneliness.

Rejoice without a sword.
Don't you ever
Say, 'Let him go, let him forget, let him die!
Maybe in another life, someone else.

The greatest personal victory you can experience in life
Is that the person you would die for
Is still alive.

Three days, three nights
I made love to a dragon.
At the end of the third night
To the engineers who built these roads,
To the irregularity of my soul,
And to the tooth mark you left on my shoulder
I cursed all the curses I knew!
A purple rose descended on my flesh from envy.
On the fourth day,
Snow, winter, every damn thing!
When I bend over the papers to write,
My eyes feel like they're going to fall out of my face.
Give me a sign that I'm alive,
From any day I lived with you,
From an hour or a second.

I'm dying now.

And how!

Hours and seconds fall to the ground,
Turning into ants where they fall.

I would miss you.

The rain would miss you.

A city of dead ants.

The fullness of your absence would be cold.

One day, Romeo dies first in a love.

One day, Juliet in another love.

One day, somewhere where neither of them dies,
Love itself dies.

Then you slowly begin to understand Shakespeare.

Because the loneliness of the one who writes an epic of love
Is greater than the loneliness of lovers
Who can hold each other's hands.

If he cries,
A man is the most beautiful flower on earth.
Because he has opened his heart, in defiance of every rose.

Some loves are like lessons learned at night.
Even if we go back and pass them during the day,
No one recognizes anyone in the darkness that remains inside us.

If eyes belonged to a god,
You could split me in two.
But you,
Since you're not even worthy of your own eyes,

There is a religion,

It has not yet descended to earth.

It will die without its followers.

I would write after you, in vain.
Even the spaces between the words
Would shatter and bleed, for sure!

You are the only city where I will die at night.

How can one who loves once
Understand loneliness?
Successfully completed suicides
Unsent letters, never knowing!

When you give her everything you can't bear to touch,
Your favorite songs, your flesh,
Your breakfast tables not yet set,
And even,
A 'him' that even 'he' doesn't know, when you give it to 'him',

She, who easily conquered a country from top to bottom,
Will do to you what barbarians did.
She will break you, pass you through sword and hell.

And your heart will ache so much
That your tears will no longer remember the eyes they were born from.

When we derive what we understand about love
From what we don't understand about life,
The suicidal urge we feel
Is everything that can remain from our lives to our dreams.

Don't play a game with anyone
That no one knows.
Don't tear apart his rain, don't step on his prayer.
Don't steal anyone's heart
To bury it where it can't be found.

Actually, life

Is longer than the history of religions,
Shorter than dying,
And stranger than anything that happens in dreams.

Understand!

If you ask me about the unfinished business of God,
There should have been only horses and trees in the world.

As much as you love,
The real problem is not loving,
It's being able to take the whole sky to the same grave
While falling with the wing that lets your bird fly.

Now you
And all the possibilities
Smell like rotten cherries.

Or

'A horse
Swallowed the abyss it feared
Out of fear.'

Let's say

Some are forgiven.

A wounded poplar tree
To the wound of another wounded poplar tree
Like putting a bird's nest

Goes away.

Because!

Whether you love or make love,
There are women you can't reach.
The harshest poems, the deepest graves, the greatest loneliness
Come to mind when they are silent.
You come to your senses when they are gone.
You cry truthfully like bottomless stones, if you are going to cry.
If you are going to die, you will die without interruption.
And you will miss even the shadow of her palms.
Now that she is gone.

You howl 'I am lonely'
In the poems you write.
You scream in the mirrors.
Sometimes you find a lover and feel like you are saved.

What am I supposed to do?
I am lonely, I am alone,
And I am every evening
That children whose games are over
Forget on the street as they return home.

Sometimes leave her to herself
To hurt you.
The law of loneliness has a right to regret.
And the mercy of love
Has a need for distances, for words not to be spoken,
And for the blood it will shed, even if in a dream.
Because

This is a bit like Eugene O'Neill shooting himself with alcohol.
This is a bit like Martin Eden's life ending in suicide.
This is a bit like the guilt geography books feel
When yellowed children hit an autumn shore.
When she asks you all those questions
That the defeated of today and those of tomorrow
Ask,
Since the world began
From humanity to humanity
A ship still hasn't arrived.
It means!

One day,
When butcher shops are gone from the streets,
There is such a place, I swear!
At least as beautiful as you.
May history strike my palms from your face,
There is a place where people like us can go!

Sometimes things don't go well.

Everything piles up, you get buried underneath.
The road gets longer, the money runs out, the longing thickens.
You are far away, there is no one to talk to.
If there are people to talk to, they are far away from you.
You want to scream,
To scream like rabid dogs, like trains screaming.
You wish
Your loneliness would derail, you would freeze.
Even sitting and eating your fingers wouldn't warm you up.
Then someone comes along, a piece of news or a letter,
And pours all the beautiful songs you love
On your face as if to say 'I understand you'.

Sometimes things don't go well.

But sometimes
Two words side by side
Are the best reason not to die.

Before the distance between us is closed with happiness,
If I die, bury me in your eyes!
Every time you look in the mirror, I want to see you too.
But if I live, I apologize.
I tried in vain to sew my wounds with raki.
Then life is blind!

Now, if flocks of dead letters are scattering all over the world
Between your night-sounding nipples
And my torn lower lip,

See! There is no such thing as destiny!
There are only those born of barbaric fathers
And those whose lives were stolen while they were still in their mothers' wombs.

Here you go, my love!

This is our afterlife!

This is our apocalypse!

Tell me I'm fine!

I'm not used to gambling.
My heart doesn't know how to hold dice.

Like a penniless and shameless child
Closes his elementary school notebook, tell me I'm fine!
Glass men don't live long!

Love, even if it's for a few days, let it be.
The last door is always known.

We all came to this world to lose our lives.

I don't want a Solingen razor,
Nor a Bursa cast steel knife.
If my soul is going to cut my skin,
It can only cut with the passion
Of a runaway child's
First night on the streets.

To shoot a wounded horse
Is kindness.
A kindness devoid of mercy.

To shoot a wounded lover
Is evil.
An evil full of mercy.

Whenever I see a cemetery in a city,
I laugh at my heart.
Learning this has also taken my heart from my life.

And everyone is owed by everyone else.
Loneliness is a contagious disease, while suicide...

Men who have to be mechanics
Of women broken by others
Would at the same time be victims
Of those misfortunes, seeing themselves
With invisible eyes.
Actually, the past has never passed.
With a dagger in its hand, a sign or two hidden somewhere,
And a timeless sentence on its tongue,
It's always here.
Anyway, no matter how well-intentioned you are,
The one who tries to die someone else's death by clinging to memories,
Even if he succeeds in the end, he is still buried in his own grave.

When it comes to destruction,
I prefer Mayakovsky to Pushkin.
For those who can be a secret to a mirror,
All dialogues and duels are in vain.

Looking from the beginning of the story to the end,
I am right.

Looking from the end of the story to the beginning,
You are right.

But if someone
With the fairness that stands in the heart of the story
Looks at both of our faces,
That's when
We are as shocked as two thieves
Who accidentally stabbed each other
While robbing the same house.

Do you realize?

When I learned that the wind
Had to go to the trees to speak,
It was too late.
The world was like a black garbage bag
Full of unsigned objects,
And the last rain
Put on an old man's shoes
And walked away from the forest.

My heart, you are my murderer!
I forgive you too!