Paroles et traduction Altay Kenger feat. Haydar Ergülen - Yağmur ve Fransızca

Yağmur ve Fransızca

Eski arkadaşlıklar resimliydi
'canım arkadaşıma cansız hatıra'
Fotoğraflar siyah-beyaz, hatırası derindi
Bir gözü tenhaydı Şahin'in bir gözü kalabalık
Arkadaşı gibi gözü var mı insanın
Nasıl olsa dünyaya aynı gözle bakacaktık

Ben senin tenha gözün olacaktım hem
Tek başıma en kalabalık arkadaşın
Yarım bir çocuk olarak beni
Bu dünyaya erkenden bırakmasaydın

İnsan arkadaşına benzer
Ve iyidir benzemesi
Arkadaşlığın da eski bir şehre
Hele usul sesliyse şehir, trenler de
Bölmemişse henüz arkadaşlığın sesini

Ben benzemenin iyi olduğu şehirlerden
Yani benzediğim ne varsa eskiden
Yavaş akan bir şehir, sakin kitaplar
Su aziz ve biz büyüdükçe yeşil
Bir nehir, kuşları bile dalında yerli
Bir şehirden birden kanatsız uçtum
Kayıp ikizlerle dolu bir şehre düştüm
Baktım herkes benzersizin peşinde
Herkes kayıp arayan yok kendini
Anladım beyhûdeymiş benzerimi aramak
Eski arkadaşlıkların payına bir damla bile
Gözyaşının düşmediği şehirde

Biz iki çocuktuk
Şimdi çok eski isimler gibi hatırda dursa da
Dile gelmeyen şiirler gibi
Kimse anlamayacaktı zaten
Bizim birbirimizden ne anladığımızı

Biz iki çocuktuk
Ve kelimeler yeniydi, dilimizi yakıyordu
Büyüktü, çocuk ruhumuzu dağlıyordu
Sokaktan nereye kaçsak
Filmlere, kitaplara, evlere
Gözün suçu hızla ağırlaşıyordu

Biz iki çocuktuk, iki arkadaş
Birbirimizden başka kahramanımız yoktu
Gözlerimiz arkadaşlıkla dolu dolu
Çıkıyorduk filmlerden, romanlardan da
Sessizce yürüyorduk birbirimize çıkan
İçimizdeki en uzun yolu

Biz iki çocuktuk gülün gözünde
Kim daha çok yağacak! Nefes nefese
Fransızca karatahtada rouge et noir
Pencerede Türkçe bir bulut öyle mavi öyle saf
İkimizin de aklında Gül'den aferin almak
Aferin çocuklar, aferin sevinçli bulut
Böyle derdi Gazi Eğitim'den Gül hoca
Dil bir buluttur, yağdıkça şiir olur

Bu şiiri yazarsam sanki o bulutun gözlerinden
Yaşlar boşanacak gibi mutluluk ve kederden
Sanki, sanki diye bir mevsimmiş anılar
Gibi diye bir günmüş çocuk ömrümüz
Birbirine baka baka mavi iki bulutmuşuz da biz
Çıkmazmış ikimizden mavi bir yağmur
Ve mavi bir umutsuzluktan kararırmış hayatımızdaki gül
Kararmış bir gül yağmurda heves bırakmaz
Heves yarım kalırsa mavi de yarım
Yağmur yarım kalırsa Fransızca da yarım
İki çocuktan hangi bahçeye kalsa gül yarım
Yarım gülden kalan şiir başka gülde açılmaz

Kimsenin gözlerinde böyle bir kalp görmedim
Aradım da bir daha kimsede o kadar
Göz o kadar siyah ve öyle bordo
Bir gül ki yarısı bile kelimeleri yakar
O kelimeler ki söylenmemiştir daha
Ve şımartmamıştır bir şiiri henüz
Çünkü ben bir buluttum öldüğümde
Yağmur olacak kadar kelime yoktu elimde
Yazda haylaz, güzde gazel, yolda avare
Değildi bize benzerdi kelimelerimiz
Aynı evdeydik sanki, kelimeler de annemiz

Dünya gurbetinden dönenler söylüyor şimdi
Arkadaşım yağmur olmuş: unutulmamak ne iyi
Ve ne güzel Türkçe gibi mavi bir şiir yazmak
Yağmurda bir gülü Fransızca hatırlamak
Il pleu sur la rose... sur la rose... rose

İki bulut bir gül olduk hemen dağıldık
Bulut öldü, gül karardı, yağmuru bıraktık
Yapayalnız gurbete, bilmem bu zalimliği
Yağmura nasıl yaptık: ona kaldı yarım
Bıraktığımız her şeyden yarım hatıra
Yarım gül, yarım şiir ve yarım arkadaşlık

Yağmur gibi Fransızca konuşacaktık
Bulut gibi Türkçe ağlayacaktık
Biz, iki çocuk kalacaktık, büyürsek
Dokunur diye gözlerimiz o güle
Konuşmadık
Ağlamadık
Dokunmadık
Biz, iki çocuk
Kalmadık!

Keşke burada olsaydın
Keşke burada olsaydım

Rain and French

Old friendships were illustrated
'To my dear friend, a lifeless memory'
Photos were black and white, the memory was deep
One eye of Şahin was lonely, one eye was crowded
Does a person have an eye like his friend?
We would look at the world with the same eyes anyway

I would be your lonely eye
Your most crowded friend, all by myself
If you hadn't left me
In this world so early, as a half-child

A person resembles his friend
And it is good to resemble
Friendship is like an old city
Especially if the city is quiet, the trains
Haven't divided the sound of friendship yet

I am from the cities where it's good to resemble
Whatever I resembled in the old days
A slow-flowing city, quiet books
Water is sacred and we grew green as we grew up
A river, even its birds are native to its branch
I flew wingless from one city
I fell into a city full of lost twins
I looked, everyone is after the unique one
Everyone is searching for the lost, no one is searching for themselves
I realized it was futile to search for my resemblance
Not even a drop of tears fell to the share of old friendships
In the city

We were two children
Even though it may be remembered like very old names
Like poems that don't come to mind
No one would understand anyway
What we understood from each other

We were two children
And the words were new, they were burning our tongues
They were big, they were tormenting our child souls
Wherever we escaped from the street
To movies, books, houses
The fault of the eye was getting heavier quickly

We were two children, two friends
We had no other hero but each other
Our eyes were full of friendship
We were coming out of movies, novels too
We were walking silently to each other
The longest road inside us

We were two children in the eye of the rose
Who will rain more! Breathless
Rouge et noir on the French blackboard
A Turkish cloud on the window, so blue, so pure
Both of us had in mind to get well done from Gül
Well done kids, well done joyful cloud
That's what Gül teacher from Gazi Education used to say
Language is a cloud, it becomes poetry when it rains

If I write this poem, it's like from the eyes of that cloud
Tears will flow from happiness and sorrow
As if, as if, memories were a season
As if our childhood was a day
As if we were two blue clouds looking at each other
Blue rain wouldn't come out of us
And the rose in our lives would darken from a blue hopelessness
A darkened rose leaves no enthusiasm in the rain
If enthusiasm is half, blue is half too
If rain is half, French is half too
The rose is left half in which garden from two children
The poem left from a half rose doesn't bloom in another rose

I've never seen a heart like this in anyone's eyes
I searched but never found that much in anyone else
Eyes so black and so burgundy
A rose that even half of it burns the words
Those words that haven't been spoken yet
And haven't spoiled a poem yet
Because I was a cloud when I died
I didn't have enough words to rain
Naughty in summer, gazelle in autumn, vagrant on the road
Our words were not like us, they were similar
As if we were in the same house, and words were our mother

Those who return from the exile of the world are saying now
My friend has become rain: how good it is not to be forgotten
And how beautiful it is to write a poem as blue as Turkish
To remember a rose in French in the rain
Il pleu sur la rose... sur la rose... rose

We became two clouds, a rose, and immediately dispersed
The cloud died, the rose darkened, we left the rain
All alone in exile, I don't know how we did this cruelty
To the rain: it was left half
From everything we left half a memory
Half rose, half poem and half friendship

We were going to speak French like rain
We were going to cry in Turkish like a cloud
We were going to stay two children, if we grew up
Our eyes would touch that rose
We didn't talk
We didn't cry
We didn't touch
We, two children
Didn't stay!

I wish you were here
I wish I was here