Paroles et traduction Detlev Jöcker - Abendlied

Abendlied

انسان
نظرات (3)
این حقیقت باطن توست...
تخریب شده, زشت و بیمار است...
عزادار سیاه پوش
شاهین الان مد شده با قضیه اسیدپاشی شوخی میکنن آب میپاشن تو صورت دخترا تو خیابون ...
این شوخی کثیف رو با منم امروز کردن ...
خیلی ترسیدم ...
گفتم دیگه صورتم نابود شد ...
نمیتونم توصیف کنم تا چه حد ترسیدم ...
وحشتناک بود ...
خیلی بیشعورن بعضیا ...
این جملات دختر جوانى ست كه در تویتر برایم نوشت.
دوباره آن شعر از مارتین نیمولر در برابر چشمانم رژه مى رود: اول سراغ کمونیست ها آمدند، سکوت کردم چون کمونیست نبودم.
بعد سراغ سوسیالیست ها آمدند، سکوت کردم زیرا سوسیالیست نبودم.
بعد سراغ یهودی ها آمدند، سکوت کردم چون یهودی نبودم.
سراغ خودم که آمدند، دیگر کسی نبود تا به اعتراض برآید.
عزیز باور كن سكوت آخرین سنگر نیست.
تجویز سكوت براى یك جامعه ى عقیم شده، در بهترین حالت مانند مرفین براى معتاد هروئینى ست.
حالا جامعه ى ما معجونى است از بى تفاوتى و تمسخر.
جامعه اى كه ابتداى دهه ى شصت، قتل عام سربازان و درجه داران و نظامیان دوره پهلوى را دید و سكوت كرد.
بعد مجاهد و فدایى را قتل عام كردند و سكوت كرد.
بعد كردها را تكه تكه كردند و سكوت كرد.
بلوچستان را تحقیر كردند و سكوت كردیم.
ترك ها و گیلك ها و لرها را به مسخره كشاندند و سكوت كردیم.
سال شصت و هفت آمد و كیلو كیلو انسان را كشتند و خاوران غمگین و فراموش شده ...
و سكوت كردیم.
هجده تیر بى سرانجامى نشستیم و بى پناهى دانشجویان را نگاه كردیم و سكوت كردیم.
قتل هاى زنجیره اى شد و سكوت كردیم.
واى جان آدم آتش مى گیرد وقتى محمد مختارى و پوینده و سیرجانى ها را به یاد مى آورى.
بعد جنبش سبز شد و نوشابه ها شمشیر شد و در ماتحت معترضان فرو رفت و سكوت كردیم.
این اواخر زندانیان را لخت مادرزاد در زندان به نمایش گذاشتند و سكوت كردیم.
حالا روى دختران و زنان و خواهران و عزیزان مان اسید مى پاشند.
باز هم سكوت مى كنیم؟ نه.
راه حل بهترى نیز هست.
فلاكت مان را به مضحكه مى كشیم.
بازى مى كنیم.
كسى روى مردان و پسران مان كه اسید نپاشیده!!!
زن مگر چیزى بیش از چند سوراخ براى تخلیه ى مردان ست؟!
سكوت نمى كنیم، مسخره مى كنیم.
آب وحشت روى صورت دختران مان مى پاشیم تا از یاد نبرند در كجاى جهان نفس مى كشند.
انسان آن فراموش شده ترین مفهوم، آن غائب لگدمال شده و لجن مال شده زیر عناوین دین و میهن و اخلاق است.
سیستم اسیدپاش، امید و تدبیر را در شیشه هاى پلاستیكى روى صورت قربانیان منتخب مى پاشد.
رسانه ى ملى سكوت مى كند.
دولت سكوت مى كند .
آنها هم كه تصور طعم اسید را نمى شناسند، موضوع را به مسخره و شوخى مى كشند.
تعجب نكن عزیز، این حقیقت ماست.
ما از چهره هاى له شده ى قربانیان اسید متنفریم، چرا كه ظاهر آنها شبیه باطن ماست.
تخریب شده، بیمار و زشت.
ه

Evening Song

Human
Comments (3)
This is your inner truth...
Devastated, ugly, and sick...
Mourner dressed in black
Darling, it's become trendy now, they joke about acid attacks, splashing water on girls' faces in the street...
They played this dirty joke on me today...
I was so scared...
I thought my face was ruined...
I can't describe how scared I was...
It was horrifying...
Some people are so idiotic...
These are the words of a young girl who wrote to me on Twitter.
That poem by Martin Niemöller parades before my eyes again: First they came for the communists, and I did not speak out because I was not a communist.
Then they came for the socialists, and I did not speak out because I was not a socialist.
Then they came for the Jews, and I did not speak out because I was not a Jew.
Then they came for me, and there was no one left to speak for me.
My dear, believe me, silence is not the last refuge.
Prescribing silence for a sterile society is, at best, like morphine for a heroin addict.
Now our society is a concoction of indifference and mockery.
A society that witnessed the massacre of soldiers, officers, and military personnel of the Pahlavi era in the early sixties and remained silent.
Then they massacred the Mujahideen and Fedayeen, and it remained silent.
Then they tore the Kurds apart, and it remained silent.
They humiliated Balochistan, and we remained silent.
They ridiculed Turks, Gilaks, and Lors, and we remained silent.
The year 67 came, and they killed people by the kilo, and Khavaran remained grieving and forgotten...
And we remained silent.
We sat through the inconclusive 18th of Tir and watched the vulnerability of the students, and we remained silent.
There were chain murders, and we remained silent.
Oh, darling, it sets your soul on fire when you remember Mohammad Mokhtari, Pouyandeh, and the people of Sirjan.
Then came the Green Movement, and soda bottles turned into swords and were thrust into the backsides of protesters, and we remained silent.
Recently, they put prisoners on display in prison, stark naked, and we remained silent.
Now they are throwing acid on our daughters, wives, sisters, and loved ones.
Will we remain silent again? No.
There is a better solution.
We ridicule our misery.
We play games.
No one has thrown acid on our men and boys!!!
Is a woman anything more than a few holes for men to empty themselves?!
We will not be silent; we will mock.
We splash the water of terror on our daughters' faces so they don't forget where in the world they breathe.
Human is the most forgotten concept, the absent one trampled and smeared under the titles of religion, homeland, and morality.
The acid-throwing system splashes hope and تدبیر (wisdom/planning) in plastic bottles on the faces of its chosen victims.
The national media remains silent.
The government remains silent.
Those who cannot imagine the taste of acid turn the subject into ridicule and jokes.
Don't be surprised, my dear, this is our reality.
We hate the crushed faces of the acid victims because their appearance resembles our inner selves.
Devastated, sick, and ugly.
H