Paroles et traduction Dilo - Manopara

Manopara

හද ගාවින් ගෙවුනු මල් පාරේ දැවෙයි දැන් මතකේ සිදුරු පාරන්

ඒ වැලපෙයි දැන් සිතින් මම තනිවි පෙර දවස් මන් තවමත් ඔලුවේ දුක කාරන්
කස පාරක් මෙන් පිටට වැදුනා සේ බලන් ඈතම
මනෝපාරක් ගහන් සැනසෙන්නම් මන් එන්නම්
සොහොන වෙත පැමින ඇගේ මුව දෙස බලමින් තනිවි මම ඉන්නම්

නිදි නැති වාරුව ඇගේ නැති පාලුව හිත කනගාටුවේ පාවේ ඈ
ගෙවෙ තාමත් පාලුවේ අපි මැව් රාමුව ගතවේ නිවාඩුව යාමේ ඈ
මනස විකාරයි දැන් ගෙවිලා පරාසයක් නැතිද සහානයක් කාගෙත් නෑ
එන්න අපි ආයේ යන් හඳ පානේ මන් බලන් තාමත් මේ එනකන් මා ඈ

තාමත් පාරේ නිදි යහනේ ඇගේ රාවේ යාවේ ඈ
අන්දකාරේ විෂ පාරේ හිස තාලෙන් මත් වේ දැන්
මනස විකාරයි දැන් ගෙවිලා පරාසයක් නැතිද සහානයක් කාගෙත් නෑ
එන්න අපි ආයේ යන් හඳ පානේ මන් බලන් තාමත් මේ එනකන් මා ඈ

විලාපෙන් හෝරා ගෙවෙද්දි මැවේ ඇගේ සිත්තම් ඒ දැවෙයි දිවංගන වී දැන් ඈ
නීරස ජීවිතේ පලක් නැත ඉඩක් නැත කාටවත් ආයෙ මගෙ හිත සනසන්නවත් බෑ
අලාප ඇගේ හිස වටකරන් මගෙ කනටද කොදුරයි මේ විස මට පුරුදුයි දැන්
අලාබේ මට නිදහසේ සිනහවෙන් සිටි කාලේ පිපාසෙන් මන් කල් ගත කරන්නේ මේ රෑ

නිදි නැති වාරුව ඇගේ නැති පාලුව හිත කනගාටුවේ පාවේ ඈ
ගෙවෙ තාමත් පාලුවේ අපි මැව් රාමුව ගතවේ නිවාඩුව යාමේ ඈ
මනස විකාරයි දැන් ගෙවිලා පරාසයක් නැතිද සහානයක් කාගෙත් නෑ
එන්න අපි ආයේ යන් හඳ පානේ මන් බලන් තාමත් මේ එනකන් මා ඈ

තාමත් පාරේ නිදි යහනේ ඇගේ රාවේ යාවේ ඈ
අන්දකාරේ විස පාරේ හිස තාලෙන් මත් වේ දැන්
මනස විකාරයි දැන් ගෙවිලා පරාසයක් නැතිද සහානයක් කාගෙත් නෑ
එන්න අපි ආයේ යන් හඳ පානේ මන් බලන් තාමත් මේ එනකන් මා ඈ

Манопара

По цветочной тропинке, что проходила у моего сердца, теперь пылают воспоминания, словно дыры от пуль.

Мое сердце скорбит, теперь я одинок, вспоминая те дни, что до сих пор причиняют мне боль.
Словно удар хлыста пришелся по моей спине, смотрю я вдаль.
В дебрях Манопары я найду утешение, туда я и отправлюсь.
Придя к могиле, глядя на ее лицо, я останусь там один.

Бессонные ночи, пустота без тебя, мое сердце скорбит, а ты все еще паришь в моих мыслях.
До сих пор пустота, нами созданный мир, проведенные вместе каникулы, все ушло.
Мой разум не в себе, он потерял границы, нет ни утешения, ни бумаги, чтобы все это описать.
Вернись, давай снова пойдем по лунной дорожке, я все еще жду, когда ты вернешься ко мне.

Все еще на дороге, на ложе сна, я слышу твой голос.
В темноте, на ядовитой тропе, моя голова кружится от боли.
Мой разум не в себе, он потерял границы, нет ни утешения, ни бумаги, чтобы все это описать.
Вернись, давай снова пойдем по лунной дорожке, я все еще жду, когда ты вернешься ко мне.

Скорбные часы проходят, и в моей памяти всплывают твои образы, ты сгоревшая звезда.
В этой унылой жизни нет ни смысла, ни места ни для кого, чтобы утешить мое сердце.
Твои нежные слова эхом звучат в моих ушах, этот яд стал мне привычен.
В одиночестве, со смехом, я провел время, а теперь в жажде я коротаю ночи.

Бессонные ночи, пустота без тебя, мое сердце скорбит, а ты все еще паришь в моих мыслях.
До сих пор пустота, нами созданный мир, проведенные вместе каникулы, все ушло.
Мой разум не в себе, он потерял границы, нет ни утешения, ни бумаги, чтобы все это описать.
Вернись, давай снова пойдем по лунной дорожке, я все еще жду, когда ты вернешься ко мне.

Все еще на дороге, на ложе сна, я слышу твой голос.
В темноте, на ядовитой тропе, моя голова кружится от боли.
Мой разум не в себе, он потерял границы, нет ни утешения, ни бумаги, чтобы все это описать.
Вернись, давай снова пойдем по лунной дорожке, я все еще жду, когда ты вернешься ко мне.