Paroles et traduction Dursun Ali Erzincanlı - Necid Çölleri

Necid Çölleri

"Menâhâ"dan geçiyorduk, ikindi olmuştu
Çıkınca karşıma sevgilimin yeşil yurdu
Gözüm karardı, atıldım çekici kucağına
Yarıp cemaati düştüm direklerin dibine
Sonunda bir yere, fakat, gömünce varlığımı
Yavaş yavaş o demin duyduğum derin heyecan
İçimde dondu da bir titreme koptu ruhumdan
Ki varlığımdaki her zerre ayrı ayrı ürperdi
Önümde Allah sevgisi ve saygısıyla titrerdi

Yer yer kabaran rengarenk saflarıyla
Donmuş gölgeler halinde bir sessiz dünya
Evet, o koskoca âlem Tunuslu, Afganlı
Transvallı, Buharalı, Çinli, Sudanlı
Habeşli, Hiveli, Kaşgarlı, Yerli, Hersekli
Serendib′in, Cava'nın, Mağrib′in bütün şekli
Kısaca attığı kollar, batı tarafından
Cihan cihan dolaşıp doğunun son noktasına giden
O asil ailenin sayısız evlatları
Huzur içinde bırakmış bu mahşer âbâdı

Ne manzaraydı Allah'ım o sessiz karmaşa
Ki seyrederken ansızın vecde geldi ruh ve melekler âlemi
Coşup beşi bir yerden yanık minarelerin
Huda'yı bağrına basmış yığın yığın insanın
Gömülmüş olduğu okyanusu dalgalandırdı

Deminki mahşeri inletti, sûru andırdı
Birinci eşhedü en la ilahe illallah
Seslenişiyle dönerken gökyüzüne doğru yüzler
Peygamberin tertemiz kabrinin de aynı kabulü

Derinden gelen sesler ile ladığı duyuldu
Yüzler o sesleri yankılayan yere dönmüştü şimdi
Artık çevreye hakim olan onun sesleriydi
İkinci şehadet dalgasıyla aynı uzun yankı
Allah′ın birliğini yerden için için ilan etti

Üçüncü defa yapılan şehadetle birlikte sardı mesafeleri
Muhammed′in sonsuzlukta karar kılan hatırası
Nasıl bir uğultuydu o hatıranın peşinden dalgalanan
Nasıl uyanmadi bilmem ki uykudan cânan
Çevresi bunca zamandır ki inliyor az mı
Kıyametin kopmasına kadar yoksa hiç uyanmaz mı

Nasil sığar ki Allah'ım hayale, akla
Şu cananın yattığı yeri kucaklayan demir kafes
Yerinden oynamayan dağ kadar vücudunda
Bütün bu coşkuyu, ürpermeleri duysun da
O ezeli sevgili hassas ve nazik ruhu ile
Uyanmasın koca bir mahşerin iniltisiyle

Henüz dua ediyordum ki,ya Rasulallah
Sesi kükreyerek kanatlanmış bir siyah hayal
Basıp eşikleri tutmuş yığınla gölgelere
Süzüldü uçtaki babüs selam önünde yere

Korkunç haykırışı hâlâ fezada çınlardı
Ki yeniden yükselip yardı geçti uzaklıkları
Düşünce peygamber kabrinin ayaklarına
Sarıldı göğsüne çarpan demir kuşaklarına

Dikildi sevgilinin kabri önünde kendinden geçerek
İnleyerek diyordu ki
Ey nebi şu halime bak
Nasıl ki gün kızınca bağrı yanar çölün
Benim de ruhumu yaktıkça yaktı ayrılığın

Temiz ocağına can atmak istedim durdum
Gerildi karşıma yıllarca ailem yurdum

Tahammül et dediler, hangi bir zamana kadar
Tahammül ne kadar uzasa da onun da bir sonu var
Gözümde tüttü bu andıkça yandığım toprak
Önümde durmadı artık, ne ev bark, ne ocak
Yıkıldı hepsi ben açtım sudan ülkesini
Üç ay Mekke diyip çiğnedim çölü

Kemiklerim bile yanmıştı belki sahrada
Yetişmeseydin eğer ya Muhammed imdada

Eserdi kumda yüzerken serin serin nefesin
Akarsular gibi çağlardı her tarafta sesin
İradem iradene boyun eğdiği günden beri
Bana yollarda bir an bile durmak haram oldu

Yaratılışın bütün ihtişamlı eseriyle dertleştim
Gecelere derdimi döktüm, dağları söylettim
Aylarca yanıp tutuşmaktan yummadım gözümü
Yıldızlara sor ki bu kirpikler uyku görmüş mü

Ayrılık eziyetine katlandım elli üç senedir
Sonunda anlıma çarpan bu zalim örtü nedir
Beş altı sineye ayrılık acısıyla bırakarak
Sana gelen yüreklere
Mahrumiyet mi
Yoksa merhamet mi gerek

Demirden örtünü kaldır temiz mezarından
Bu hasta ruhumu artık ayırma toprağından
Nedir o meşale
Nurun mu ya resulallah

Deserts of Najd

We were passing through "Menâhâ", it was afternoon
As my beloved's green abode appeared before me
My vision blurred, I threw myself into its embrace
Parting the congregation, I fell at the base of the pillars
Finally, I was somewhere, but when my existence was buried
Gradually, the deep excitement I had felt moments ago
Froze within me, and a tremor erupted from my soul
Each atom of my being shivered distinctly
Before me, they trembled with love and reverence for Allah

With its colorful ranks surging here and there
A silent world in the form of frozen shadows
Yes, that vast realm, Tunisian, Afghan
Transvaalian, Bukharan, Chinese, Sudanese
Abyssinian, Khivan, Kashgarian, Native, Herzegovinian
Every form of Serendib, Java, and Maghreb
In short, the arms extending from the West
Traversing worlds, reaching the East's final point
Countless children of that noble family
Resting peacefully in this gathering of the afterlife

What a sight, oh Allah, that silent chaos
As I watched, the realm of souls and angels suddenly fell into ecstasy
Surging from five different places, the burning minarets
The masses, embracing God in their hearts
Stirred the ocean where they were buried

It resounded, echoing the Day of Judgment
With the first "I bear witness that there is no god but Allah"
Faces turned towards the sky as the call resonated
The Prophet's pure grave also received the same

With voices from deep within, it was heard being proclaimed
Faces now turned towards the source of those echoing sounds
Now, his voice dominated the surroundings
The second wave of testimony, with the same long echo
Declared the oneness of Allah from the earth within

With the third testimony, it enveloped distances
The memory of Muhammad, residing in eternity
What a roar, that memory, rippling in its wake
How could the Beloved not awaken, I wonder
His surroundings have been groaning for so long, hasn't it been enough?
Will he not awaken until the Day of Judgement arrives?

How can it possibly fit, oh Allah, into imagination or reason
The iron cage embracing the Beloved's resting place
His immovable, mountain-like body
Let him feel all this passion, these tremors, and
With his eternal, sensitive, and delicate soul
Let him not awaken to the moans of a vast gathering

I was still praying, "Oh Messenger of Allah"
When a black figure, winged and roaring
Treading on the thresholds, upon countless shadows
Gliding, fell to the ground before the distant gate of greetings

His terrifying cry still echoed through space
As he rose again and traversed the distances
Falling at the feet of the Prophet's tomb
He clung to the iron bands that struck his chest

Standing before the Beloved's grave, beside himself
He lamented, saying,
Oh Prophet, look at my state
Just as the desert's heart burns when the sun scorches
Separation has burned my soul over and over

I yearned to reach your pure hearth, but I stood still
For years, my family and homeland stood before me

They said, "Endure," but until when?
No matter how long endurance stretches, it too has an end
The land I burned for smoldered in my eyes
Nothing stood before me, neither house, home, nor hearth
All collapsed, I opened the land of water
For three months, I trod the desert, chanting "Mecca"

Even my bones may have burned in the desert
Had you not come to my aid, oh Muhammad

Your cool breath blew as I floated on the sand
Your voice flowed like streams everywhere
Since the day my will submitted to yours
Stopping even for a moment on the paths became forbidden for me

I confided in all the glorious works of creation
I poured my woes into the nights, I made the mountains speak
For months, I didn't close my eyes from burning and yearning
Ask the stars if these lashes have seen sleep

I have endured the torment of separation for fifty-three years
What is this cruel veil that finally strikes my forehead?
Leaving five or six chests with the pain of separation
To the hearts that come to you
Is it deprivation
Or is mercy what's needed?

Lift the iron shroud from your pure grave
No longer separate this ailing soul from your soil
What is that torch
Is it your light, oh Messenger of Allah?