Paroles et traduction Dursun Ali Erzincanlı - Sen Gidince

Sen Gidince

Sevgili!
Sen gitmiştin
Koyup bir başımıza
Bırakıp pak ellerimizi
Gurbetlerine salmıştın bizi
Yetim kaldık, öksüz kaldık
Ve ellerimiz kirlendi yokluğunda
Sen gitmiştin
Ayrılıkların dilini hece hece ağlıyoruz şimdi
Akşamlar iniyor dağlara
Ve hasretimiz yankılanıyor yamaçlarda

Sevgili!
Nasıl iltica edelim sana
Huzuruna nasıl varalım, yalvaralım?
Kemtem karıncalar nice mümkün
Halini Süleyman'a arz
Güneş huzurunda mumların, okunmazken esamesi
Pervaneler bahsetsin mi varlıktan?
Ve duyurabilsin mi sesini!?
Efendim, duyar mısın sesimizi?

Sevgili!
Sen aşk ikliminde sultan
Sen güzellik şahikasında dolunay
Sen vefa göğünde hilal
Biz bir bakışının dilencisi
Biz dolunay tutkunları
Biz bayramı gözleyen oruçlar
Güzellik ordusunun hakanı sen
Gam ruzigârinda gedalar biz
Sen imrenme, biz ayıplanma
Sen özüsün varlığın
Ve biz varlık iddiasında küstah yoksullar
Sen sabah yıldızlarının ışığı
Biz gaflet uykusunda kervancı
Dert ve keder denizinde çığlık çığlığayız biz
Kumrular ve bülbüller seni bestelemekte oysa
Çığlıklarımızı bestelere karıştırıver
Düşkünlerine, savrulmuşlarına kulak ver
İtivermezsin elinin tersiyle bizi, degil mi efendim?

Sen gitmiştin
Çelik mermere çarptı
İradeye ateş düştü yokluğunda
Hasretinden akıllar yitirildi
Gönüller gölgelere düştü

Sana muhtacız
Sana en fazla muhtacız
En fazla sana muhtacız
Uyandır bizi uykumuzdan
Gel, ey sevgili
Bir gelişle gel, bir gülüşle gel
Doğ ufkumuza, sar dünyamızı
Gir gönlümüze yeniden
Sana muhtacız

Sen gitmiştin
Seninle birlikte her şeylerimiz gitti
Şehitlerimiz kefenlerinden sıyrıldı senden sonra
Kanlarımız sahralar doldurdu
Kelimelerimiz anlamlarını yitirdi
Kutlu erlerimiz tutsak oldu nefis ordularına
Hiçbir şey kazanmadık ayrılığında efendim
Hiç kâr elde edemedik
Aldandık, hep aldandık
Delilimizi yitirdik, delillerimizi yitirdik
Dillerimiz dilim dilim edildi efendim
Bize sevmeyi unutturdular ilkin
Sonra sevginin ne olduğunu
Kendi gönlüne ihanet edenlerimiz
Gönlün kendisine ihanet ediyorlardı
Vurgunlar yedik peş peşe efendim
Vurgunlar yedik!
Ve sen gitmiştin

Sevgili!
Sen gitmiştin
Biricik sığınağımız, varlığımızın övüncü, yüz akımızdın
Hayırları söyleyip gitmiştin
Biz şer işler olduk
Uzun uzun emellere kapıldık
Kapılanıp kaldık umutların kapısında
Ellerimiz vardı açıldıkça dolan, uzandıkça verilen
Böğrümüzde kaldı ellerimiz

Sen gitmiştin
Aşk dervişleri avare, pejmürde, hercâyi rüzgârlara kapıldılar
Dönüşlerinin ahengini kırdılar
Bölük bölük kadınlarımız
Grup grup erlerimiz
Demet demet çocuklarımız
Kimi güler, kimi ağlarken yitirdiler kendilerini
Ve sen gitmiştin efendim

Sevgili!
Hani bir aşk idin
Bir güzellik idin sen
Güzellikle aşkın kesiştiği prizmada
Güzelliğin cihanı gösteren bir ayna
Aşkın o aynanın cilası idi hani
Güzelliğin olmasa efendim
Aşkı hiç bilmeyecekti cihan
Aşkın olmasa güzelliği hiç anlamayacaktı

Sana muhtacız
Sana en fazla muhtacız
En fazla sana muhtacız
Uyandır bizi uykumuzdan
Gel, ey sevgili!
Bir gelişle gel, bir gülüşle gel
Doğ ufkumuza, sar dünyamızı
Gir gönlümüze yeniden
Sana muhtacız
Sana muhtacız

Sevgili!
Derd ile ağlayandın
Hem derde salandın
Gönül yurdunda çaresizlerin çaresi
Hastaların merhemiydin
Saadetle yasamış, saadet çağını yaşatmıştın

Sana muhtacız
Sana en fazla muhtacız
En fazla sana muhtacız
Gel, ey sevgili!

When You Left

My beloved!
You left
Leaving us alone
Abandoning our pure hands
You cast us into the lands of exile
We became orphans, bereaved
And our hands grew dirty in your absence
You left
We now weep the language of separation, syllable by syllable
Evenings descend upon the mountains
And our longing echoes on the slopes

My beloved!
How can we seek refuge in you
How can we reach your presence, plead with you?
How can black ants possibly
Present their state to Solomon
When candles before the sun, remain nameless
Should moths speak of existence?
And make their voices heard!?
My lord, do you hear our voices?

My beloved!
You are the sultan in the climate of love
You are the full moon at the peak of beauty
You are the crescent moon in the sky of loyalty
We are beggars for a single glance of yours
We are devotees of the full moon
We are the fasts awaiting the feast
You are the sovereign of the army of beauty
We are beggars in the wind of sorrow
You are envy, we are shame
You are the essence of existence
And we are arrogant paupers claiming existence
You are the light of morning stars
We are caravaneers in the slumber of heedlessness
We are screams in the sea of pain and sorrow
Doves and nightingales compose melodies for you, however
Mix our screams into the melodies
Listen to your devotees, your scattered ones
You wouldn't brush us away, would you, my lord?

You left
Steel struck the marble
Fire fell upon willpower in your absence
Minds were lost due to longing for you
Hearts fell into shadows

We need you
We need you the most
Most of all, we need you
Awaken us from our sleep
Come, oh beloved
Come with a single arrival, with a single smile
Rise on our horizon, embrace our world
Enter our hearts once more
We need you

You left
With you, all our belongings went
Our martyrs slipped from their shrouds after you left
Our blood filled the deserts
Our words lost their meaning
Our blessed men became prisoners to the armies of the ego
We gained nothing in your separation, my lord
We made no profit
We were deceived, always deceived
We lost our proof, we lost our proofs
Our tongues were sliced, my lord
First, they made us forget how to love
Then, what love is
Those who betrayed their own hearts
Were betraying the heart itself
We suffered blow after blow, my lord
We suffered blows!
And you left

My beloved!
You left
You were our only refuge, the pride of our existence, our honor
You left after speaking of good deeds
We became evil deeds
We were captivated by long ambitions
We were trapped at the door of hopes
We had hands that filled as they opened, given as they reached out
Our hands remained on our chests

You left
The dervishes of love became vagrants, ragged, swept away by the winds
They broke the rhythm of their rotations
Our women in groups
Our men in groups
Our children in bunches
Some laughing, some crying, they lost themselves
And you left, my lord

My beloved!
You were a love
You were a beauty
In the prism where beauty and love intersected
A mirror of beauty showing the world
Love was the polish of that mirror
Without beauty, my lord
The world would never know love
Without love, it would never understand beauty

We need you
We need you the most
Most of all, we need you
Awaken us from our sleep
Come, oh beloved!
Come with a single arrival, with a single smile
Rise on our horizon, embrace our world
Enter our hearts once more
We need you
We need you

My beloved!
You were the one who cried with sorrow
And you were surrendered to sorrow
The remedy for the helpless in the land of the heart
You were the balm for the sick
You had lived with happiness, and you had made the age of happiness live

We need you
We need you the most
Most of all, we need you
Come, oh beloved!