Paroles et traduction Dursun Ali Erzincanlı - Sen Yoktun

Sen Yoktun

Sen yoktun sultanım
Hz. Âdem′deydi nurun
Önce cenneti,
Sonra yeryüzünü şereflendirdin.
Âdem nuruna affedildi
Arafat bu affa şâhitti

Sen yoktun
Nuh'un gemisindeydi nurun...
Dalgalar yeryüzünü boğarken
Toprağın bağrındaki su
Gökyüzüyle buluşurken
Ve bu bir ilahi azap derken,
Allah nurunu taşıdı binbir sebeple
Tûfan, nurunu selamladı edeple...

Sen yoktun...
Hz.İsmail′in alnındaydı nurun
İbrahimî bir dua yükseldi kimsesiz çöllerden

'Rabbimiz' dedi,
′Onlara kendi içlerinden
Senin ayetlerini okuyacak
Kitap ve hikmeti öğretecek onlara,
Onları temizleyecek bir elçi gönder,
Amin dedi on sekiz bin âlem
Nurunla aydınlanan minicik ellerini semaya kaldırarak
Amin dedi İsmail.
Hira Nur dağı amin diyerek ayağa kalktı
Medine′den adı Uhud olan bir amin yankılandı sevr dağında.

Sen yoktun sultanım...
Hz.İsa 'Ahmed′ diye muştuladı seni
Alemlerin efendisi diye sana seslendi.
Artık ben sizinle çok söyleşmem, dedi havarilerine.
Çünkü bu âlemin reisi geliyor...
Bekleyin Ahmed geliyor.
Kainata rahmet geliyor.
Havarilerin yüzünü okşayan,
Ölüleri dirilten bir nefes oldun
Ama sen yoktun...

Sen yoktun...
Hz. Abdullah'ın alnındaydı nurun
Başı eğik gezerdi mazlum
Huteyle göklerden seni sorardı
Varaka seni arardı semada
Anneler kız çocuklarını hep ağlayarak sevdiler.
Ağlayarak süslediler ölüme...
Ağlayarak hadi dayına gidiyorsun dediler.
Sen yokken,

Canlı canlı toprağa gömülmenin adıydı dayıya gitmek.
Anne yüreğinin çıldırtan çaresizliğiydi.
Ve yavrusunun ölüme gidişini seyretmesiydi...

En son çocuk atılırken çukura
Annesinin suretinde bir melek tuttu onu
Ve tebessüm ederek hira nur dağını gösterdi.
Melekler süslüyordu hirâyı.
Efendisine hazırlanıyordu cebel-i nur,
Efendisine hazırlanıyordu mekke.
Âlem Efendisine hazırlanıyordu
Kainatın gözü Hz. Aminedeydi.
Toprak yalvarıyordu rabbine,
Gel diye ağlıyordu mazlumlar, gözleri semada

Ve bir gelişin vardı ya Rasulallah,
Bir inişin vardı yer yüzüne...
Önünde cebrail!
Ardında yalın kılıç melekler!
Bir inişin vardı yer yüzüne...
Yetimler en huzurlu geceyi geçirdi belki de
Öksüzler annelerine sarıldı doya doya.

Sonra bir sessizlik kapladı seher vaktini.
Herşey sus pus olmuştu.
Hadi diyordu yıldızlar, hadi diyordu ay!
Kainat bir isim duymak istiyordu.
Ve bir ses yükseldi Âmine′nin evinden;
Muhammed!
Karanlıklar aydınlığa bıraktı yerini.
Muhammed!
Melekler öptü o nurdan ellerini.
Muhammed!
Seni yaratan Allah'a kurbânız ey dürri yekta!
Sana o adı veren rahmana kurbanız

Artık sen vardın
Susuz topraklara rahmet indi seninle
Annenden sonra anne halime sevindi seninle
Yağmura mı ihtiyaç var?
Kaldır şehadet parmağını,
Yağmurları salsın Allah.
Sonra tut ağacın yaprağını,
Köklerini çıkarttırıp yanında yürütsün Allah.
Yeterki sen iste,
Sen iste yarasulallah
Deki ben kimim?
Dağlar, taşlar dile gelsin,
Dilsiz çocuklar ellerinden tutup,
Ente Rasulullah desin.

Sen vardın
Bedir kârdı,
Uhut dardı
Hendek yârdı.
Yiğitlerin vardı.
Ölmek için yarışan yiğitlerin...

Hele bir enesin vardı senin.
Uhut′ta öldüğünü duyunca arkadaşlarına,
Niye burada oturuyorsunuz diye sormuştu.
Onlar da
'Allah'ın Rasulü öldürülmüş deyince
′ Peki o öldükten sonra yaşayıp da ne yapacaksınız?
Kalkın ve O′nun gibi ölün! Demişti.
Ve savaşın en yoğun olduğu yerde şehit düşmüştü.
Hem de ne şehit ey nebi!
Vücudu yaralardan tanınmaz haldeydi.
Kızkardeşi ancak parmaklarından tanıdı onu...

Musab Bin Umeyr'in vardı senin.
Uhut′ta sancağını taşıyan.
Öyle bir aşkla sana bağlıydı ki
Allah o gün melekleri Musab'ın suretinde indirdi.

Ebu hureyren vardı...
Acıkınca mescidin önünde durur sana bakardı.
Sen anlardın,
Ya Ebâhir gel! Derdin.

Ve sen gittin...
Bir gidişle gittin
Ardında hüznün kaldı.
Hasretin kaldı göklerde.
Bilal ezan okuyamaz oldu
Ne zaman teşebbüs etse
Muhammed rasulullah demeye
Dizleri üstüne çöker, kendinden geçerdi.

Sonra günler ay,
Aylar yıl oldu.
Ve asırlar oldu
Sensizliğe açtık gözlerimizi.
Ama sen bırakmazsın bizi.
Sen varsın ey şehitlerin sultanı
Sen varsın!
Bir şehit bile ölmezken
Sana nasıl yok deriz.
Ebutalip şama giderken devesinin önüne geçip
Beni burda kime bırakıp gidiyorsun demiştin.
Ne anam var ne babam...
Ebutalip bırakmamıştı bu yüzden.

Sensizliğin ızdırabıyla inleyen ümmetini kime bırakıp gidiyorsun Ya Rasûlallah!
Bırakma bizi ki; Allah;
Sen onların içindeyken onlara azab edecek değiliz buyuruyor.
Bırakma bizi!
Hayatı seninle öğretti Rahman.
Kulluğu seninle tanıdık.
Duayı senden öğrendik sevgili!
Hz Ömer umre için senden izin isteyince,
′Kardeşcik' dedin ona,
Kardeşcik, duanda bana da yer ayırır mısın?
Bizler Ömer değiliz ama
Bütün dualarımız senin için

Ey Rabbimiz!
Rasulünü anışımızdan haberdar et!
O′na binler salat, binler selam!
Habibine Makam-ı Mahmut'u ver
O'na vesileyi lutfet.
O′nu refik-i Âlâya yükselt
Bizi de affet
O′nun hatrına affet
Zatının hatrına Affet
Noolur affet bizi
Bizi affet

You Were Absent

You were absent, my sultan
Your light was with Prophet Adam
First, you graced Heaven,
Then, you honored the Earth.
Adam was forgiven by your light
Arafat witnessed this forgiveness

You were absent
Your light was in Noah's ark...
As the waves engulfed the Earth,
As the water within the Earth's bosom
Met the sky,
And as this was declared a divine punishment,
Allah carried your light for a thousand and one reasons
The flood greeted your light with respect...

You were absent...
Your light was on the forehead of Prophet Ishmael
An Abrahamic prayer rose from the desolate deserts

He said, 'Our Lord,'
'Send them a messenger from among themselves
Who will recite to them Your verses
And teach them the Book and wisdom,
And purify them,
Eighteen thousand realms said Amen
Raising his tiny hands illuminated by your light to the heavens
Ishmael said Amen.
Mount Hira, the mountain of light, stood up saying Amen
An Amen echoed from Medina, named Uhud, on Mount Sevr.

You were absent, my sultan...
Prophet Jesus heralded you as 'Ahmad'
He called you the master of the worlds.
I will not converse with you much longer, he told his disciples.
For the leader of this world is coming...
Wait, Ahmad is coming.
Mercy is coming to the universe.
You became a breath that caressed the faces of the disciples,
That revived the dead
But you were absent...

You were absent...
Your light was on the forehead of Prophet Abdullah
The oppressed would walk with their heads bowed
Huteyl would inquire about you from the heavens
Varaka would search for you in the sky
Mothers always loved their daughters with tears.
They adorned them for death with tears...
They said, go to your uncle, with tears.
When you were absent,

Going to one's uncle was the name for being buried alive.
It was the maddening helplessness of a mother's heart.
And it was watching her child go to death...

When the last child was thrown into the pit
An angel in the form of his mother held him
And smiled, pointing to Mount Hira, the mountain of light.
Angels adorned Hira.
Mount Hira, the mountain of light, prepared for its master,
Mecca prepared for its master.
The universe prepared for its master
The eyes of the universe were on Hz. Amine.
The earth pleaded with its Lord,
The oppressed cried out, 'Come,' their eyes to the sky

And your arrival, O Messenger of Allah,
Your descent to Earth...
Gabriel before you!
Angels with drawn swords behind you!
Your descent to Earth...
Perhaps the orphans had their most peaceful night
The fatherless embraced their mothers to their hearts' content.

Then a silence enveloped the dawn.
Everything was hushed.
Come, said the stars, come, said the moon!
The universe wanted to hear a name.
And a voice rose from Amine's house;
Muhammad!
Darkness gave way to light.
Muhammad!
Angels kissed those hands of light.
Muhammad!
We sacrifice ourselves to Allah who created you, O unique pearl!
We sacrifice ourselves to the Merciful who gave you that name

Now you were present
Mercy descended upon the thirsty lands with you
After your mother, Halima rejoiced with you
Is there a need for rain?
Raise your index finger,
Let Allah send down the rains.
Then hold the leaf of a tree,
Let Allah uproot it and make it walk beside you.
Just ask,
Ask, O Messenger of Allah
Say, who am I?
Let the mountains and stones speak,
Let the mute children take your hands,
And say, You are the Messenger of Allah.

You were present
Badr was a victory,
Uhud was a hardship
The Trench was a split.
You had heroes.
Heroes who competed to die...

You had an Anas.
When he heard that you had died at Uhud,
He asked his friends why they were sitting there.
They said,
'The Messenger of Allah has been killed,'
′ So what will you do after he is dead?
Rise and die like Him! He said.
And he was martyred where the battle was most intense.
And what a martyr, O Prophet!
His body was unrecognizable from wounds.
His sister only recognized him by his fingers...

You had Musab Bin Umair.
The one who carried your banner at Uhud.
He was so devoted to you
That Allah sent down angels in the form of Musab that day.

You had Abu Hurairah...
When he was hungry, he would stand in front of the mosque and look at you.
You would understand,
And say, Come, Abahir!

And you left...
You left with a departure
Your sorrow remained behind.
Your longing remained in the skies.
Bilal could no longer call the adhan
Whenever he tried
To say Muhammad Rasulullah
He would collapse to his knees, fainting.

Then days turned into months,
Months into years.
And centuries have passed
We opened our eyes to your absence.
But you will not abandon us.
You are present, O sultan of the martyrs
You are present!
When not even one martyr dies
How can we say you are gone.
When Ebu Talib went to Sham, you stood in front of his camel
And said, 'Who are you leaving me to here?'
I have neither mother nor father...
That's why Ebu Talib didn't leave.

Who are you leaving your Ummah, groaning with the pain of your absence, to, O Messenger of Allah!
Don't leave us, for Allah says;
'We will not punish them while you are among them.'
Don't leave us!
The Merciful taught us life with you.
We came to know servitude with you.
We learned prayer from you, beloved!
When Hz. Omar asked your permission for Umrah,
You said to him, 'Little brother,'
Little brother, will you include me in your prayer?
We are not Omar, but
All our prayers are for you

O our Lord!
Inform Your Messenger of our remembrance!
Thousands of blessings and peace be upon him!
Grant him the Station of Praise
Grant him intercession.
Raise him to the highest companionship
Forgive us
Forgive us for his sake
Forgive us for Your sake
Please forgive us
Forgive us