Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Lot Ikara

Lot Ikara

Teraz piosenka, jedna z nowszych piosenek
Wpisujących się w cykl moich komentarzy do historii antycznych
Opierających się na mitach Greckich i kulturze śródziemnomorskiej
Lot Ikara
Ostrzegał mnie ojciec, gdy skrzydła majstrował
Przed lotem na własny rachunek
Lecz cel mój - świst myśli - zagłuszył te słowa
I ścięgna naciągnął, jak strunę
Więc w górę! Nad głowy, nad stropy, nad ziemię!
W poszumie stroszących się piór!
Najwyższą świątynię zamyka sklepienie
A ja - nad sklepieniem! Wskroś chmur!
Wołają - ślepota! Wołają, że pycha!
A ja ramionami w dół niebo odpycham
I chwytam w źrenice ogromy oddali
Gdzie wszystko jest małe i wszyscy są mali!
Ich rozgwar pochłania
Fanfara cisz
Im - lecieć w otchłanie
Mnie - wzwyż!
Ich miasto - płat kory w labirynt poryty
Co - martwy - od pnia się odkruszył
Ich państwo - garść wysp dryfujących w błękity
Istnienie ich - trucht karaluszy
Chmur karki pokorne rozpędzam rozpędem
Gdzieś za mną wiatr wyje jak pies
Nie pytam o drogę, dróg szukać nie będę
Ja sam jestem drogą za kres!
Wołali - ślepota! Wołali, że pycha!
A ja ramionami w dół niebo odpycham
Strop światła rozbijam i jestem za kresem
Pomiędzy bogami! Nad nimi już lecę
Rwę skrzydła piorunem
Fanfarę cisz
I kosmos w dół runął!
Ja - wzwyż!
Skrzydlaty i nagi, wśród światła okruszyn
W igrzyska wpatruję się boże
Ich uczty i walki - jak trucht karaluszy
Ich Parnas - labirynt na korze...
Nie widzą mnie, krążąc wokoło jak słońca
Mgławicą nieludzkich lic
Aż któryś mnie żarem niechcący potrąca
I zrzuca bezwiednie - w nic
Na ciemnym tle nieba wypalam ślad jasny
Mój ślad - już ostatni, przelotny, lecz własny
I spadam kometą, chwilowym płomieniem
Być może spełniając tym czyjeś marzenie
I lecę wśród cisz
Ja - żar - drążę ziąb
I kosmos mknie wzwyż
A ja - w głąb

Полет Икара

Сейчас спою песню, одну из новых песен,
Входящих в цикл моих размышлений об античной истории,
Основанных на греческих мифах и средиземноморской культуре.
Полет Икара.
Предостерегал меня отец, когда мастерил крылья,
От полета на свой страх и риск.
Но моя цель - свист мыслей - заглушил эти слова,
И натянул жилы, как струну.
Итак, вверх! Над головами, над потолками, над землей!
В шелесте расправляющихся перьев!
Самый высокий храм закрывает свод,
А я - над сводом! Сквозь облака!
Кричат - слепота! Кричат, что гордыня!
А я плечами вниз небо отталкиваю
И ловлю в зрачках громады дали,
Где все мало и все малы!
Их гомон поглощает
Фанфара тишины.
Им - лететь в бездну,
Мне - ввысь!
Их город - кусок коры, изрытый лабиринтом,
Что - мертвый - от ствола откололся.
Их государство - горстка островов, дрейфующих в лазури,
Их существование - бег тараканов.
Покорные хребты облаков разгоняю разбегом,
Где-то позади ветер воет, как пес.
Не спрашиваю о дороге, дорог искать не буду,
Я сам - дорога за предел!
Кричали - слепота! Кричали, что гордыня!
А я плечами вниз небо отталкиваю,
Свод света разбиваю и jestem за пределом,
Среди богов! Над ними уже лечу!
Рву крылья молнией,
Фанфару тишины.
И космос вниз рухнул!
Я - ввысь!
Крылатый и нагой, среди осколков света,
В божественные игры вглядываюсь.
Их пиры и битвы - как бег тараканов,
Их Парнас - лабиринт на коре...
Не видят меня, кружась вокруг, как солнца,
Туманностью нечеловеческих лиц.
Пока кто-то меня жаром нечаянно не заденет
И не сбросит невольно - в ничто.
На темном фоне неба выжигаю яркий след,
Мой след - уже последний, мимолетный, но мой.
И падаю кометой, мгновенным пламенем,
Быть может, исполняя чью-то мечту.
И лечу среди тишины,
Я - жар - пронзаю холод,
И космос несется ввысь,
А я - вглубь.