Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Nad spuścizną po przodkach deliberacje

Nad spuścizną po przodkach deliberacje

Ten, co ciałem się rodzi - ciałem w nicość schodzi,
Od świata się odwraca, za pan brat z robactwem.
Kędy duch jego błądzi - pytać się nie godzi
Tym, co jeszcze się chwieją na istnienia kładce.
Nie ma przecież takiego, co całkiem umiera:
Każdy spuszcza potomnym, co zgon zbędnym czyni;
Ten bogactwa niezmierne zdobył lub nazbierał,
Ów długi pozaciągał, grzeszył i nawinił.

Jeden ciała nigdy nie mył, lecz miał duszę czystą,
Bowiem w kropielnicy moczył robaczywe serce.
Gdy testament otworzono klasztor dostał wszystko,
W świat po prośbie wyruszyły dzieci w poniewierce.

Drugi łupić zwykł sąsiadów nie dla krotochwili:
Córkom wiano chciał majętne, synom dać nazwisko.
Aż go po sprawiedliwości złupieni - złupili.
Łup się znowu w łup obrócił, diabli wzięli wszystko.

Ten, co ciałem się rodzi - ciałem w nicość schodzi,
Od świata się odwraca, za pan brat z robactwem.
Kędy duch jego błądzi - pytać się nie godzi
Tym, co jeszcze się chwieją na istnienia kładce.

Trzeci mógłby z Apollinem równać się urodą,
Grał też, ale nie na harfie - najchętniej w mariaszka.
Przegrał konie i majątek, pierścień, żonkę młodą,
Po czym sobie w łeb wypalił. Honor - nie igraszka!

Inny hojnie dukatami pomagał ojczyźnie.
Płacił msze i kładł na wojsko, słał po szkołach dary;
Ani dbał - w kieszenie czyje jego grosz się wśliźnie -
Umarł goły, ale dumny, że poniósł ofiary.

Patrzą na nas z portretów, kryją się po księgach,
Na gniew nasz obojętni w tej ponurej dobie,
Że się naszą mizerią płaci ich potęga,
Bo za życia - zwykli myśleć tylko o sobie.
Z tych, co jeszcze się chwieją na istnienia kładce
Mało kto, zamiast gniewać się o to, co było,
Zęby ściśnie i powie - długi ojców spłacę,
A co ich ułomnością - moją będzie siłą!

Размышления о наследии предков

Тот, кто телом рожден - телом в ничто уходит,
От мира отворачивается, за пан брат с червями.
Куда дух его блуждает - спрашивать не гоже
Тем, кто еще шатается на мосту бытия.
Нет ведь такого, кто совсем умирает:
Каждый оставляет потомкам то, что смерть делает излишней;
Тот богатства несметные добыл или накопил,
Другой долги наделал, грешил и натворил.

Один тела никогда не мыл, но имел душу чистую,
Ибо в кропильнице мочил червивое сердце.
Когда завещание открыли, монастырь получил все,
В мир по миру отправились дети в унижении.

Второй грабить привык соседей не для забавы:
Дочерям приданое хотел богатое, сыновьям дать имя.
Пока его по справедливости ограбленные - не ограбили.
Добыча снова в добычу обратилась, черти взяли все.

Тот, кто телом рожден - телом в ничто уходит,
От мира отворачивается, за пан брат с червями.
Куда дух его блуждает - спрашивать не гоже
Тем, кто еще шатается на мосту бытия.

Третий мог бы с Аполлоном равняться красотой,
Играл тоже, но не на арфе - охотнее в мариаж.
Проиграл коней и имение, перстень, женушку молодую,
После чего себе в голову выстрелил. Честь - не игрушка!

Иной щедро дукатами помогал отчизне.
Платил за мессы и давал на войско, по школам слал дары;
Не заботился - в чьи карманы его грош попадет -
Умер голый, но гордый, что жертвы принес.

Смотрят на нас с портретов, скрываются в книгах,
На гнев наш равнодушные в этой мрачной поре,
Что нашей нищетой платится их могущество,
Потому что при жизни - привыкли думать только о себе.
Из тех, кто еще шатается на мосту бытия
Мало кто, вместо того, чтобы злиться на то, что было,
Зубы стиснет и скажет - долги отцов заплачу,
А что их слабостью - моей будет силой!