Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Romans historiozoficzno- erotyczny o princessie Doni i parobku Ditku ze wstawką etnograficzną

Romans historiozoficzno- erotyczny o princessie Doni i parobku Ditku ze wstawką etnograficzną

Princessa Donia, krwi błękitnej jak sam błękit
Co na kopułach cerkwi tłem dla złotych gwiazd
Od dziecka miała cały świat w zasięgu ręki
I preceptorów zagranicznych też w sam raz
Jej tatuś jeździł w tajnych misjach do Paryża
Skąd rękawiczek i pachnideł słał jej w bród
Czym swej wierności Matce Rosji nie ubliżał
Bo wzorem Lwa Tołstoja kochał prosty lud
Paryski atłas cudnie lśnił na smukłych dłoniach
Gdy malowała akwarelą sielskie błonia
Princessa Donia
Parobek Ditko (pochodzenie podejrzane
Przynajmniej twierdził tak prowincjonalny pop)
Wyganiał gęsi na pastwisko w boży ranek
I raczej nie mył się, bo prosty był zeń chłop
Nie umiał pisać ani czytać, bo i po co
Nie przeszkadzało to nikomu ani mu
I tylko gniotąc paznokciami pluskwy nocą
Z pamięci to i owo nucić zwykł do snu
Tak podśpiewywał, gonił pluskwy, pachniał brzydko
Zagapiał w chmury się i gęsi gonił witką
Parobek Ditko
Jak się spotkali - cham i kwiat arystokracji
To jedna z tych niewyjaśnionych nigdy spraw
Zapewne książę bawił znów na delegacji
A córka z pędzlem w dłoni kwitła pośród traw
Ditko się zbliżył, żeby zajrzeć jej w obrazek
(Najpierw poczuła, nim dostrzegła na tle pól)
I zgrabnym noskiem powściągnęła swą odrazę
Wszak tatuś mówił jej by kochać ziemi sól
Nieszczęsny speszył się, bo myślał niezbyt szybko
Więc jej zaśpiewał tak jak umiał z lekką chrypką
Parobek Ditko:
"Kazała meni maty
Z chłopcami pohulaty
Pohulaj sobi Doniu
Ja tobi ne boroniu
A ja sobi hulaju
Jak rybka po Dunaju
Jak rybka z okuncami
Ja moloda z chłopcamy"
Nad skutkiem pieśni niech zaszumią traw grzywacze
Wśród których błyska już bez rękawiczki - dłoń
Dość, że się długo niosła z wiatrem w dal przeznaczeń
Paryskich perfum i rubachy Ditka woń
Nie potępiajcie zbyt pochopnie płochej Doni
To z obcych nauk wszak wynikło całe zło!
Z zachodnich mędrków żaden jej nie uświadomił
Że imię Ditko znaczy Diabeł - tylko to!
Nie żałowała tej niewiedzy - ot, ironia!
Wdychając Ditki woń siarczystą jak amoniak
Princessa Donia.
Gdy wyszła na jaw mezaliansu konsekwencja
A Ditko zniknął - w końcu to diabelski fach
Wziął do Paryża córkę Jego Ekscelencja
Gdzie pozostawił ją z jej grzechem i we łzach
Rozkwitła wkrótce nad Sekwaną jak piwonia
Śpiewając w kabaretach, popijając koniak
Princessa Donia.
"Kazała meni maty
Z chłopcami pohulaty
Pohulaj sobi Doniu
Ja tobi ne boroniu
A ja sobi hulaju
Jak rybka po Dunaju
Jak rybka z okuncami
Ja moloda z chłopcamy"
Aż minął czas błękitnokrwistych darmozjadów
I stepem pomknął rączo całkiem inny śpiew
W zawiei dziejów tatuś Doni znikł bez śladu
Bo przyszli tacy, co czerwoną mieli krew
Przyszli położyć kres przesądom i podziałom
Paryskim woniom, akwarelom, itd.
Snadź się musiało właśnie stać to, co się stało
A co się stało, to już każdy dobrze wie
Z ukrytą w pasie z nabojami rękawiczką
Szedł przeciw cerkwiom, mezaliansom i zabytkom
Komisarz Ditko
Zmieniały rzeki bieg i stepy pustynniały
Stóp milionowe ślady zasypywał pył
Stawało hańbą się, co było źródłem chwały
I ci na czele - odpadali nagle w tył
A w "Moulin Rouge" śpiewała wciąż Princessa Donia
Żeby miał za co ssać ostrygi Ditka syn
W samotne noce rozmyślała z twarzą w dłoniach
Co też z jej diabłem zrobić mógł Czerwony Młyn.
I nagle zjawił się - jak nagle kiedyś zniknął
Sterany bies - ze srebrną na policzku nitką
I z nią zaśpiewał - tak jak umiał - z lekką chrypką
Emigrant Ditko.
"Kazała meni maty
Z chłopcami pohulaty
Pohulaj sobi Doniu
Ja tobi ne boroniu
A ja sobi hulaju
Jak rybka po Dunaju
Jak rybka z okuncami
Ja moloda z chłopcamy"

Historio-Erotic Ballad of Princess Donia and Peasant Ditko with Ethnographic Insertion

Princess Donia, of blood blue as the sky itself,
That on church domes serves as backdrop for gold stars,
From childhood had the whole world within her grasp,
And foreign tutors, just the right amount, of course.
Her father traveled on secret missions to Paris,
From where he sent her gloves and perfumes galore,
Not slighting his loyalty to Mother Russia,
For, like Leo Tolstoy, he loved the common folk.
Parisian satin gleamed beautifully on slender hands,
As she painted idyllic meadows with watercolors,
Princess Donia.
Peasant Ditko (of suspicious origin,
At least, so claimed the provincial priest),
Drove geese to pasture at the crack of dawn,
And rarely washed, for he was a simple peasant.
He couldn't read or write, and why should he?
It didn't bother anyone, not even him.
And only crushing bedbugs at night with his nails,
He used to hum something from memory to sleep.
So he hummed, chased bedbugs, smelled bad,
Gazed at the clouds and chased geese with a twig,
Peasant Ditko.
How they met - the boor and the flower of aristocracy,
Is one of those matters never explained.
Surely the prince was again away on a delegation,
And the daughter with a brush in hand bloomed amidst the grasses.
Ditko approached to peek at her picture,
(First she smelled him before she saw him against the fields),
And with her delicate nose she suppressed her disgust,
After all, her father told her to love the salt of the earth.
The unfortunate one was embarrassed, for he didn't think too quickly,
So he sang to her as he could, with a slight rasp,
Peasant Ditko:
"My mother told me
To carouse with the boys,
Carouse for yourself, Donia,
I won't stop you,
And I carouse for myself
Like a fish in the Danube,
Like a fish with perches,
I, young, with the boys."
Let the manes of the grasses rustle over the effect of the song,
Among which a hand already flashes without a glove.
Suffice it to say that the scent of Parisian perfumes
And Ditko's shirt carried far with the wind of destinies.
Do not condemn the frivolous Donia too hastily,
It was from foreign teachings that all evil arose!
None of the Western sages informed her
That the name Ditko means Devil - only that!
She did not regret this ignorance - oh, the irony!
Inhaling Ditko's scent, as sharp as ammonia,
Princess Donia.
When the consequence of the misalliance came to light,
And Ditko vanished - after all, it's a devilish skill,
His Excellency took his daughter to Paris,
Where he left her with her sin and in tears.
She soon blossomed over the Seine like a peony,
Singing in cabarets, sipping cognac,
Princess Donia.
"My mother told me
To carouse with the boys,
Carouse for yourself, Donia,
I won't stop you,
And I carouse for myself
Like a fish in the Danube,
Like a fish with perches,
I, young, with the boys."
Until the time of blue-blooded freeloaders passed,
And a completely different song swept briskly across the steppe.
In the blizzard of history, Donia's father disappeared without a trace,
For those came who had red blood.
They came to put an end to prejudices and divisions,
Parisian scents, watercolors, etc.
It must have happened exactly as it did,
And what happened, everyone knows well.
With a glove hidden in his belt with cartridges,
He went against churches, misalliances, and monuments,
Commissar Ditko.
Rivers changed their course, and steppes turned into deserts,
Dust covered millions of footprints.
What was a source of pride became a disgrace,
And those at the top - suddenly fell behind.
And in the "Moulin Rouge" Princess Donia still sang,
So that Ditko's son would have something to suck oysters on.
On lonely nights she pondered with her face in her hands,
What the Red Mill could have done with her devil.
And suddenly he appeared - as suddenly as he once disappeared,
A weary devil - with a silver thread on his cheek,
And he sang with her - as he could - with a slight rasp,
Emigrant Ditko.
"My mother told me
To carouse with the boys,
Carouse for yourself, Donia,
I won't stop you,
And I carouse for myself
Like a fish in the Danube,
Like a fish with perches,
I, young, with the boys."