Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Rytmy

Rytmy

O świcie wydmy ściągają na siebie
Skośną poświatę z pobliskiej pustyni
Co cienie kładzie na brzeg oceanu.
Słońce promieniem w wodorostach grzebie
Cherlawy wietrzyk o smaku brzoskwini
Chcąc nie chcąc łyka zdrową porcję tranu.
Dzień się rozkłada w rozpustnej spiekocie
Poci się blaskiem zakrzepłych kryształów
Ocean stoi obrócony w niebo.
Rozkwitłe w skałach wapienne paprocie
Zajawą cienia pęcznieją pomału -
Słychać, jak rośnie skamieniałe drzewo.
Zmierzch nad widnokres kościołem wystrzeli
Zawiesi miasto z płonącej tkaniny
Na krótki pacierz, póki słońca zachód
Falą jedwabne prześcieradła ścieli;
Fioletem błysną płynne seledyny,
Sunąc z szelestem szorstką skórą piachu.
Tak czas się bawi chwilą z oceanem,
Niepomny pierwszej, nieświadom ostatniej -
Zawsze trafiając we właściwą strunę.
Chociaż już wszystko było powiedziane
Tyle już razy - ile ust i natchnień -
Powiem raz jeszcze na własny rachunek:
Można żyć pięknie wierząc w życia szczerość,
Która ocala, lub obraca wniwecz,
Że nie zabraknie świtów, dni i zmierzchów
Z ostatnim włącznie, po którym dopiero -
Jak mówią - zacznie się życie prawdziwe...
Chyba stęsknione za tym, które pierzchło.

Ритмы

На рассвете дюны вбирают в себя
Косые отсветы ближней пустыни,
Что тени кладут на край океана.
Солнце лучом в водорослях роется,
Хилый ветерок со вкусом персика
Волей-неволей глотает здоровую порцию рыбьего жира.
День растекается в сладостной истоме,
Потеет блеском застывших кристаллов,
Океан стоит, обращенный в небо.
Распустившиеся в скалах известковые папоротники
Жаждой тени набухают понемногу -
Слышно, как растет окаменелое дерево.
Сумерки над горизонтом церковью взметнутся,
Подвесят город из пылающей ткани
На краткий молебен, пока закат солнца
Волной шелковые простыни стелет;
Фиолетом блеснут текучие изумруды,
Скользя с шелестом по шершавой коже песка.
Так время играет мгновением с океаном,
Не помня первого, не ведая последнего -
Всегда попадая в нужную струну.
Хотя уже все было сказано
Столько раз - сколько уст и вдохновений -
Скажу еще раз на собственный счет:
Можно жить красиво, веря в искренность жизни,
Которая спасает или обращает в ничто,
Что не иссякнут рассветы, дни и сумерки,
Включая последний, после которого только -
Как говорят - начнется жизнь настоящая...
Наверное, истосковавшаяся по той, что ушла.